Zoals u hier al kon lezen, zijn het niet de meest gemakkelijke tijden. Maar er gebeuren ook nog altijd goede, kleine dingen, waar je je moet aan optrekken.

Zo had ik al weken afgesproken met J. en ik zou dat niet afzeggen. Meteen na het werk vertrokken, ergens een verkeerde afrit genomen, plots op de E313 terechtgekomen, no problem. Er bestaan ook andere wegen. Ik reed rustig en nietsvermoedend op die andere weg, terwijl de auto voor mij op het allerlaatste moment besliste om te stoppen voor een voetganger. Op zich bijzonder nobel. Ik stopte dus ook, maar de auto achter mij is dat vergeten. Boem. Het moment dat ge voelt en hoort dat hij in uw gat rijdt, denkt ge, neèèèèèèèèèèèè. Pest een ander. Mijn eerste officiële accident met mijn eigen auto. Een kleine botsing tegen een geparkeerde auto na een week rijbewijs vergeet ik hier even heel bewust, dat was met die van mijn ouders. Het goede nieuws is, ik ben ok, alleen materiële schade. Het wordt nog beter, ik ben zelfs niet in fout. En op den duur vond ik het zelfs grappig. On top of everything, is er ook nog iemand in mijn gat gereden. Waar is de verborgen camera?

J. en ik zijn met lichte vertraging – een aanrijdingsformulier invullen duurt even – toch nog gaan dineren. J. heeft me getrakteerd op een fan-tast-isch etentje. In het soort restaurant waar ge uw broodje niet moogt snijden met het mes dat er voor klaar ligt. Ge moet het brood breken (persoonlijk vind ik dat eerder iets voor Jezus) en het mes gebruiken voor de boter. Ik heb dus ook bijgeleerd. Er was even een grappig misverstand, want J. was mij maar wijn aan het voeren. En ik uit beleefdheid maar nippen en nippen, terwijl mijn maag ronddraaide. Ik lust namelijk geen alcohol. Ik vind dat het smaakt naar rot fruit en rot fruit vind ik niet bepaald lekker. Enfin, toen J. zich herinnerde dat ik geen alcohol dronk, voelde hij zich kei ambetant. En ik evenzeer. Maar op zich is dat wel grappig, we hebben er hartelijk om gelachen . Ik ben zelfs even alle zorgen vergeten en dat was heerlijk. Bedankt J. (PS: voor de kenners, Brutje heeft maar 1 keer een bijna lege fles water omgegooid. Dat is een record.)

Het was superfijn om daarna nog even met een doodmoe lief bij te praten in zijn armen, want onze momenten samen zijn echt schaars geworden. Hij moet dit weekend werken en ik ga sebiet kayakken met oud-klasgenoten (inderdaad, bij 15 graden, laat die longontsteking maar komen). En we zitten op dit moment alweer elk aan een andere kant van de Schelde. Dus van missen en zo.

Maar gisteren- toen we aan dezelfde kant van de Schelde waren-  ben ik vroeg opgestaan (nu ja, twee uur na het lief, maar toch) om mijn Ikea aankopen prachtig uit te stallen en onze Ekeren-living op te fleuren. Ik ben daarna naar het werk vertrokken met een licht gevoel van trots. Met een mini-budget heb ik toch weer voor een mooie verandering gezorgd. Ik zou beter iets Debbie Travis-achtig gaan doen voor kleine budgetten, dat is volgens mij nog niet uitgevonden.  Jaja, ik voel hier een tv-show geboren worden. Enfin, toen ik de deur dichttrok was ik echt een beetje trots.

En toen was er ook nog het kleine smsje dat ik kreeg van mijn lief, die de make-over nog niet gezien had: “Wow wow wow, wat is het hier gezellig. Merci lieverd”. Wel meer had ik even niet nodig, it made my day.