De uren, dagen, weken, maanden vliegen hier razendsnel voorbij. Je bent al vier maanden lieve schat, vier maanden. Dat zijn 121 dagen vol liefde, vol plezier, vol nieuwe dingen die jij kan en doet.

Met stip op één: lachen. Dat doe je uiteraard al een hele tijd, maar je begint echt in topform te geraken. Ook al ken ik dat veel te schattige kuiltje in je linkerwang al even, ik kan er toch nog altijd plotsklaps van smelten. Je zoekt ons, je kijkt, je glundert, je schatert. Pas op moeders met dochters in de Brugse Poort, over een jaar of vijftien is het goed mogelijk dat er hier een topcharmeurke zal rondlopen. Het is niet dat ik u niet verwittigd heb. Maar onder ons gezegd en gezwegen, je glimlach is echt fantastisch.

Je bent afgelopen maand ook voor het eerst gaan logeren. Dat was bij je broer nogal een fiasco, maar jij hebt het volgens je meter schitterend gedaan. Flink geslapen, flink van een flesje gedronken (daar ging het mis bij je broer, maar deze keer had ik elke dag geoefend met een beetje afgekolfde melk) en weinig geweend. Zo kennen we je eigenlijk wel. Heel af en toe is er een huiluurtje, maar er passeren echt veel meer dagen waarop we jou niet horen wenen. Je bent meestal gewoon ongelooflijk content. Naar het schijnt is dat vrij uitzonderlijk voor een baby van vier maanden, maar dat heb ik alleen van horen zeggen.

Er begint ook schot in de rol-zaak te komen. Als er iets is wat je geweldig gefustreerd maakt, is het wel buiklig. Maar het gaat niet meer lang duren voor je dan zelf kan beslissen om dan op je rug te gaan liggen. Maar ook als je op je rug ligt, wring je je in zoveel bochten om ons te kunnen volgen, dat ik snel verwacht dat het op je buik zal eindigen. Misschien per ongeluk, maar het is een begin. Rollen is het begin van zoveel jongen. Ge hebt geen idee.

Lieverd, wat een ongelooflijk vrolijke vogel ben jij toch. Je kan echt van plezier liggen kirren op je speeltapijt, terwijl er gezwind tegen een uil, appel of eekhoorn wordt gemept. Je kraait in je wipper en kijkt geamuseerd naar ons, naar je broer, naar een kussen op de grond.

Het is echt een plezier om jou in huis te hebben. Ik moet daar eerlijk in zijn, op voorhand hadden zoveel mensen mij gezegd dat de overgang van één naar twee niet van de poes was, dat ik het bijna begon te geloven. Maar voorlopig – en dat is natuurlijk in de wetenschap dat ik nog niet hoef te werken, dat verandert alles – vind ik het fantastisch. Helemaal niet druk of lastig, gewoon gezellig. Maar ik vond de overgang van 0 naar 1 ook al een walk in the park.

Ik denk dat ik nog een prille tiener was, toen ik besefte dat ik vooral moeder wilde worden. Ik denk dat ik nog maar net mijn regels had toen ik al wist dat een zwangerschap in weken gerekend wordt. Ik was dertien toen ik voor het eerst ging babysitten en heb dat jaren gedaan. Moederen, heerlijk.

Ik heb er altijd van gedroomd. Ik heb er altijd naar uitgekeken. Ik heb altijd verwacht dat ik het fantastisch zou vinden. Het enige wat ik niet had kunnen voorzien, is dat ik de mama ging zijn van twee fantastische gasten. Ik dacht dat we met Basiel al het grote lot hadden gewonnen. Maar het is gewoon twee keer prijs.

Jij bent er ook eentje uit de duizend. Eentje uit de miljoenen. Ons eentje. Mijn eentje. Mijn zoveel.

Dikke kus,

Je mama.