Morgen is het een belangrijke dag. Ik ga vanaf dan voor de rest van de zomer elke dag drie uur lang live radio maken (vreugdesprong – vanaf het moment dat ik kon babbelen, wilde ik dat al, nooit gedacht dat het zou lukken, maar hey, blijven dromen en soms wordt het waar).  Ik heb het wel al gedaan, dus op zich is het niet nieuw. Maar dat ik ook helemaal zelf aan de knoppen ga zitten, dat is wel nieuw. De enige keer dat dat ooit nog eens gebeurd is, was vier dagen met Kerstmis.(Uhu, dat is een halfjaar geleden) En toen is het maar een keer of drie misgegaan. (‘Misgaan’ moet je in dit opzicht begrijpen als de radio die compleet stilvalt – dood – gedaan)

Het is allemaal de schuld van de auto-knop. Als je die indrukt, gaat alles volautomatisch. Handig als je bijvoorbeeld tijdens een uitzending eens naar het toilet wil gaan. Of ’s nachts, want dan willen ook radiomensen slapen. Helaas moet je verplicht in auto gaan tijdens de reclame. En helaas vergeet ik daarna al eens om terug in assist te gaan. Resultaat: het systeem blokkeert en de radio valt stil. (Ik kan u zeggen, stilte op de radio, dat doet pijn)

B., onze technicus, kijkt vast uit naar morgen. Hij mag het me allemaal nog eens uitleggen (en ik ben zo’n goede leerling als het op techniek aankomt, uhum) en de hele dag stand-by zijn. Ik beloof plechtig dat ik ga proberen om niks verkeerd te doen. Maar je moet het een beetje vergelijken met auto rijden. Ik kan net in eerste, heb het gevoel dat ik een topsnelheid haal door naar tweede te schakelen en op dat moment word je losgelaten in de spits in Brussel. And on top of that, you’re a woman. En ik ben een volmondig cliché als het daar op aankomt: Sofie en techniek, dat gaat gewoon niet geweldig goed samen. (Dus als er morgen een pijnlijke stilte valt op Nostalgie, dan is het waarschijnlijk mijn schuld, ik bied nu al mijn excuses aan).

Maar allez, dat gaat allemaal lukken morgen, zonder brokken. Met alleen maar genieten.

PS: Donderdag waren we met Nostalgie op teambuilding, we hebben een rally gedaan in de Walen met 2PK’tjes. Ik zat in een geschift maar geweldig team. Als je met een 2PK over de Waalse velden scheurt (ik zeg scheuren, en dat is ook precies wat ik bedoel), je laat een gigantische stofwolk na en je staat op dat moment recht op de achterbank met de wind in je haren – dan gil je het uit van plezier! (Tegen alle verwachtingen in trouwens heeft de 2PK het overleefd.)

PPS: Diezelfde dag zijn de nieuwe CIM-cijfers uitgekomen, met alweer goed nieuws. Nostalgie heeft nu al een marktaandeel van 5,6%! Een stijging van 22% tegen de vorige meting. Champagne! En wat nog veel leuker is, we zijn even groot als JOE fm (zij hebben meer luisterduur, maar wij meer luisteraars). En dat voelt best fijn, zo in de nek van de concurrentie blazen. (Of mag je dat niet zeggen?)

PPS: Tot morgen, tussen 13u en 16 ben ik graag uw gastvrouw ;-)!