De wekker loopt af. Op dat moment wil ik gewoon verdrinken in de zee van warme dekens. Er is echt moed nodig om op dat onmenselijke uur uit bed te komen. Maar iemand knijpt zachtjes in mijn hand. En ik stap uit bed, met dat zetje.

Kaarsjes branden, clichématige romantiek danst door de kamer. “Allez joh, dat kan wel in brand vliegen he”, is wat ik terugkrijg. Dat is waar, zoiets is kan gevaarlijk zijn. Maar een nagelknipper is ook een potentieel moordwapen. En ik hou ze toch kort. Ik durf dat, tss.

De achterband staat plat, door mijn vrouwelijke onhandigheid. Maar iemand komt speciaal uit zijn bed op een zeldzame uitslaapdag in de bijna zeven maanden ouderschap, om in de prille vrieskou mijn band op te pompen. Ik gedraag me ondertussen als een kind van vier dat in een speelgoedwinkel zijn zin niet krijgt. En ook een snoepje heeft moeten afgeven, omdat het pompen niet lukt. Big drama.

Toch gaat iemand naar de fietswinkel om de juiste pomp te halen. Zomaar om me te verrassen. En doet ook nog de boodschappen waarvan ik had laten vallen dat ze misschien nog gedaan moesten worden. Terwijl zijn eigen tijd ook beperkt is.

Iemand zorgt voor zijn zoon alsof vaderen iets is wat hij al jaren doet. Met de grootste zachtheid, de juiste stoerheid en de heerlijkste pretlichtjes. Twee handen en één buik, nu al.

Iemand luistert naar mij als ik – we moeten daar eerlijk in zijn – een grote zaag span. Als ik voor de honderste keer in dezelfde stresscirkel draai en er alleen maar uit geraak door een knuffel van iemand.

Het eten staat op tafel. Een mens durft al eens te experimenteren en het eindresultaat is niet altijd even geslaagd. Maar iemand loopt dan gewoon geruisloos naar de ijskast, om met een bus ketchup toch nog het beste te maken van wat er op zijn bord. Zodat hij niet hoeft te zeggen dat het eigenlijk niet zo lekker is.

De afwas staat als een doorn in mijn oog op het aanrecht. Maar er is nog zoveel te doen en zo weinig energie, dat ik het volledig negeer. Dan is er iemand die helemaal spontaan de kraan openzet en de bus Dreft activeert. Niet veel later is de doorn weg.

En dan nog zoveel dingen waarover ik u helaas niks kan vertellen. Topverhalen nochtans, maar ik wil ook vrienden blijven met hem.

*Kijkt even dromerig voor zich uit*

Ondertussen is de sneltrein een versnelling gezakt. Je kan nu eenmaal niet elk jaar een huis en een kind kopen. Ik weet wat u denkt, still no ring on the finger. Dat is waar, maar het geeft niet. Ik heb alles wat ik kan dromen in liefde. Het is allemaal overnight gebeurd. Het ging allemaal supersnel. Het voelde vanaf de tweede seconde als zo ongelooflijk juist. En nog altijd.

Ik benijd alle andere vrouwen, maar helaas heb ik het allerbeste lief van de hele wereld. Het nog betere dan allerbeste lief van de hele wereld.

Maandag al twee jaar. En graag voor de rest van mijn leven.