Mijn allerliefste kapoen,

Misschien dat het ooit vervaagt, maar op je verjaardag kan ik niet anders dan terugdenken aan de dag waarop jij in ons leven kwam. Een dag waarop grappige dingen, spanning, pijn, ongeloof en geluk door mekaar vlogen. Er waren 90 minuten waarin ik oprecht dacht dat ik het niet ging overleven (aah, weeënstorm), er was dat onbeschrijfelijk gevoel toen jij op mijn buik werd gelegd, er waren x-tig mensen die zeiden “ooh bel maar, dag en nacht, wij nemen altijd op” maar op het moment suprême hun voice mail hadden aanstaan. Maar vooral, jij was er. En vanaf die tweede seconde leek het alsof het nooit anders was geweest. (Nu even serieus, echt lang heeft dat ook niet geduurd, die tijd zonder jou. 1 jaar, 5 maanden en 10 dagen om heel precies te zijn)

Ondertussen hebben we cadeautjes gekocht voor de crèche, een datum vastgelegd waarop de verjaardagspicknick dit jaar hopelijk wel zal lukken en ben jij elke dag ons bommetje geluk en energie.

Vent, wat ben jij grappig. De manier waarop je de vloer een stevige slag verkoopt en luid ‘stout’ roept als je gevallen bent of tegen de stoel als je er bent tegengelopen. Heerlijk. De manier waarop je met je gsm loopt te brabbelen. We zijn er nog niet uit of je een druk gesprek hebt met je maten van de crèche of gigantisch veel aandelen aan het kopen bent. Hilarisch. De manier waarop je op je hurken voor de oven gaat zitten en lacht ‘wam’. Fantastisch. De manier waarop je niet meer bijkomt van het lachen als ik je kietel onder je armen of blaas op je buik. Geweldig. De manier waarop je overloopt van trots als je op het knopje van whatever mag drukken. Ongelooflijk. Ik kan nog uren doorgaan, net zoals ik uren naar jou kan kijken.

Het heeft lang geduurd, maar we beginnen steeds meer woorden te verstaan. Je favorieten blijven ‘paa(r)dje’ en ‘poesje’, maar ook ‘vie-ui’ (=vliegtuig) is een nieuwe topper. Vooral omdat er een vingertje aan je oor komt, samen met ondeugende oogjes en ‘oot!’ (=hoort) als er eentje passeert. Wat is er heerlijker dan met ons drietjes vervolgens naar de hemel te staren en te wijzen naar dat vliegtuig. Jij kan zo blij worden van kleine dingen, je leert ons weer wat verwondering is.

De voorbije twee jaar heb ik elk moment gedacht, “Ooh, dit is toch echt de leukste leeftijd. Serieus, hoe geweldig is dit?” Ondertussen ben ik erachter dat je het er gewoon om doet, want elke dag vinden wij je gewoon NOG leuker. NOG schattiger. NOG veel meer.

En nu ben je al twee. TWEE begot. Een kleine bengel, die deugenietenstreken combineert met vragen om een ‘ut-je’ en dicht tegen mama kruipen. Een genieter, die van kop tot teen onder de spaghetttisaus kan hangen maar ook heel precies weet waar en hoe spullen in de kast gelegd moeten worden. Een grapjas, die zich achter de deur verstopt en al zit te lachen voor we je gevonden hebben. Een lieverd, die over mijn schouder wrijft als ik moe ben of vloek omdat ik weer ergens ben tegengelopen.

Een vanalles. Een schat. Een topzoon.

Een heel gelukkige verjaardag lieve schat. Geniet evenveel of nog veel meer van het jaar dat komt.

Twee dikke kussen, twee dikke knuffels, twee vuistjes.

Je mama.