Ik ben er nog niet klaar voor om erover te schrijven, maar dat zal ik nooit zijn. En schrijven helpt vaak. Al is er in dit geval niets dat kan helpen, tenzij een wonder.
Het is mijn oma. Mijn meter. Een dikke maand geleden nog een actieve vrouw van 72. Elke dag in de weer met duizend en één dingen. Nu weet ik niet meer wie ze is. Mijn oma is onherkenbaar geworden en dat is ongelooflijk snel gegaan. Ik bespaar u de details, maar er zit een tumor in haar hoofd. Zo groot als een tennisbal. En dat is geen goed nieuws.
We gaan haar verliezen en we krijgen haar nooit meer terug zoals ze was. Als je dat hoort, stort je wereld in. Ik hoorde het exact tien minuten voor ik nieuws moest lezen. Ik heb het nieuws gelezen, in een soort van apathische staat. En met trillende stem, met tranen die prikten in mijn ogen, die ik geprobeerd had om even te parkeren, tot na het nieuws. Die tranen zijn in horten en stoten blijven komen, nu nog, een diepe triestheid nestelt zich in je hele lijf. Ik ben samen met mijn lief naar het ziekenhuis gereden en de warmte van de aanwezige familie daar maakte het draaglijk, maar ook net moeilijk.
Met oma heb ik een speciale band, ze is mijn meter. Ze is ongelooflijk handig met de naaimachine en heeft in de loop ter tijden mijn halve kleerkast versteld, dekbedden en gordijnen gemaakt. Als ik ergens een bijna perfect kleedje tegenkwam aan een goed prijsje, pakte ik het toch mee, want oma kon het fiksen tot het perfecte kleedje. Als mijn rode periode voorbij was en ik een nieuw dekbed wilde in een andere kleur, reden we samen naar de stoffenwinkel. En kreeg ik er nog een hoop kussens in dezelfde stof bij. Soms doen we dingen samen, jij in mijn leefwereld en ik in de jouwe. Samen astridjes eten bij Marie Fleur of samen wandelen door Gent.
Je bent een harde vrouw, maar ik ken je zachte kant. Ik kan vaak de trots in je ogen lezen. Als kind heb ik gigantisch veel tijd doorgebracht bij jou, samen met alle andere kleinkinderen. Je bent geen keukenprinses, je worsten waren altijd mislukt, maar nergens smaakt een witte boterham met korreltjes zo goed als bij jou. En niemand in de hele wereld kan zo’n lekkere pannenkoeken bakken.
Oma toch, waarom? Wij gingen nog zoveel doen. Ik ben een beetje ver gaan wonen, waardoor ik niet meer elke dag bij jou kon binnenspringen, maar ik probeerde toch zoveel mogelijk langs te komen. En jij was altijd zo blij als je me zag. Ik zal je een geheim vertellen, ik ook als ik jou zag. Ik dacht dat het zo nog jaren zou verder gaan, daar ging ik gewoon vanuit. Ik heb er nooit of nooit bij stilgestaan dat jij zou weggaan. Jij bent van staal. Dit kan gewoon niet.
De tranen rollen over mijn gezicht en ik zou willen schreeuwen: “Stomme kanker, laat mijn oma met rust. Ik heb haar nog nodig, ze is mijn oma.” Maar ik weet dat hij niet wil luisteren, die vreselijke kanker.
We gaan niet echt afscheid kunnen nemen oma, want jij weet niet echt meer wat er allemaal gebeurt door die tumor. Maar we hoeven dat ook niet te doen, want ik denk elke dag aan jou. We hebben al zoveel gepraat, maar dat laatste gesprek zal moeten wachten. Elkaar niet officieel uitzwaaien, geeft ons misschien het gevoel dat je ook niet echt weg bent. En weet je wat, jij blijft gewoon, voor altijd. In mijn hart, in wat ik ga vertellen tegen Mathis en mijn kinderen, in de honderdduizend dingen die je voor mij gedaan hebt.
Bedankt oma en tot snel, want ik ga je nog heel vaak komen bezoeken.
, sterkte!
exact hetzelfde meegemaakt. grootvader, tumor, hoofd, tennisbal. als ge iemand nodig hebt om te praten, ge weet mij te vinden. dikke knuffel en sterkte.
Sofie.. heel veel sterkte. Dit is verschrikkelijk voor je. Maar wat een fantastische kleindochter ben jij zeg. En dat weet ze, en dat maakt haar gelukkig. Ze zal altijd heel dicht bij je blijven, ook al staat ze plots niet meer naast je..
Diezelfde stomme kanker heeft ook mijn oma getroffen. Vechten kan niet meer, ze moet ermee verder leven, al weet niemand juist hoe lang nog. Vrijdag neem ik haar mee voor een koffie’tje. Net als bij jou weet ik dat ze daar nu al zo naar uitkijkt. ‘t is het enige dat we haar nog kunnen geven. Al had ik haar zoveel meer willen geven. Kleinkinderen. Een huis om haar in te ontvangen. Een trouwfeest, als m’n lief dat nu toch maar eens zou willen. Maar eigenlijk wil ze niet meer dan zoveel mogelijk haar kleindochter zien, voelen, en ermee praten.
Hou je goed Sofie, blijf aan de mooie herinneringen denken, vertel ze nog een keer aan haar, ‘t zal haar ook goed doen…
x Lies
Merci allemaal, doet deugd.
grootouders zijn.
de grijze haren waren er al toen je klein was. ze veranderen nooit. één van de weinige, al dan niet de enige constante in je leven.
je staat er nooit bij stil dat ze ooit moeten gaan.
en toch moeten ze dat.
even stort je wereld in. de vaste grond wordt onder je voeten weg gemaaid. een hele tijd loop je er verloren bij.
maar uiteindelijk overwinnen de mooie herinneringen.
grootouders blijven.
ik gun je zo hard nog een laatste gesprek met haar.
laten we voor dat wonder gaan!!
altijd welkom.
Sofie,
Heel veel moed en sterkte. Ik weet hoe het voelt iemand te moeten laten gaan en afscheid ervan moeten nemen. Ik hoop dat je veel steun krijgt van de mensen rondom u want dat is heel belangrijk in deze periode. En zoals je zei er over praten kan je ook helpen. Hou de moed er in hé Sofie ;-). XXX
Sofie,
Tot nu toe was ik een van je stille lezers, je weet wel: komen lezen, maar niet reageren.
Je stukje van vandaag raakte me, zo plots en onverwacht. Ik ken jou niet en ik ken je oma niet, maar de tranen waren er zo maar ineens…
Ook ik heb al mensen moeten loslaten, maar telkens opnieuw is het anders en doet het toch pijn. Ik wens je dan ook heel veel sterkte in de komende tijd. Blijf wie je bent. Blijf van haar genieten. Blijf ook schrijven, ik heb zelf ondervonden dat dat zo veel deugd kan doen om dingen een plaatsje te leren geven…
Hou de moed erin!
Veel sterkte in deze moeilijke dagen collega !
We weten allemaal dat deze moeilijke momenten ons allemaal ooit wel eens (en meerdere keren) zal treffen maar toch zijn we daar nooit echt op voorbereid …
Hou vast aan die mooie herinneringen van je oma, die heb je voor altijd.
Kristof
Sofieke, ik wens je nog vele mooie momenten toe met je oma, al is zij niet meer wie ze was. Geniet nog van het samenzijn en koester alle mooie herinneringen in je hartje! Veel sterkte de komende tijd!
kusje,
Ann xxx
Sofie,
Het is inderdaad een bom die insloeg. Ik leef al heel de week op een andere planeet, verdoofd door het nieuws.
Zondag is het dan eindelijk doopfeest van Mathis, zo lang naar uitgekeken en plots is al m’n enthousiasme weg.
Toen we maandag op bezoek waren bij oma in het ziekenhuis, zag ik de pretlichtjes in haar ogen toen ze Mathis vasthield.
Die gedachte moet ons zondag rechthouden, dat oma het niet anders zou willen dan dat het een leuk feest wordt. Hoe moeilijk dat ook zal zijn…
dankjewel sofie en Sophie!
Klote nicht, dikke klote !!
Waarom inderdaad juist oma..
we zullen dit wel moeten overleven maar het gaan nog harde noten worden om te kraken..
We zullen er samen onze tanden moeten inzetten want anders zal het niet lukken !
Ben ook fier op mijn nicht, net zoals oma ..