Allerliefste Basiel,

Zou het kunnen dat ik één keer met mijn oog heb geknipperd en dat jij plots vijf maanden oud was? Het gaat allemaal zo snel. Alleen als ik naar foto’s kijk van het prille begin, herinner ik me weer dat jij eerst een klein dropje was dat bijna helemaal niets zelf kon.

Dat is wel veranderd Basiel. Je bent al zo’n grote jongen. Je kan al heel flink rollen, vooral van je rug naar je buik. Af en toe heb je problemen met een arm (waarom ligt dat ding onder mijn buik zodat ik niet kan doorrollen?), maar dan rol je gewoon terug en probeer je opnieuw. Niet dat het dan beter lukt, maar je hebt weer een halfuur dolle pret gehad. Het leven is zo eenvoudig voor jou. Je bent gelukkig als je met je handen kan spelen of met je voeten. Of gewoon door je tut in en uit je mond te halen en wat door te geven aan jezelf. Topspel.

Als je niet zoveel zou rondkijken en heerlijk teruglachen, zouden we wel kunnen denken dat je blind bent. Je kan ons gezicht echt betasten, alsof het het achtste wereldwonder is. Dat gebeurt allemaal in een verwonderlijke slow-motion, maar je slaagt er toch altijd vingervlug in om een pluk haar mee te nemen. En loslaten, dat vind je niet zo leuk.

Ik ook niet Basiel. Het zijn hier moeilijke tijden geweest. De overgang van fulltime mama naar fulltime werkende mama is hard aangekomen. De eerste dagen hoorde ik alleen een krijsend kind door de telefoon en ging ik een krijsend kind ophalen. Jij, die ik nooit langer dan een halfuur had horen huilen. Eens thuis, viel je van complete uitputting in slaap. En eerlijk, ik ook. Ondertussen ben jij helemaal gelukkig bij De Muisjes en word  je daar zelfs al de playboy genoemd. We hebben nog niet durven te vragen waarom, maar vermoeden dat je verleidelijke glimlach met dat uitgestoken tongetje er voor iets tussen zit.

Jij doet het zo fantastisch zoon, je hebt je helemaal aangepast. Voor je mama gaat het iets minder vlot. Ik worstel elke dag met het feit dat er in de week voor niks tijd meer is. Dat ik mezelf aan de kant moet schuiven en mijn bomvolle agenda van vroeger, dat vind ik niet erg. Maar dat ik jou niet de aandacht kan geven die je verdient, breekt mijn hart. Om het allemaal rond te krijgen, neemt je vader de ochtendshift op zich en ik de avondshift. Maar het resultaat is dat we elkaar bijna niet zien tijdens de week en ook dat hakt diep in. Ik ben een dramatische pitta, ik functioneer niet zo goed als ik mijn geliefden niet vaak genoeg dicht bij mij voel. Misschien is het omdat we net bezig zijn en komt het allemaal goed, misschien moeten we dit allemaal na verloop van tijd toch herbekijken. Ik raap al mijn moed bij elkaar en geef het nog even.

Jij hebt geen moed meer nodig lieve schat. Jij gaat het leven tegemoet met een fantastisch enthousiasme. Je bent zo vrolijk en blij, dat ik bij elke glimlach opnieuw smelt. Je zingt de toekomst tegemoet, brabbelt al mijn zorgen weg.

Ik kan niet geloven dat je bij de volgende brief al een halfjaar bij ons zal zijn. Nog maar een halfjaar. Hoe zag het leven er weer uit voor jou? En er staan weer grote dingen op het programma. We houden voorlopig nog dapper vol met de exclusieve borstvoeding, maar gaan toch de sprong naar vast voedsel maken binnenkort (of toch beter aanvullen met kunstvoeding, ik ben in dubio). We leggen je nog in je hoge bedje, maar het zal niet lang meer duren voor je niet alleen je hoofd opheft, maar ook de rest van je lichaam meeneemt. Maar  ik hoop stiekem dat sommige dingen niet veranderen. Zoals de herkenning in je ogen als je mij of je vader ziet, of hoe je jezelf ’s avonds tegen mij neervlijt om de drukke dag weg te spoelen. Of hoe je schaterlachend in je wippertje de wereld aankijkt. Hoe je dicht bij mij in de draagdoek elke handeling van de mevrouw aan de kassa van de Delhaize nauwgezet volgt. Hoe je eerst even afwachtend kijkt, voor je beslist de grootste glimlach van de wereld boven te halen.

Jongens toch. Ik weet niet hoelang ik er al van droomde om mama te worden. Ongeveer altijd. Ik weet niet hoe lang ik heb moeten wachten om daarvoor de juiste man tegen te komen. Ik ben het allemaal vergeten. Want toen kwam jij. Helemaal op het juiste moment.

Ik moet mij elke dag inhouden om niet te starten met de Basiel-fanclub en de Basiel-is-de-coolste-baby-ever-facebookpagina. Maar dat is zo 2009. En jij bent helemaal mijn nu. Mijn morgen. Mijn altijd.

Kus,

je mama