“Ga door je foto’s op je gsm en kies er een uit. Vertel het verhaal achter de foto” 

Geen gemakkelijke vraag, want er staan ondertussen 1134 foto’s op mijn 2 jaar oude smartphone. Ik ga er geregeld eens door. Omdat het fijn is, maar ook omdat ik een zoon heb die nogal zot is van zichzelf. Hij vindt het geweldig om naar foto’s van “Basjiel” te kijken en kruipt dan altijd lekker dicht tegen me aan. Alleen daarom al. Maar toch heb ik helemaal iets anders gekozen.

U heeft de man ongetwijfeld herkend, Rob de Nijs. Het is niet zo dat ik hier wil uitpakken met mijn BV-connecties (of BN in dit specifieke geval) want dat valt lelijk tegen. Maar wel omdat deze foto ervoor gezorgd heeft dat ik mijn moeder het cadeau van haar leven bezorgd heb.

Ze is al jaar en dag een geweldig grote fan van Rob, hij is echt een deel van het huishouden. Dat mag je vrij letterlijk nemen, er worden weinig huishoudelijke taken verricht zonder dat ‘de Rob’ daarbij voor de nodige muzikale ondersteuning zorgt. Bovendien is elke gelegenheid goed om naar zijn concerten te gaan, zelfs als is het voor de tiende keer hetzelfde concert. She doesn’t mind, Rob kan niets verkeerd doen.

Ergens in het najaar van 2013 bleek dat Rob de Nijs naar Nostalgie zou komen. Even later werd het nog beter, hij zou bij mij zitten! Ik mocht een heleboel interviews met hem doen, wat natuurlijk een uitgelezen kans was om mijn moeder het cadeau van haar leven te bezorgen.

Ik had natuurlijk kunnen vragen of ze ook naar Nostalgie zou komen, maar dat risico vond ik net iets te groot. Ze is echt een heel grote fan en niemand heeft er wat aan als zijn/haar moeder fanflauwvalt op zijn/haar werk, toch? Bovendien had ik een veel beter plan.

Nadat ik een uurtje gezellig met Rob in de studio had gezeten, trok ik mijn stoute schoenen aan. Ik vertelde over mijn moeder, die al zo lang ik me kan herinneren grote fan is. Die naar alle concerten komt en alle platen koopt. En dat ik haar graag het kerstcadeau van haar leven wilde bezorgen…En of Rob het misschien zag zitten om voor haar een persoonlijke boodschap in te spreken?

Die sympathieke Nederlander was onmiddellijk akkoord. Hij toverde on the spot een aangrijpende kerstboodschap uit zijn mouw. Weken te vroeg, maar Rob is een pro natuurlijk. De CEO audiovormgeving van Nostalgie (aka the jingleman) gooide er wat kerstbellen tegenaan en een emo-muziekje, wat de boel helemaal compleet maakte. Het geheel werd op een schijfje gebrand, collega B. maakte een hoesje en ik deed er een strikje rond.

Op kerstavond gaf ik eerst een doos Kleenex en drukte ik daarna op Play. Het duurde even voor ze besefte wat er gebeurde, maar ondertussen zijn we bijna een jaar verder en word ik nog geregeld herinnerd aan het topcadeau. En ik kan dat natuurlijk moeiilijk controleren, maar ik denk dat ze nog wel regelmatig luistert.

Er is maar één probleem met zo’n geweldig cadeau.

Ik heb geen idee hoe ik dat nog kan overtreffen. Ever.