Je hebt het misschien een paar keer tussen de lijnen gelezen de laatste tijd. Als je toevallig ook mijn facebookvriendje bent, heb je het al iets vaker gehoord. Maar prijs je gelukkig dat je mijn arme lief niet bent, want die heeft het gewoon heel erg gemerkt. Ik voel me niet goed, niet gezond.

Het begon een kleine drie maanden geleden met een keelontsteking. In the greater picture begon het eigenlijk met de zwangerschap van Felix (dus al meer dan een jaar geleden), sindsdien heb ik me nooit meer echt fit gevoeld, maar ik beperk me even tot de keelontsteking. Die was ongemeen scherp, erger dan ik me ooit van een keelontsteking kon herinneren. Ik kon echt niet slikken zonder te huilen van de pijn (en ik ben twee keer zonder verdoving bevallen – zonder te huilen), waardoor ik het eigenlijk gewoon niet deed. Dus speeksel uitspuwen, niet eten, niet drinken. Dat laatste is met een kind aan de borst een ware marteling. Bij de hevige keelpijn was er ook koorts, migraine en uiteraard ook mijn nieuwe vervelende beste vriend: meneer de vermoeidheid.

Er kwam een antibioticakuur, een hel van een woensdagnamiddag waarbij ik al vanaf 12u met twee kinderen alleen zat terwijl ik eigenlijk alleen maar in een donkere kamer in mijn bed wilde liggen (geen idee hoe ik dat overleefd heb, maar het was behoorlijk gruwelijk) en verder ploeteren. De koorts ging al eens weg, maar kwam ook al eens terug. De scherpte van de keelpijn ging weg, maar alles bleef daar heel erg opgezwollen voelen. De hoofdpijn bleef sluimeren, net als de vermoeidheid.

Een week of drie later volgde een tweede opstoot van de keelontsteking. Minder scherp dan de eerste, maar nog steeds zoals een normale keelontsteking je ambeteert. Migraine-aanvallen (bonzende hoofdpijn en periodes waarin mijn zicht wazig wordt) waren er ook weer bij en uiteraard ook het immer vervelende gezelschap van de diepe vermoeidheid. Niet abnormaal met een pasgeboren baby, maar toch ook veel dieper dan ik me kon herinneren van bij Basiel.

Ik sleepte mezelf nog eens naar de dokter, waar ik eigenlijk gewoon in tranen uitbarstte omdat ik me zo zwak voelde. Al zo lang. Een nieuwe antibioticakuur, een bloedonderzoek en een schouderklop. Mijn bloed bleek vol ontsteking te zitten, maar verder was alles redelijk normaal. Zucht. Wat heb ik dan?

Een paar weken geleden verscheen er een nieuw symtoom: uitslag. Eerst aarzelend wat rode vlekjes op mijn onderbenen. Er werden dingen gesuggereerd als ‘zonne-allergie’ (“jaja, ik heb dat ook eens gehad”) of een andere ‘allergische reactie’. Ik ging naar de apotheker, kreeg een zalfje. Maar ondertussen bleef de uitslag zich maar uitbreiden, net als de jeuk.  Ziehier de tussenfase:

IMG_5413 IMG_5454

We weten nu wat het is: psoriasis guttata. Het ziet er niet proper uit en ik moet mezelf heel erg tegenhouden om niet alles helemaal open te krabben. Iets met een streptokokkenbacterie (die.van.de.keelontstekingen.ja.bitch.) en een zwakke weerstand.

Ik moest eerst proberen met cortisonezalf en zon, wat de boel een beetje heeft opgeklaard. Maar niet genoeg. Ik ben nog steeds een roodgevlekte jeukbom. Het zal dus waarschijnlijk lichttherapie worden.

En dan mag het stoppen. Ik zou me heel graag weer een beetje beter voelen. En uitgerust. Want ondertussen zijn we alweer drie weken aan het werk.

Pretty please?