Er is een tijd waarin je denkt dat je slecht geslapen hebt omdat je een keer of twee bent wakker geweest of hebt liggen woelen. En hoewel dat verschrikkelijk irritant en vervelend is, besef je toch toch niet wat een gemak het is dat je MAG slapen. Dat verandert namelijk als je kinderen hebt.

Dan moet je slaap parkeren rond de slaap van je kinderen. En hoewel je voorbereid bent op slapeloze nachten bij een pasgeboren baby, kan dat toch serieus hard aankomen. En dieper gaan dan oxytocine kan oplossen. De eerste zes weken sliep Felix carrement niet ’s nachts en durf/kan je dan zelf ook niet in slaap vallen. Hij hing vaak ook een groot stuk van de nacht aan de borst. Ondertussen kan ik dat combineren met soezen, maar de eerste weken niet. Dan is alles zoeken. Ik was een wrak.

Vervolgens sliep hij al eens grotere blokken maar in tegenstelling tot zijn broer blijft hij ’s nachts om een lekkere portie vragen. Hij drinkt dan heel erg gretig en smakelijk, dus het mannetje heeft er duidelijk echt nood aan. ’s Avonds clusteren interesseert hem trouwens niet, maar ergens tussen 2u en 4u is hij er steevast. En vaak meer. Niet altijd om te eten, soms wil hij gewoon eens babbelen.  En hoewel iedereen roept dat je moet meeslapen met de baby overdag, lukt dat niet als je nog een ander kind hebt rondlopen. Kleuters kunnen de boel namelijk wel degelijk afbreken of in brand steken, weetwel. En er is een huishouden. En duizend andere dingen. Ik ben een wrak.

Dan moet je weer gaan werken en is er van echt slapen precies helemaal geen sprake meer. Je kan namelijk pas je ogen dicht doen als iedereen slaapt en ze zijn van de eerste nachtelijke escapade weer open. Doe daar nog een werkwekker bij om 4u en borstvoeding (inderdaad, niemand kan het overnemen zonder grote organisatie en ook je borsten hebben na x aantal uur een baby/kolf nodig) en je kan niet meer. Ik blijf een wrak.

Een fotografische bloemlezing van de laatste maanden:

Mijn hoofd is een waas. Ik droom van één nacht ongestoorde slaap. Geen baby, geen kleuter, geen mug, geen borstvoeding, geen wekker. Ik weet het, ik droom van zotte dingen. En ik weet ook, ik heb hier zelf voor gekozen. Uhum.

Maar toen was het ook nog eens Nostalgie Beach Festival. En ik was verantwoordelijk voor de permanentie in de studio in Antwerpen van  17u tot minstens middernacht. En de volgende dag opnieuw werken. En toen zag ik het niet zitten om ’s nachts nog terug naar huis te rijden en ’s morgens weer te vertrekken richting Antwerpen, voor mijn eigen veiligheid.

Voor ik iets kon zeggen had mijn lief een hotel in de buurt van mijn werk geboekt, gezegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken want dat er genoeg melk in de diepvries zat en dat ik er kei hard van moest genieten.

Which I did.

Wanneer mag ik nog eens?