Dag kapoen,

Hoe voelt dat om plots je voeten te gebruiken? Even voor de annalen: exact op de dag dat ik de vorige maandbrief heb gepost, ben jij beginnen te stappen. Er wordt redelijk wat gewaggeld, maar eigenlijk sta je toch vrij stevig op je benen.

Sindsdien dragen we schoenen met veters en lijken we plots kei groot. Ik zeg kei groot, maar we moeten daar in eerlijk zijn. Ik bedoel: gigantisch. Hier loopt plots een peuter door het huis. Vrolijk, zingend, schaterlachend en heerlijk. Want zo kunnen we het wel samenvatten. Er zit de laatste dagen zelfs beterschap in ons werkpuntje. Je doet niet meer alsof je gemarteld wordt op het moment dat we je pamper verversen. Je hebt een ander domein gekozen.

Food, my dear. Niet omdat het niet vlot zou binnengaan, wel omdat het tè vlot binnengaat. Omdat jij alles wil proeven. Dat is een goede kwaliteit, maar we moeten het toch eens hebben over die keer dat je in de crèche met stoelen ging gooien. In het leven moet je soms even wachten. En je zal toch ook moeten leren om af en toe boterhammetjes te eten als wij warm eten, omdat jij nu eenmaal ’s middags al heelder porties stoverij met patatjes hebt verorberd. Of kalfsvlees met boontjes. Of worst met bloemkool, om er maar een paar te noemen. Mijn gedacht kom jij niks te kort. En het is niet omdat je weent als een baby van drie weken, dat wij toegeven en dat je toch chips krijgt. Goed geprobeerd, maar nee.

Ik herpak mezelf, want nu lijkt het wel alsof ik een minpuntje bij jou zou kunnen ontdekken. Quod non. Je bent de zon in ons leven. Zoals jij door het huis waggelt met je peuterghettoblaster en danst als een true hiphopper, dat zorgt er gewoon voor dat ik instant alle zorgen vergeet. Je bent één brok schattigheid, die met één ondeugende blik alle stress/zorgen/de keuken-moet-nog-opgeruimd-worden kan doen vergeten.

We krijgen ook steeds meer grip op het Basiliaans. Hier en daar verschijnt er een echt woord zoals ‘Bal’ of ‘Toetje’ (de poes van oma en opa, die eigenlijk Petoetje heet), maar de meeste dingen klinken als Chinees. Geen probleem, wij begrijpen elkaar. Jij wijst heel duidelijk aan wat je wil (geniet er nog maar van, dat je dat ongestraft kan) en schudt duidelijk ‘nee’. En eigenlijk vinden we elkaar meestal zonder woorden. Je bent trouwens ook meer voor de visuele humor. We liggen hier nog altijd onder tafel met elkaars mopjes. Jij die mij een duwtje geeft en ik die dramatisch onderuit ga, gegarandeerd succes. Als dat gebeurt (of als dat 50x achter elkaar gebeurt), kom jij haast niet meer bij. Het lijkt wel alsof je lach schreeuwt ‘geef mijn moeder een show maat, die is megagrappig.’ En je kan er zelf ook wel wat van.

Je wordt zo verschrikkelijk groot. En ik weet kei hard dat dat de bedoeling is, maar het doet me toch altijd even slikken. Mijn hart kromp zelfs in elkaar, toen ik hoorde dat jij binnenkort naar beneden moet. Naar de peuters. Naar de grote kinderen. Op dit moment ben je de ancien bij de muisjes, maar dat duurt niet lang meer. Binnenkort ben je weer de kleinste. Dat betekent nieuwe verzorgster, nieuwe vriendjes en vooral ook zoveel nieuwe dingen om te leren. Ik ga mijn moederhart nog een paar keer bij elkaar moeten rapen omdat het gebarsten is van trots, ik voel het nu al. En laten we het belangrijkste niet vergeten: vanaf dan mag jij ook de hele dag een broek dragen! Yihaa!

Maar fantastisch dus. Ik vind kinderen hebben fantastisch. Ik vind jou fantastisch. Mijn eten en drinken, dat is jij die naar mij komt en je armen om mij heen slaat. Of de lach op jouw gezicht als je me gespot hebt in de crèche.

Eigenlijk heeft het geen enkele zin meer om het te ontkennen. Dus out in the open: ik ben tot over mijn oren verliefd op jou. Voilà.

Dikke kus,

Je mama.