Ooit moet ik toch echt een groot meisje worden, dat heel dat eet-gedoe wat beter plant. Zodat ik op maandagmorgen terwijl ik om 4u40 onder de douche sta niet hoef te beseffen dat er alweer helemaal niets in huis is. Behalve verjaardagstaart dan, maar ook al was die heel erg lekker, dat zag ik niet zitten op mijn nuchtere maag. Waar ga je op dat moment ontbijt zoeken als je om 5u30 op het werk verwacht wordt? En dan heb ik nog niets gezegd over de lunch. Ik besloot te stoppen in het tankstation, maar ben dat dan per ongeluk voorbijgereden. Om 5u kan dat gebeuren.

Soit, ik heb het overleefd, maar zo kwam het dus dat ik maandagnamiddag haastig in de supermarkt stond om avondeten bij elkaar te rapen. Alsook lunch voor de twee volgende dagen, want soms denk ik wel vooruit. Ik moest me haasten, want ook het huis moest nog gedweild na de party én de crèche blijft natuurlijk niet eeuwig open.

Ik heb trouwens tatziki gemaakt, een absolute hit. Samen met gebakken krielpatatjes en tomaten met gesnipperde rode ui. Maar dit geheel terzijde. De overschot heb ik vanmorgen meegenomen om vanmiddag op te eten, het brood waarvoor ik speciaal nog naar de bakker ben geweest. Vergeten. Ik steek het op de wekker.

Maar de supermarkt dus. Ik kies ongeveer altijd de verkeerde rij, maar nu zag ik een lege band. Voor mij een ongelooflijk knappe kerel, die 8 kokosnoten gekocht had. Ik was meteen nieuwsgierig, de kassierster gelukkig ook.

“Ah, volgens mij gaat gij daar lekkere cocktailkes mee maken? Ge hebt toch ook een palmboom?”.

De jongeman met grote bruine ogen, een gebruinde huid en haar dat blonder was dan tijdens de wintermaanden en lekker warrig, lachte een beetje.

“Wel, niet echt. Het is eigenlijk voor een toneelstuk.”

“Ah. En regisseer je of je speel je mee?”, vroeg de kassiersters. Ze vertelde er nog bij dat ze daar echt in geïnteresseerd was, omdat ze vroeger zelf nog in een toneelgezelschap had gezeten.

“Awel”, zei de jongeman die zeker 20 vrouwen aan elke vinger kon verdragen, “Allebei eigenlijk.”

De dag van de kassierster was helemaal goed. Toen ik aan de beurt was, zat ze nog te glunderen. Maar ik vond het ook wel een charmant gebeuren.

Ik dacht, ik ben dan misschien wel een totale weekmenu-fail. Als die mens binnenkort in Hollywood zit, dan heb ik er toch al achter gestaan aan de band van de kassa in de Delhaize.

Eat that, Mathias Schoenaerts. (Hij was veel knapper, I swear).