Hallokes zeg, zou het kunnen dat ik al een zoon van drie heb? Een flinke kerel die elke ochtend gezwind naar school stapt? Een stoere gast die door verschillende (oudere) meisjes van school wordt nageroepen en occasioneel in de kaakjes geknepen? Een schattig mannetje dat perfect weet waar zijn puppy-oogjes staan als hij een snoepje wil scoren? Een jongetje dat hier elke dag opnieuw de boel op stelten weet te zetten, met toffe en minder toffe kuren? Ja, dat ben jij.

Ik kan het nauwelijks geloven, drie jaar lijkt echt al heel erg groot. Dat ‘groot’ heeft ook een nieuwe invulling gekregen sinds jij de overstap gemaakt hebt naar de kleuterschool. Sindsdien praat jij ons met momenten onder tafel, vind je vanzelf je draai in een groepje spelende kinderen, vertel je mij vermanend welke dag het is (mama, het is de oranje dag!) en voel je bijna nooit de behoefte om te zwaaien als ik vertrek. Veel te druk bezig in die veel te leuke klas.

Er is zoveel veranderd het afgelopen jaar. Na maanden sukkelen kom jij nu ruim op tijd vertellen dat er een kleine boodschap naar buiten wil en doe je dat soms zelfs al bij een grote boodschap. Je slaapt in een groot bed, je bent de meest fantastische grote broer, je springt en rent door het leven.

Ik geniet intens van je verhalen en van je knuffels, ik moet soms van mijn hart een steen maken om de consequente moeder te zijn of moet vlug achter een hoekje gaan staan omdat ik mijn lach niet meer kan inhouden als je boos bent. Je weet wat je wil, je weet wanneer je het wil, je weet hoe je het wil. Om evidenten redenen kunnen (en willen) wij dat niet altijd waarmaken (snoepjes tellen niet als avondeten! 22u is echt geen uur om nog wakker te zijn voor een kleuter! Ik mag wel op die stoel zitten ook al heb jij liever van niet!), maar we maken er ons ook niet al te druk in. Het loopt – met wat kleine botsingen – redelijk gesmeerd.

Uiteraard zijn er momenten waarop ik je heel even achter het behang zou willen plakken, maar meestal geniet ik gewoon gigantisch van je aanwezigheid. Van je humor, van hoe lief je kan zijn, van je fenomenale geheugen, van je schaterlachjes, van je schrandere opmerkingen, van je smakelijk te zien eten, van zoveel dingen.

Alles is ondertussen anders. Je bent nu een grote broer en je doet dat schitterend. Binnenkort wonen we in een ander huis. Ik vind het ergens wel moeilijk om de plek achter te laten waar je geboren bent, waar je je eerste drie jaren hebt gespeeld, geslapen, gegroeid. Alles is ondertussen anders.

Maar alles is ook gewoon nog hetzelfde. Ik ben nog altijd even zot van jou, je kan mijn hart nog altijd op hol doen slaan, er is ondertussen alleen een jaar voorbijgevlogen.

Drie jaar vent, driewerf hoera voor jou.