Er zitten ongeveer veertig blogposts in mijn hoofd, maar er ontbreekt even de tijd of energie om ze allemaal op te schrijven. Dat heeft verschillende redenen. Daarom gewoon een paar flarden, uit mijn hoofd en uit mijn leven.
*Dat ik het altijd een beetje raar vind dat ze bij Kind&Gezin al twee keer gevraagd hebben “of hij al alleen kan rechtzitten?”. Op zich misschien geen gekke vraag, maar op het moment dat ze gesteld werd, zat dat ventje al ongeveer drie minuten op tafel. Alleen. Flink recht. Rammelen die gewoon hun lijstje af of zijn ze daar blind?
*Dat ik redelijk tot volledig uitgeput ben, maar dat het misschien mijn eigen schuld is. Het weekend is pas begonnen zondagmiddag om 14u en tegen 21u was mijn kaars alweer uit. Een klein beetje te veel gewerkt, een klein beetje te weinig geslapen. En bijslapen of rusten, het schijnt maar niet te lukken.
*Dat ik elke dag blij ben met onze verbouwingen. Maar dat mijn hoofd al bij de volgende zit. Maar maak u geen zorgen, die zullen er waarschijnlijk niet komen. Een combinatie van te ambitieus en (veel) te weinig budget. Maar dromen mag he. En ik speel graag met potlood, gom en millimeterpapier.
*Dat ik vaak over mezelf twijfel. Heel vaak. Niet per se over het moederschap, dat komt allemaal heel vanzelf, maar wel over hoe het leven vol te houden. Het gaat allemaal zo vreselijk snel. En het is allemaal zo vreselijk druk. Ik vind dat superleuk, maar ook niet. Soms wil ik gewoon rust. Soms zou ik gewoon thuis willen zijn en alleen maar aan mijn man en kind moeten denken.
*Dat het geen schande is om af en toe uw kind ne keer los te laten. En te genieten van elkaar. Wij zijn vorige week op restaurant geweest, en dat was heel gezellig. En ik kijk ook al uit naar onze zeilvakantie. Een hele week zon, zee en alleen maar koppel zijn. En nee, ik voel me daar niet schuldig over.
*Dat ons ventje bij Kind&Gezin verder wel helemaal in orde bleek te zijn. Een beetje gegroeid, en stabiel gebleven in gewicht. Maar vooral, blakend van gezondheid.
*Dat mijn hart en mijn verstand een beetje vechten. Dat is allemaal de schuld van een soort forum voor moeders op facebook, waarin soms straffe vragen worden gesteld. Met vaak nog veel hardere antwoorden. En dat ik nu zo een beetje meer nadenk over het moederschap. Hart tegenover verstand. Praktijk tegenover droom. Blabla. Ik kan daar dus echt geweldig triest van worden. Als ik bedenk dat wij tot ons 70ste gaan moeten werken en dan nog geen pensioen meer gaan krijgen, omdat dat tegen dan gewoon niet meer zal bestaan. Als ik bedenk dat ik heel graag minder zou werken en meer mama zou willen zijn, maar dat één van de redenen waarom ik dat niet durf, is dat ‘het slecht is voor mijn pensioen’. Dat pensioen waarvan ik niet geloof dat het er ooit gaat komen. Want ja, ik ben zo’n soort persoon.
*Dat de tijden duidelijk veranderd zijn. Toen mijn grootvader afgelopen weekend vroeg waar Basiel was terwijl ik aan het werken was (nog eens old school vlees verkopen bij de papa, lang geleden maar totaal nog niet verleerd), kon hij maar niet geloven dat Tom er gewoon voor zorgde. ‘En ook met een badje en zo?’ Ja, ook met een badje en zo. En dat ik blij ben dat ik in deze tijd leef, met betrokken papa’s. En dat ik het dan nog eens extra getroffen heb met mijn exemplaar.
*Dat er zonet iemand in de creche haar dochtertje aanlegde, omdat ze lastig was. Een kindje dat ongeveer even oud is als Basiel. En dat ik een beetje jaloers was, en ook boos op mezelf. Waarom was ik alweer gestopt?
*Dat er gisteren iemand zei dat ik zoveel vermagerd was. Terwijl dat niet speciaal het geval is. Dat ik zelf vind dat er nog minstens 10 kilogram af mag. Maar het is zomer en we gaan tien keer zoveel fietsen als in de winter. Dus ik geraak nog bikiniklaar tegen ons bootreisje, vast wel.
*Dat ik zo blij ben dat de zon is doorgebroken. Ik weet niet of ik nog een dag langer in de winter had kunnen leven. Waarschijnlijk wel natuurlijk, maar het doet toch verschrikkelijk deugd. Tijd om de koer aan te pakken (nu nog een koer, maar wie weet ooit een dakterras, een berging en een grotere keuken?) en de zomerkleren boven te halen. En uiteraard, ook de Birckenstocks.
*Dat ik het meest fantastische lief en de meest fantastische zoon heb. Dat alles waar ik af en toe over zucht, daarbij gewoon volledig in het niets verdwijnt. I am a lucky bastard.
herkenbaar, Sofie! Als het een troost mag zijn…
Ik denk dat dat vragen zijn waar heel veel mama’s mee worstelen. En ik denk niet dat er een ideaal antwoord bestaat. Er zijn mama’s die 100% thuis zijn bij de kindjes en zich daar supergoed bij voelen, en er zijn mama’s die 100% werken en hun kinderen minder vaak zien en zich daar ook supergoed bij voelen.
De problemen zijn er enkel omdat je je niet goed voelt bij de keuze die je ooit hebt gemaakt.
Ik merk in mijn omgeving dat er redelijk wat mama’s zijn die voltijds blijven werken omdat het financieel anders moeilijk wordt, nu of later. Ik begrijp dat, we komen allemaal liever niets tekort en houden zelfs ook graag wat over om later aan de kinderen te kunnen geven. Maar toch: we moeten keuzes maken. We kunnen niet (of toch de meesten niet) én vaak bij de kindjes thuis zijn, én een mooi huis op afbetaling kopen, én elk jaar een aantal reisjes maken, én de laatste i-phone, -pad of -pod in onze zak hebben zitten. Ik bedoel dit helemaal niet als kritiek op jou, ik merk dat er heel veel mensen moeite hebben om keuzes te maken, inclusief mezelf. We zijn een levensstandaard gewoon die we allicht niet zullen kunnen volhouden. En dat is spijtig, maar niet onoverkomelijk.
Ik ken ook mensen die het anders doen, die weinig werken en vaak thuis zijn, en maar één keer per jaar een reis maken naar een bestemming dichtbij, of gewoon in de tuin kamperen en daar ook plezier aan beleven. Die zelden iets kopen, of vooral tweedehands, of spullen zelf maken. En pas op, het zijn niet allemaal hippies. 😉
Enfin, ik denk dat iedereen voor zichzelf moet kunnen beslissen wat haalbaar is en wat niet, maar het kan toch de moeite lonen om eens stil te staan bij de kosten die we voortdurend maken zonder ze in vraag te stellen. Ik probeer dat nu bewust te doen, en merk dat we eigenlijk op nog heel wat domeinen goedkoper kunnen gaan leven, zodat minder dat de in totaal 170% werken (zoals wij nu doen, ik 70% en mijn man 100%) mogelijk is en zodat we binnenkort dus waarschijnlijk ook effectief nog minder gaan werken om meer tijd met de kindjes door te kunnen brengen.
Nogmaals: geen kritiek, geen beschuldiging, maar gewoon een idee dat ikzelf probeer te realiseren.
Succes!
Ben nu wel benieuwd over welk forum dat gaat en wat daar van harde antwoorden gegeven wordt. Zo als zelf jonge moeder zijnde…
Ik denk dat het een typisch fenomeen is bij jonge moeders. Iedereen zit met twijfels, want opvoeden is niet altijd gemakkelijk: we hebben nooit erg veel ervaring, het ene kind is het andere niet, de combinatie met andere rollen (partner, werknemer …) is niet evident. Als gevolg daarvan probeert iedereen bevestiging te zoeken, en dat gebeurt soms door harde standpunten in te nemen. Bij de hele discussie over borst-of flesvoeding is dat bijvoorbeeld het geval. Moeders die zich aangevallen voelen, gaan vaak ook harde standpunten innemen, en zo gaat de bal aan het rollen.
Menselijk, maar niet wenselijk.
moeders zijn keihard tegen mekaar jong 😉
Ik heb dezelfde vragen en ik weet ook niet of ik iedere keer de juiste keuzes heb gemaakt. En wat ik ook heb: angst voor het onbekende…