Het is waarschijnlijk iets wat je vooral tegenkomt als je kinderen hebt, maar wij gaan een weekendje naar Center Parcs. De peter van Basiel vond dat een leuker idee dan elke verjaardag/feestdagen/Sinterklaas met een cadeautje af te komen en wij waren helemaal akkoord. Het is niet alsof onze tweejarige al helemaal begrijpt dat Sinterklaas dit weekend cadeautjes gaat brengen. Volgend jaar gaan we niet meer kunnen ontsnappen, maar dit jaar wel, naar Vossemeren! (Ik ben nog nooit naar Center Parcs geweest, kei spannend!)

Peter P. en zijn vriendin N. hebben voor het verblijf gezorgd, wij waren verantwoordelijk voor de boodschappen. Dus trok ik met een goed voorbereid boodschappenlijstje naar Appie.

Ik kon niet meteen bij de frigo met wokgroenten, omdat een andere mevrouw zich daar met kar volledig voor geparkeerd had. Ik wachtte geduldig en moest nog lachen omdat een vent per ongeluk een heel deel van zijn boodschappen in haar kar legde. Haha, in de verkeerde kar. Onderweg kwam ik ook nog een kennis tegen die informeerde naar het einde van mijn zwangerschap en “Oei” zei toen ik de magische woorden februari uitsprak. De “oei” ging gepaard met een zorgwekkende blik naar mijn buik, maar ik probeer het me niet aan te trekken.

Ik wandelde verder en zorgde dat er voor twee keer avondeten in de kar lag (spaghetti en een wokgerecht met kip), voldoende aperitiefhapjes, chips (er gaan twee verslaafden mee), wat versnaperingen en wat praktische dingen. Uiteindelijk stond ik met een overladen kar aan de kassa. Ik had me voor een keer goed voorbereid en voldoende zakken meegebracht, iets waar ik meestal pas aan denk als ik de winkel binnenstap. Goede punten voor mezelf.

Al vrij snel merkte ik op dat er iets niet klopte, er lagen wel heel veel producten in mijn kar die niet van mij waren. Een zak pattaten, schnitzels en chorizo die bijna vervallen was – that was not mine. Ik dacht aan die man die dingen in de verkeerde kar had gelegd, allez seg, nu was dat mij ook overkomen. Ik besloot alles wat niet van mij was gewoon in de kar te laten liggen en aan AH te geven en begon de band vol te leggen. Pas toen ik ‘mijn’ zakken erbij nam, besefte ik dat_dit_helemaal_niet_mijn_kar was.

Ik vroeg aan AH om dat misschien even af te roepen, want er reed nu zeker iemand met mijn kar rond. En ik had niet veel zin om mijn zorgvuldig uitgekiende boodschappen opnieuw te doen. Omroepen hebben ze niet gedaan, ik moest de mens die met mijn kar was gaan lopen zelf gaan zoeken. Ik ben als een gek door de winkel gerend terwijl ik iedereen zijn kar netjes scande. Ik leek wel Van Zwam. Niet gevonden trouwens, dus mocht ik alle spullen die niet van mij waren uitladen en het boodschappenlijstje opnieuw afwerken. Ik vraag me tot op de dag van vandaag nog altijd af waar die mens met mijn kar naartoe is. En waarom die niets gemerkt heeft aan de kassa. Gaat die zijn schnitzel nu niet missen?

Met de boodschappen is het wel ongeveer in orde gekomen. Dit is de eindafrekening:

–          Winst: 3 stevige zakken van AH en 1 van Gamma (verlies: 1 zak van AH, 1 van de     mutualiteit en 1 van een schoenenwinkel)

–          Winst: een muntje van AH voor in de kar (verlies: 2 euro)

En eerlijk waar, ik begrijp bijna niet waarom me dit nog niet eerder is overkomen.