Het begint een jaarlijkse traditie te worden, de bbq in het ouderlijke huis van vrienden van ons. Twee van de vier kinderen zitten in onze hele dichte vriendenkring (ah ja, eentje is peter van Basiel), maar ook de andere twee zijn geen onbekenden. Ook de ouders niet, maar die waren niet toevallig op vakantie.

Er is ook een zwembad, dus we hebben het poolparty gedoopt. Het was frisjes, maar bijna iedereen heeft toch in het zwembad gezeten. En de bbq heeft geweldig gesmaakt.

Het huis is groot genoeg, dus we konden ook blijven slapen. Dat is wel superhandig. Basiel kon dan gewoon in zijn reisbedje, wij konden er later op de avond nacht bij kruipen. Je kan op je gemak blijven tafelen en iets drinken, easy. Onze kamer beschikte over een klein dubbel bedje, een soort plooibedje of uitklapbare zetel en een éénpersoonsbed. Ik zeg dat niet zomaar, dat is belangrijk voor het verhaal. (Basiel sliep in het meegebrachte reisbed, hij is verder not involved)

Al snel bleek het dubbele bed wel echt heel klein. De onderste ledematen van mijn lief lagen er volledig uit en hoewel ik dat heel gezellig vind, zijn we het toch niet meer echt gewoon om zooo dicht bij elkaar te liggen.

Op een bepaald moment had mijn lief er blijkbaar genoeg van. Alleen heb ik dat – helaas – gemist. Ik bleef dus slapen op een vierkante centimeter, terwijl er helemaal niemand meer naast me lag. Op een bepaald moment wilde ik toch draaien, maar met botsen ook niemand wakker maken. Ik draaide dus zoveel mogelijk op mijn kant, echt op het randje.

Toen gebeurde het. De wip. Omdat Tom het bed blijkbaar had verlaten, vloog zijn kant plots in de lucht. Ik sliep half, dus ik dacht drie seconden dat ik mijn lief naar de andere kant van de kamer had gekatapulteerd. Omdat er geen boenk noch auw kwam, besefte ik dat hij naar een ander bed verhuisd was. Ik kon dus weer recht klauteren en het bed op zijn juiste kant zetten.

Ik heb me voor de rest van de nacht lekker in het midden van het bed gelegd. Maar eerlijk, ik heb wel nog even last gehad van de slappe lach.