Ge zou dat waarschijnlijk niet van mij denken op het eerste gezicht, maar er zijn wel wat dingen die ik eigenlijk niet zo goed durf. Tegenwoordig lukt het me al om naar een restaurant te bellen om te reserveren, maar daar zijn toch wat jaren overgegaan. En ik doe het nog altijd niet van harte.

Gezien mijn job is dat nogal raar, want daar kunt ge mij niet snel bang maken. Op een podium voel ik die grenzen niet. Maar ik zweet me wel te pletter als ik bijvoorbeeld een BV moet bellen, terwijl ik volledig in mijn sas ben als ze in levende lijve voor mij staan. Ach wat, een mens zit raar in elkaar.

Maar dat is dus de reden waarom ik nooit verder geraakt ben dan de groepslessen bij Stadium Coupure. Ik kon daar heerlijk in alle anonimiteit aanschuiven en ik wist hoe het werkte. Bovendien had ik na meer dan een decennium turnen voor de meeste groepslessen ook een stevige basis, dus dat loopt vlot. Ik denk dat ik daar ondertussen toch al een jaar of 7 rondhang en ondertussen alle lessen heb geprobeerd. De blijvers zijn absoluut: spinning (mijn favoriet), BBB, fatburning en step class. Maar ik heb wel snel afgehaakt op ubound (te belastend voor mijn scheenbeen) en het is eigenlijk ook al lang geleden dat ik nog eens wat zumba heb gedaan.

Minstens één keer per week, maar nog liever twee keer (of drie keer in een topweek) is het van dat. Het helpt dat vriendin N. ook een abonnement heeft. Ge zegt dan al veel moeilijker nee tegen een afspraak in uw agenda, als de couch potato in uw binnenste eigenlijk liever thuis wil blijven.

In de week is het meestal een zielige sportboel, omdat de lessen pas om 18u beginnen. Tegen dat mijn lief thuiskomt is het voor mij tijd om met de kippen op stok te gaan, dan zie ik het niet meer zitten om te gaan zweten. Bovendien loopt hij zondag de marathon van Düsseldorf, dus krijgt hij wel wat sport-voorrang dezer dagen. (Zijn vierde marathon al, buig nederig uw hoofd). Maar gisteren had hij er speciaal voor gezorgd dat hij op tijd thuis ging zijn, zodat ik met N. kon gaan bodysculpten.

Ter plaatse bleek er geen lesgever te zijn en moesten we dus iets anders verzinnen. Een geluk bij een ongeluk. Want dankzij N. heb ik het dus aangedurfd om de fitnessruimte binnen te stappen. Dat zag ik daarvoor niet zitten, omdat ik niet wist hoe die toestellen werkten en dat dan zeker moest gaan vragen en mij dan vooral heel belachelijk zou voelen. Allemaal in’t koppeke, I know, want dat is die mensen hun job.

De basistoestellen bleken van de poepsimpel te zijn, vertellen bovendien hoeveel calorieën je verbrand hebt (amazing!) en hoeveel afstand je hebt gedaan. We hebben 20 minuten op de crosstrainer gestaan, 10 min geroeid, 10 min op een zijdelingse crosstrainer gestaan en daarna nog wat buikspieroefeningen gedaan. Dat waren dan al de tweede buikspieroefeningen  van de dag, want ik had mijn hoelahoep ook al bovengehaald. (buig nog maar eens nederig uw hoofd ja, TWEE KEER op 1 DAG).

Dat fitnessen was dus echt geweldig. En dat kan elke dag tussen 8u en 23u ‘savonds. (En je kan ondertussen zelfs naar foute programma’s op Vitaya kijken). Maar ik kan dat dus ook doen op het moment dat ik thuiskom van het werk en mijn zoon nog even in de crèche kan blijven (Foei, slechte moeder-schuldgevoel). Extra voordeel bij vriendinnenfitness: je kan rustig bijbabbelen. Toch, als je een goede conditie hebt. Ik ga morgen dus opnieuw.

And we’ll meet in the summer. That’s when I’ll be retestrak.