Welkom bij de langste post ever. Pakt u een koekske, een taske koffie en maak het u gemakkelijk. Dit is het verslag van Nostalski, mijn allereerste skitrip.

Wat: Nostalskitrip met 30 luisteraars, twee collega’s, één echtgenote van collega en Lien. De reisgezel die ik zorgvuldig had uitgekozen om mee te gaan op mijn (en haar) skiontmaagding.

Bestemming: Gasteinertal in Oostenrijk, een uurtje van Salzburg. Ons warm aanbevolen door de Oostenrijkse toeristische dienst als skigebied en kuuroord. Ze hebben ons geen van beide teleurgesteld (behalve dan misschien dat in de thermen badkleding optioneel is, dat is nogal fake wellness vonden wij)

Reisgezel: Er zijn hier wel wat mensen die onze beide blogs volgen vermoed ik, maar na een lange selectieprocedure heb ik dus Lien gekozen. Wij waren allebei even nietsvermoedend wat skiën betreft en komen nu toch al een paar jaar goed overeen. En als ge denkt dat twee vrouwen alleen maar ruzie kunnen maken, dan moet ge niet bij ons zijn. Dat ging allemaal vanzelf. Inclusief het vergelijken van het vet aan onze billen, het bespreken van onze outfits en het slapen in één bed.

Doel: Ons vier dagen geweldig goed amuseren, ondertussen niet bijkomen (beetje mislukt, ondanks het gebrek aan zondigen), leren skiën en evalueren of dat iets voor ons is. En ontspannen. Voor mij persoonlijk ook nog: radio maken op hoogte.

Vertrek: Gent – Eindhoven – Salzburg – Gastein

Iets na de middag stond ik klaar om Lien op te halen. Hoe de voormiddag mij onverwacht 411 euro kostte, vertel ik een andere keer. We reden er zonder omwegen naartoe, maakten kennis met de luisteraars en stonden 12 minuten aan de stoomoven van de Albert Heijn. Dat we vervolgens nog meer dan een uur hebben moeten aanschuiven aan de controle en er bijna gevochten werd om het vliegtuig te halen, vergeten we even. De rest ging goed.

Maar zweten dat we daar gedaan hebben, ge hebt geen idee. We hoopten toen ook nog dat de niet-te-vreten-hapjes bij aankomst gewoon een misser waren, maar ze bleken de voorbode van de dagelijkse Das Moser kost. Onze kamer bleek een heuse suite, dus wij waren content.

Dag 1: uitzending – skiën – berghut

We hebben twee keer een uurtje radio gemaakt, op een fantastische locatie. Ik heb wat reportages gemaakt met de luisteraars en ook eentje over mijn allereerste skiles. Die duurde welgeteld een kwartier, maar dat was meer dan genoeg om volledig doorweekt te zijn (ik heb het daar zo warm gehad!) en kapot van de inspanning. Ik verdien trouwens ook extra punten voor het skiën met een microfoon in mijn handen.

Na het eten heb ik me op aanraden van Lien op een ankerlift gesmeten en wat van de babypiste naar beneden gegleden. En nog eens. En nog eens. Toen Lien van de ankerlift sukkelde, kon ik niet anders dan me ook laten vallen. Beetje pijnlijk, maar wij zijn hard.

’s Avonds zijn we nog naar de oudste berghut van de streek getrokken. Traditional food, traditional surroundings. Best ok, alleen van dat eenzame liftje in het donker was ik minder fan.

Dag 2: “Vooral gij, niet te wild he”

Het was ongeveer zoiets, dat onze privéleraar na twee uur tegen mij zei. Ik gooide me nogal op dat skiën. Het was in het begin ook gewoon iets te gemakkelijk. Als de afgronden niet te steil zijn, hoef je niet al te veel techniek te hebben om naar beneden te glijden. De hele namiddag hebben Lien en ik ons op het blauwe pad gestort. We weten nog altijd niet precies waarom ik altijd sneller ging, ik steek het op mijn gewicht.

Na al dat glijden, zweten en vallen was ik laaiend enthousiast. Maar ook uitgetelder dan steendood. Als je het nog niet kan, is skiën gigantisch vermoeiend. Maar niks dat niet kon worden opgelost met een sauna (wat is dat toch met al die mensen die daarvoor hun badkleding aanhouden?) en daarna een zwemmeke. Wij maakten er ook een dagelijkse traditie van om onze spieren te masseren met de stevige straal van het bubbelbad. Veel stijfheid voorkomen zo.

Daarna volgde meestal een bijzonder onsmakelijk avondmaal. Ach wat, de saladbar was best ok. Van de rest aten we niets, dus ik snap niet goed waarom we zijn bijgekomen. Tussendoor konden we niks eten, want dat was er gewoon niet. *kijkt boos en teleurgesteld*

Dag 3: natuurtalent, quoi.

De derde dag was er geen uitzending meer en konden wij ons volledig storten op het skiën. We hadden daarvoor een fantastische skileraar tot onzer beschikking, die best wel wat geduld had met die twee onhandige vrouwen. Hij zag het groots, want we kozen al snel voor een afdaling die een kruising was tussen een rode piste en een blauw pad.

Over afdalingen gesproken, we zijn serieus geschrokken die dag. Als mensen plots in een afgrond verdwijnen, dan denk je dat je de 100 moet bellen. Of roepen op een Sint Bernard hond of zo. Het heeft even geduurd voor we beseften dat die mensen gewoon op een piste zaten. Dat zoiets normaal is. Slikken, I can tell you.

Ik denk niet dat ik beter was dan Lien, maar ik had wel minder schrik. Daardoor stond ik gewoon altijd sneller beneden. Maar we waren allebei even doodop na een dikke twee uur les. Tijd voor de lunch!Onze personal trainer nam ons mee met de sneeuwscooter (so cool!behalve dan het elegant afstappen), zette ons af aan een berghut en gaf de geweldige suggestie om de plaatselijke ‘pannenkoeken’ uit te proberen (oke, wel gezondigd daar, ik geef het toe).

Na de middag wilde Lien mij niet meer blokkeren, waardoor ik alleen met Stef van de berg mocht glijden. Rode piste zei meneer, dus dat deden we. Achter hem aan, geraakte ik zonder al te veel kleerscheuren beneden. Heerlijk! Ik ben dus volledig verkocht, dat skiën is fantastisch. Daarna hebben we de fout gemaakt om ook een een blauwe piste te doen, die door de slechte sneeuwkwaliteit veranderd was in een hindernisparcours met ijsbergen. Minder geschikt voor een beginner (want ik ben dan wel een natuurtalent, er is nog niet al te veel techniek, ik ben maar eerlijk) en serieus wat op mijn bek gegaan daar. Niet erg, ik heb er stoere blauwe plekken aan over gehouden.

’s Avonds: sauna – zwembad – eten terugsturen naar de keuken – bar – slapen. En ok ja, ook tetteren in bed. Wa peisde nu?

Dag 4: naar huis

De dag dat je naar huis gaat op reis, ik heb daar een hekel aan. Ik wil dan gewoon opstaan en thuis zijn. Zo werkt het natuurlijk niet, dus hebben we een liftje genomen. We wilden ook eens helemaal vanboven staan. De brug waarvoor we gingen, hebben we niet gevonden, het was veel te slecht weer. (We stonden er blijkbaar zo’n 100 meter vanaf, uhum)

Na wat wandelen en rondhangen, mochten we eindelijk op de bus stappen. Achteraf bekeken had ik nog wel een beetje willen skiën die ochtend, maar dat zijn vijgen na Pasen. Er waren wat luchtzakken onderweg, maar al bij al goed geland. In de striemende regen naar huis gereden, om daarna in de armen van mijn mannen te vallen.

Voldaan, kapot, gelukkig. Allemaal positief. Er is maar één klein probleem: ik ben volledig verkocht aan dat skiën.