Allerliefste topzoon,
Als je op veertien maanden al een allergie aan clichés ontwikkeld zou hebben, dan kan je nu best gaan lopen. Of wacht, dat kan je nog niet. Jouw kruipkwaliteiten zijn van zo’n hoog niveau, dat je voorlopig geen behoefte hebt aan stappen. Ik maak me daar geen zorgen over. Je trekt je recht aan alles wat je tegenkomt en soms zet je zonder dat je het weet een pasje tussen de badrand en je wagentje, dus het komt wel. Maar ik zei dus clichés, en wegkruipen als je die niet aankan.
Want jongens, wat is dat hier. Jij bent in zo’n verschrikkelijk geweldige fase terecht gekomen. Ok, ik besef zeer goed dat ik dat hier ongeveer elke dag maand verkondig, maar nu is het toch wel echt extreem. We gaan er geen doekjes om winden, je bent een mamaskindje én een knuffelbeest. Ik krijg op alle mogelijke momenten van de dag twee armpjes op mij heen of een hoofdje op mijn schouder. En het is niet alsof je niet helemaal gek bent van je papa, maar soms ben ik gewoon de enige die je wil. En mocht je daar aan twijfelen, ik vind dat geweldig.
Er zijn zoveel fantastische momenten dat ik best een brief van 17 bladzijden zou kunnen schrijven, maar de momenten waarop jij om een innige knuffel vraagt, koester ik toch wel heel erg. Het is elke keer opnieuw zo gigantisch hard genieten. Al staan die intieme momenten in scherpe concurrentie met al die keren dat je hier zit te schaterlachen. Jij kan zoveel lol hebben om kleine dingen, dat je alle zorgen van de hele wereld met een glimlach van tafel veegt. Heer-lijk.
Dat babbelen de hele dag, dat heb je vast van je moeder. Dat we er verder niet al te veel woorden in kunnen herkennen, wijt ik dan weer aan de West-Vlaamse roots van je vader. Grapje schat. Ook al kunnen we voorlopig nog geen grammatica of vocabularium herkennen in het Basiliaans, je maakt wel heel duidelijk wat je wel en niet wil. In de categorie niet willen: pampers verversen.
Kijk lieverd, dat is nu eenmaal iets waar we niet onderuit kunnen. I hate to break you the news, maar tenzij jij er in slaagt om je behoefte achter te laten op een potje of een toilet_voor_grote_mensen, zullen we deze routine de komende maanden toch nog moeten volhouden. Dus ik stel voor, dat je de weerstand helemaal staakt. Dank bij voorbaat.
Voor de rest heb ik geen klachten. Integendeel. Maar echt, integendeel. Alle dromen die ik over het moederschap had, blijken alleen maar te kloppen. Behalve dan dat stuk waarin het op het werk ongelooflijk druk ging zijn, waardoor ik soms (tijdelijk, let’s hope) het gevoel heb dat ik veel te veel van jou moet missen. Maar jij blijkt daar geen last van te hebben, gelukkig. Jij hebt je de afgelopen tijd zo gigantisch geamuseerd op de crèche (weinig kindjes in de vakantie, extra veel aandacht) of aan zee met moeke (eerst schrik van zand, maar na verloop van tijd begon je het gewoon op te eten) of op vakantie bij oma. Of op alle die andere plekken, thuis en overal. Ik wil niet overkomen als de mijn-kind-schoon-kind-en-met-cliché-meppende-moeder, maar screw ya all. Je bent gewoon een zonnetje.
En ik weet dat het helemaal niet kan, maar voor mij zou de tijd echt mogen blijven stilstaan. Een heerlijke zomer, een zalige zoon, een toplief en een huis plein d’ amour. Ik ben een vat vol meligheid, and I like it.