Ha. We zijn terug thuis. Na een intense, bij momenten heerlijke, gewaagde, zalige reis. Negen nachten zonder kind. Zeven dagen op een zeilboot, op een niet altijd even vriendelijke zee. Onder een snikhete zon. Een overzicht (en wat notes to self):

–          We zijn terug in België, dat betekent dat het wc papier niet meer in een apart vuilemmertje moet, maar gewoon in het toilet. (Of zoals matroos 1 het na een paar pintjes zegt, een twojlet). Maar ge hebt dat goed gelezen, we mochten het wc papier niet in het toilet gooien. Ik ben gelukkig ontsnapt aan het opkuisen van het vuilbakje in de badkamer (thank and praise the lord)

–          Over naar dat wc gaan gesproken. Een paar dagen wc-inhoud verzamelen van een bootcrew en dan op een bepaald moment lozen in de wijdse zee, staat garant voor hilariteit. Stel het u vooral voor. ‘Kijk, daar drijft uw kaka”. We are kids.

 

–          We moeten daar eerlijk in zijn, het ging niet altijd even vlot. Vorige keer zijn we een anker kwijtgeraakt, deze keer moesten we dus beter doen *kijkt boos*. En dus is op een bepaald moment de fok gescheurd. Er liepen geloof ik al weddenschappen over wat we dit keer zouden verliezen.

 

–          Was er ook een moment waarop we allemaal toch drie seconden voor ons leven hebben gevreesd, omdat we dachten dat we gingen kapseizen. Behalve de kapitein dan. Die stuurde de boot bij en gooide daarna zijn stopwoord: “Dollen.” (Waar we toen toch even niet mee konden lachen). Dat twee minuten later onze fok gescheurd bleek te zijn en of die twee gerelateerd zijn, is nog steeds een mysterie. (Ah ja, het anker waren we de eerste dag ook bijna kwijt geraakt, maar daar spreken we niet meer over)

–            Waren veel mensen zeeziek, edoch, er heeft maar één iemand over de reling gehangen: de kapitein. (Misschien dat de alcohol van de avond ervoor er voor iets tussen zat, maar dat heb je niet van mij)

–          Als u dacht dat u het daarmee gehad had, nope. Op een bepaald moment was namelijk 1/3 van de totale crew bewusteloos. I kid you not. De kapitein dacht even stoer te doen en wat aan zijn karuur te werken. Dat draaide uit op een bijna-schouder-uit-de-kom, waarna de kapitein (watje!) dus flauwviel. Waarop de bootskok (myself) dan weer besloot om daar een empathie-flauwte aan toe te voegen. Knock out. En daarna nog een keer (ik toch, de kapitein was toen alweer bijgekomen). Vreemd genoeg was die dag het bootmoreel veel hoger dan anders.

 

–          Was iedereen op de reis jaloers op mijn superbruine teint. Maar mijn moeder weet dat ik beter kan en zei dan ook, “ge ziet niet zo bruin”. Voor mijn doen, want voor de rest kunt ge echt denken dat ik tijdelijk Sofia heet. Of mezelf met melkchocolade heb ingesmeerd.

 

 

–          Zat het bootmoreel at a certain time wel echt onder nul. Stel u voor dat ge geen fok meer hebt (gesteld dat ge zou weten wat dat is), dat ge van De Panne naar Arlon moet rijden, dat de weg serieus van links naar rechts beweegt, dat ge geen meter vooruit lijkt te gaan maar wel om de tien seconden op een zoutdouche wordt getrakteerd. En dat het uiteindelijk pikdonker is (en bijna 23u) tegen dat ge ergens kunt aanleggen. Stel u voor dat ge moet aanleggen in het donker, in een idyllische maar overvolle baai. Stel u dan voor dat ik redelijk bang was en gewoon in mijn kajuit ben gaan liggen. Hopend dat het snel overging (not).

 

–          Zitten er venijnige beesten in sommige baaien. Waardoor ik er op een bepaald moment uitzag alsof ik tegen Freddy De Kerpel zwaar verloren had. Mijn linkeroog was zo gezwollen dat zelfs de locals met cactussen kwamen aandraven tegen ‘the evil mosquito’. Not a pretty sight.

 

–          Hebben we zalige momenten gehad. Maar als ge denkt dat het een *romantische* trip is geworden:  het was daar 46 graden. We sliepen in een sauna, in een kajuit kleiner dan uw wc met minimale verluchting en buren 10 cm verder. Maar zijn er toch momenen geweest dat ik naar mijn lief keek en even vol liep met verliefdheid als de Egeïsche Zee met azuurblauw water.

–          Kan ik u op aanvraag wel uitleggen wat ‘uithangen’ betekent. Maar doe alvast een gok.

 

–          Werd ik wel eens de Hyacinth Bouquet van de boot genoemd. Geen idee waarom.

 

–          Is negen nachten vreselijk lang om uw zoon van 1 jaar te moeten missen. Maar ben ik heel flink geweest en heb ik er alleen ’s avonds om geweend. En het weerzien, jongens. Dat hoef ik u niet te vertellen. Hij heeft me vandaag nog niet losgelaten.

 

–          Hebben we ongelooflijke veel fun gehad. In topgezelschap. In een verschrikkelijk mooie omgeving. En die keer dat mijn lief in mijn ogen keek, zal ik niet snel vergeten. Een mens zou kunnen denken dat hij een ring ging bovenhalen. Ik krijg het er nog warm van.

 

–           Hebben we op een bepaald moment aangemeerd in het restaurant. Nog dichter dan dat ge uw auto zou kunnen parkeren. Decadent, I know.

–          Is vakantie de max. Ook de dagen gezinsinhaaltijd die er nu nog aankomen. Onze boot heette trouwens Vivimus. En laten we dat vooral doen, ten volle.