Door een combinatie van omstandigheden, was ik eergisteren alleen maar thuis om te slapen. En dan wordt dat hele WW-gedoe wel erg moeilijk, want daar is een stevige planning voor nodig. Daarom vroeg mijn fantastische lief of hij misschien kon helpen door iets voor te bereiden voor mijn slaatjes van de volgende dag. Ow yeah.

Ik bestelde een stukje vispapillote in de oven en twee hardgekookte eitjes. Dat zou een perfecte combo zijn voor mijn slaatje van de volgende dag (en extra proteïnen, flink he dames).

We naderen de drie jaar samen, dus ik weet ondertussen dat ik mijn lief zeer concrete en precieze instructies moet geven als het over koken gaat. Daarom zei ik dat het hardgekookt ei minstens 5 minuten moest koken, maar best zeker 7.

In het hoofd van mijn lief wordt er dan een timer ingesteld. Het begrip 7 minuten is gevallen, dus moet dat ook strikt worden nageleefd. Ik had dat natuurlijk kunnen voorzien, maar ja, ik had honger en was druk bezig. Excuses.

Toen ik thuiskwam, bleken er drie eitjes in de frigo te wachten. Eentje was gebarsten, de twee anderen zagen er zeer goed uit. En toen kwam het verhaal.

“Ja zeg, dat was wel niet gemakkelijk hoor. Toen ik die twee eieren daar inlegde, is er eentje gebarsten. Hoe komt dat eigenlijk? Ik twijfelde dan, of ik er nog eentje moest bijleggen. Zodat er toch twee nog heel waren.”

Ik luisterde geboeid. De kookverhalen van mijn fantastisch lief, die wil je echt niet missen.

“Ja, toen heb ik beslist om er toch nog eentje bij te doen. Maar toen moest ik dus de hele tijd blijven kijken welk ei ik er laatst had bijgedaan. Zodat dat ook 7 minuten kon koken, dat moest er pas een minuutje later uit. Moeilijk hoor, want die bewegen de hele tijd.”

Stel u dat gewoon even voor, hij heeft minstens 6 minuten naar drie kokende eieren staan kijken. Om ze uit elkaar te kunnen houden.

Drie uur later was ik nog aan het gieren. Maar ik was ook wel immens vertederd. Naar kokende eieren blijven kijken. Zes minuten lang. Dat is toch het toppunt van liefde?