Het is hier een beetje stilletjes, maar dat begrijpt u wel. Sinds de komst van die schattige reus, is slapen er een beetje totaal overgeschoten. Dat klinkt nu misschien niet zo heel dramatisch, maar het hakt er serieus in. De laatste twee nachten heeft hij gelukkig WEL wat geslapen tussen voedingen, dus we hebben weer een beetje hoop. Ik besef dat twee nachten te vroeg is om van een trend te spreken, maar laten we het vooruitgang noemen.
Ik besef ook dat het hier voorlopig even een totale baby- en mama-blog is, waarvoor mijn oprechte excuses aan alle lezers die hier voor andere dingen komen. Het ding is, mijn leven is even alleen maar baby en mama zijn, wat gezien de omstandigheden heel normaal is. Ik hoef me dus eigenlijk ook niet te excuseren. En ja, ik twijfel nog steeds over kraamhulp, maar dit geheel terzijde.
Maar ik ging dus nog eens door mijn foto’s en werd daar gelukkig van. Hormonen en slaaptekort, ze doen wat met een mens. U heeft van die laatste twee dingen hopelijk niet al te veel last, maar ik deel de beelden toch graag met u.
We hebben namelijk ook belangrijke dingen gedaan, zoals voor de allereerste keer naar de kapper gaan met Basiel. Hij vond het geweldig, zat te blinken van trots in de grote stoel en liet alles gewillig doen. Hij zit er tegenwoordig een stuk frisser uit, al ben ik nog niet volledig content van de ‘voorkant’. Iets te recht en plechtig communicantje, maar dat groeit wel weer.
Dit soort foto’s zou ik aan de lopende band kunnen posten. Want een rustige baby blijft gewoon het meest schattige ding op aarde. Zet daar een fantastische papa bij en ik ben helemaal gesmolten.
Dat gebeurde hier trouwens ook. Toen ik op een woensdagnamiddag plots twee slapende zonen op mij had liggen. Heerlijk. Het zit trouwens wel snor tussen die twee. Een beetje een moeilijke start, maar ondertussen wil Basiel zijn broertje overal bij betrekken. Hij moet altijd meegaan, hij wil helpen met vanalles en doet dat schitterend. Af en toe vraagt hij ook om hem vast te houden, iets wat ik uiteraard niet kan weigeren.
Gisteren was wel even een uitdaging. Pedagogische studiedag, meaning home alone with two. Gelukkig is mijn moeder afgekomen en zijn we naar de Blaarmeersen getrokken. Het was veel te koud voor onze geplande pickick (toch gedaan en het smaakte), maar iedereen heeft zich wel geamuseerd. En was nadien stikkapot.
We kregen ook heerlijke kraamkost (Ik breng de schotel zo snel mogelijk terug i.)
en ploeterden elke dag verder. Het heeft overigens maar twee uur geduurd om deze post te schrijven, valt mee toch? Felix noch mama zijn vandaag al gewassen. So what.
Maar zot content he, dat wel.
‘t Is echt zot druk met twee. Wat een verschil tussen een en twee kindjes. Dus leg jezelf maar niet te veel (blog)druk op. 🙂
Wassen wordt zwaar overschat 🙂 Zeker voor baby’s (voor mama’s kan het net die extra boost geven). Babyvelletjes vinden dat niet erg, als je er niet in slaagt om ze te wassen.
niet twijfelen over kraamhulp. Het gaat je echt deugd doen, eventjes wat zorgen delen. Verder prachtige foto’s! geniet maar
Kraamhulp, het ideale moment om eens een douche te nemen vond ik dat 😉 En te kunnen eten zonder een baby te wiegen terwijl 😉 Voor de rest, je doet dat goed jong 🙂
Sofietje, kraamhulp staat er ook niet de dag nadat jij hebt besloten dat je het wilt, hé. Dat kan wel eventjes duren (hier in Antwerpen toch, ze raden nl aan om dat al ruim voor de bevalling te regelen), dus misschien moet je het gewoon maar al doen en dan blij zijn tegen dat het eindelijk zo ver is dat ze kunnen komen … ?
Voor de rest: courage. Ik wil dolgraag een nummer twee, maar ik vrees ook al de momenten dat ik hier alleen ga zitten met een baby en een doldrieste peuter! Zelfs al is het maar voor even. En de vermoeidheid terug doormaken … dat is ook niet iets waar ik naar uitkijk. Ooit gaat het beteren … maar tot die tijd: goeie moed!
ik ben blij voor jou -ook al is de slaap nog niet dat- dat je gelukkig bent!