*waarschuwing: mama-post. (maar dat had ge al door na de titel natuurlijk. En for the record: niet melig deze keer. Beloofd.)*

Tot mijn 16^de heb ik naast mijn grootouders gewoond, en zij hadden koeien. Eén van mijn favoriete bezigheden als kind was dan ook om met mijn botten en slechte kleren aan naar werpende koeien te gaan kijken. U kijkt bedenkelijk, maar zelfs een stadsmens in hart en nieren heeft recht op een kleine boerenafwijking. Ik heb echt uren staan kijken naar veeartsen die een grote snee maakten in koeien, er een kalfje uithaalden, de boel weer dichtnaaiden en er dan een fantastische spray op spoten (als ik veel geluk had, mocht ik bij dat laatste helpen). En nog voor die koe deftig was dichtgenaaid, stond dat kalfje al op zijn of haar poten.

We moeten als mens dus zwaar de duimen leggen voor een kalf. Want – als verschrikkelijk ontwikkelde zoogdier – doen wij er net iets langer over.

Maar waar ik wilde toe komen: ook onze zoon begint het leven op zijn voeten te verkennen. We zitten nog in de allereerste fase: rechttrekken en zijdelings bewegen langs de zetel. Het is nog niet dat hij zonder hulp kan staan of stappen, maar aan twee handjes wandelen vindt hij de max. Dat is geweldig, maar niet echt zo goed voor onze rug.

De vraag van oogappel.be kwam dan ook als geroepen. Of ik niet een paar babydingen wilde testen en daar mijn uitgebreid verslag over wilde geven. Deu-euh! Een dag later zat er een schitterend pakket in de bus met een Niniwalker, beker van OXO tot, bandana en een slab van Kiwisac.

Over de eerste dingen kan ik kort zijn: allemaal geweldig mooi van design en ze doen wat ze moeten doen. De slab van Kiwisac is gemaakt van een supermateriaal, waardoor alle eten er gewoon afglijdt zonder dat je last hebt van een ‘plastiek’ gevoel. Van het zeverlapje (officieel een bandana) ben ik nog niet geheel overtuigd. Het is natuurlijk bijzonder effectief (handig om altijd iets in de buurt te hebben om een vuile mond mee af te kuisen én snot/speeksel op te vangen), maar ik vind het er toch niet zo stoer uitzien. Al noemen wij hem wel onze cowboy als hij het aanheeft, en is het dus eigenlijk toch een beetje stoer/schattig. Als je er wel fan van bent (of een dochter hebt): de vormgeving is top en de prijs best ok. (Ik vind het exemplaar van Basiel wel vrij vrouwelijk, maar er zijn ook echt stoerdere alternatieven. Met een piraat bijvoorbeeld. Een piraat!)

De beker is heel mooi van vormgeving en bijzonder stevig (belangrijk, want dat ding mag regelmatig de grond kussen), maar Basiel drinkt eigenlijk wel liever van een zachte dop. We hebben een gelijkaardige beker met zachte dop en dat is zijn favoriet. Maar aangezien die een beetje kapot is (teveel de grond gekust), zijn we nu overgeschakeld naar deze OXO tot. En ik ben er zeker van dat hij naar verloop van tijd ook een harde teut leert te drinken. Het spreekt voor zich dat het een anti-lek-beker is. In deze fase (bijna een  jaar) een absolute must.

Enfin, wie zich wil amuseren met al hun mooie dingen bekijken, kan hier terecht.

Maar waar wij echt zot van zijn (en Basiel met ons) is de Niniwalker.

Als ge niet weet waar het voor dient, dan kunt ge er uren naar staren zonder erop te komen. Maar ik vind het wel redelijk de max. Ik heb al menige toertjes van de living naar de keuken gemaakt, en terug. Basiel kraait van plezier en is niet altijd even blij als we willen stoppen met wandelen. Ik las bij Lilith dat ze een halve lumbago overhoudt aan een zoon die leert stappen, dan is dit echt de oplossing. Ergonomisch, grappig en handig. Toch als je rechtdoor wil. Draaien met een baby aan de Niniwalker, dat lukt niet zo goed. Maar niks dat niet kan opgelost worden door baby en niniwalker even los te koppelen, en alzo de bocht te nemen.

Echt. Als je van plan bent om een paar kinderen te leren stappen, dan is dit echt een leuke investering. Kost 69.90 euro (wat wel redelijk veel is), maar je krijgt er ook iets heel degelijks voor in de plaats. Je kan het ook makkelijk meenemen, want er hoort een speciale draagzak bij. (Je moet het dan wel even demonteren, but you can do that in a jiffy). Er hoort ook een soort veiligheidsleiband bij, maar die hebben we nog niet gebruikt. Ik wandel namelijk met mijn kind, niet met mijn hond. En het is niet dat hij echt van hoog kan vallen (en bovendien, dat hoort erbij. Vallen en opstaan, die uitdrukking komt ergens vandaan)

We zijn er ook nog niet mee op straat getrokken. Deels omdat het kind nog geen echte schoenen heeft (dringend werk van maken), deels omdat ik dan misschien om de 5 meter moet uitleggen waar ik dat gekocht heb maar vooral omdat hij echt nog maar in de prille stapfase is. Alleen aan twee handjes, of aan de Niniwalker. Too soon for the street. Maar dat hij er blij van wordt, dat mag wel duidelijk zijn.

En als het kind blij is, dan wij ook. (En onze rug)

 

PS: Binnenkort test ik ook tutjes, dus wie van babydinges houdt is bij deze gewaarschuwd.

PPS: Ik heb een nieuw design. Hebt ge het gezien? Later daarover meer. Als het ne keer niet zot druk is (wat een gekke week!)