De tijd gaat verder, de weken vliegen voorbij, ik tel af. Nog niet zozeer naar de uitgerekende datum, want iedereen weet dat niemand op die dag bevalt. Veel meer naar mijn laatste werkdag. Eerlijk is eerlijk, ik moet mezelf (en vooral mijn lijf) daar elke dag naartoe slepen. Maar liever tijd mèt baby dan zwangere rust, dus we houden nog even vol. De autorit, bureaustoel, concentratie – het valt me zwaar. Zonder tegenbericht moet ik het nog volhouden tot vrijdag 6 februari. Al heb ik me vanaf nu wel woendag vrij genomen om al een beetje te rusten. Bovendien kan ik dit mannetje dan al ‘s middags gaan halen en hoeft hij niet elke dag naar de STIBO. Al vindt hij het daar wel vrij tot redelijk geweldig:

Wij krijgen ongeveer elke dag een kind terug dat alle kleuren van de regenboog heeft. Hij schildert blijkbaar nogal graag. En knippen, dat is ook een nieuwe hobby sinds hij naar school gaat. Maar het blijkt toch allemaal redelijk vermoeiend, hij valt in het weekend soms gewoon in slaap. Superschattig.

Ondertussen is er hier flink verder gewerkt en ik durf zelfs bijna te zeggen dat alles ongeveer klaar is. Er staat een supergrote extra kast op de kinderkamer, wat een zegen is gezien de babyspullen die hier stilaan beginnen rond te slingeren. Sinds het wiegje in de living staat, begint het pas echt door te dringen dat hier binnenkort weer een kleintje in huis is.

Ik blijf ook maar groeien en zou hier een klaagzang kunnen afsteken over verschrikkelijk slecht slapen, grote toiletmiserie, pijn langs alle kanten, maagzuur en andere toffe dingen die erbij horen. Maar ik probeer me vooral te concentreren op hoe fantastisch het wel niet is om een kindje in je buik te voelen. Mijn borsten ben ik onderweg wel ergens kwijtgeraakt precies:

Op een dag kwam ik thuis en stond Basiel te popelen van ongeduld om de ‘boemmetjes’ af te geven. Hij was samen met papa naar de bloemenwinkel geweest en dat bleek een geslaagd avontuur. Ik word altijd blij van bloemen, maar als ze van mijn twee mannen komen, is het bijna goed voor traantjes van geluk:

Het komt allemaal zo dichtbij. Maar ondertussen moet een mens ook verder gaan met het alledaagse leven. Dus doen wij nog steeds op regelmatige wijze aan één van onze favoriete vrijetijdsbestedingen: naar de supermarkt gaan. Onze kleine acrobaat vindt het meestal ook een geweldig avontuur. Of dat nu onder, in, uit of boven de winkelkar is.

Kijk, zo even stilstaan bij kleine dingen. Ik kan daar deugd van hebben. En gij?