–          Dat is toch eigenaardig, dat je het ene moment in vakantiemodus bent, vervolgens twee minuten op het werk bent en dat helemaal vergeten bent. Misschien omdat het daar een beetje crazy druk is?

–          Dat ik de eerste dag op het werk een beetje verkeerd had ingeschat. Waardoor ik een paar uur te vroeg was. Iets wat uiteindelijk een zegen bleek te zijn. En een voorbode voor de rest van de week.

–          Dat ik volop van de laatste vakantiedagen geprofiteerd heb door onder andere met Basiel naar zee te gaan (waar moeke was). Conclusie: Er is nog werk aan. Voorlopig eet hij zand en heeft hij schrik van de zee. Als ik zijn voeten in het water zette, keek hij alsof ik hem net in een bak vol muizen had gezet. (Stel u voor, een bak vol muizen. Ik zou gewoon sterven van angst.)

–          Zei mijn lief gisteren aan de telefoon “Dit is echt de beste aflevering van Don’t tell the bride ever.” Ja, ik maak mij ook zorgen.

–          Moest ik door de zeetrip drie dagen op voorhand mijn valies maken voor een trouwfeest. Not a good idea. Resultaat: ik was ongeveer alles vergeten. Geen handtas, geen juwelen, geen haarhulpmiddelen. Ik bedoel, ik kon even goed in een juten zak naar die trouw gaan?

–          Scoorde ik dankzij mijn moeder wel nog net op het nippertje fantastische schoenen. Ging ik over de middag nog snel oorringen en een clutch kopen (had ik nog niet, en je hebt dat tegenwoordig toch echt nodig), maar begon het drama pas echt toen bleek dat ik mijn make up vergeten was.

–          Was het bijna uitgedraaid op een stampvoetend, huilend klein meisje die niet ‘zo lelijk’ naar een trouwfeest wilde gaan. Maar is er een oplossing voor alles: op vakantie gaan en bruin zijn. Who needs make up then? (En ge moet weten, ik draag anders nooit make up. Alleen als ik echt buiten kom.)

–          Was het maar altijd zomer. Ik zie er volgens verschillende bronnen gewoon veel beter uit met een bruine teint. Zo was er zelfs die collega die vroeg ik of ik tijdens mijn vakantie iets aan mijn lichaam had laten doen. I’m talking plastic surgery. Maar nee hoor, gewoon de Turkse zon en rust in mijn hoofd.

–          Heb ik uiteindelijk (of allez, vrijwel meteen) alle gêne overboord gegooid en de hele nacht op de dansvloer gestaan. Op een bepaald moment werden die fantastische nieuwe schoenen me te veel, heb ik ze uitgezwierd en vervolgens deed de helft van de vrouwelijke dansvloer hetzelfde. Je bent een trendsetter of je bent het niet. Maar om het met de woorden van the locals te zeggen: bère feestje.

–          Hebben mijn lief en ik zelf twee keer een slow gedanst. Inderdaad, TWEE keer. For real.

–          Is Basiel dolgelukkig dat hij weer naar de crèche mag. Serieus, die kerel is niet te houden als we hem daar ’s morgens afzetten. Potjes – so cool. Een autobus – awesome. Pannetjes – could this get any better? En ga zo maar door.

–          Gaat het leven weer zijn gewone gang. Behalve dat mijn lief iets meer huisman is, omdat het bij mij op het werk even een versnelling hoger gaat. Maar een fijne versnelling, dus geen paniek.

–          Dat ik hoop dat de zomer nooit overgaat. Als iemand weet wat ge daarvoor moet doen, let me know.

–        Wou ik deze foto gewoon even met u delen.  Toen waren we nog wit.