Probleem: een wegzakkende stem (alarmbel!), constante vermoeidheid, uw bloed voelen kolken en niet echt meer in een ontspannen positie geraken, wekenlang ’s morgens in de spiegel kijken en denken “miljaar, uw haar trekt op niks”, een kind en een huishouden dat dringend uw aandacht nodig hebben en zo nog uren kunnen doorgaan.

Remedie: Negeren dat ge eigenlijk te weinig verlofdagen hebt om zomaar een dagje te nemen, uzelf eraan herinneren dat ge dit jaar al flink wat dagen in het weekend hebt gewerkt en misschien toch wel een dagje recup verdient én een afspraak maken bij de kapper.

Issues: Worstelen met het feit dat ge uw kind moeilijker dan een paar maanden geleden kunt meenemen naar de kapper en hem mogelijks dus even naar de crèche moet brengen terwijl ge eigenlijk niet moet werken. Worstelen met het feit dat ge niet zomaar verlofdagen moogt verspillen als ze zo schaars zijn.

Duwtjes: Een lief dat zegt dat ge dat absoluut moet doen én vriendinnen die zeggen dat ge u ook niet per se moet haasten na de kapper, maar mogelijks zelfs nog wel een winkeltje kunt binnenstappen.

Scenario: Ge zet uw schuldgevoel opzij, doet uw zoon naar de crèche, ge zegt tegen de kapper dat ge uw haar beu bent en wel eens iets anders wilt, daarna stapt ge nog een paar winkels binnen, misschien koopt ge uzelf wel een schoon kleedje of een paar schoenen. Ge fiets in de zon met de wind in uw haar (waar er wel behoorlijk veel minder van zijn). En ge gaat gelukkig weer naar huis.

Soms is het leven simpel. En als hij nu nog een lange namiddagdut doet, dan kan ik ook wat taakjes afwerken. Of misschien ook gewoon eens echt rust nemen. Wie weet.