Ha, we zitten met een dilemma. Niet van het dramatische soort, integendeel, een echt luxeprobleem. Toen we afgelopen zondag een kaartje legden met vrienden – how zeg, zijn we 75 of zo? – kwam plots de vraag. Allez, niet zo plots, maar toch: “Gaan jullie deze zomer mee zeilen?” (Ik ben trouwens geëindigd als kleine Dalmuti, ook niet slecht). De vraag komt van de peter van Basiel, toevallig ook de kapitein. De mens met het zeilbrevet.
Nu moet u weten. Vorig jaar hebben we moeten cancelen. Wegens net bevallen, een hele goede reden om thuis te blijven. Ons hoofd zat alleen bij Basiel, maar mijn lief heeft het er toch een halve dag moeilijk mee gehad. Hij vond dat ik pas moest bevallen nà de zeilreis, maar die ezelsdracht zag ik dan weer niet zitten. Geen sop dus in de zomer van 2012.
Maar nu komt opnieuw de vraag. En omdat er enorme kortingen zijn met vroegboeken, moeten we ook vrij snel beslissen. Gaan we mee zeilen met onze vriendengroep – ja of nee?
Er was eerst sprake van twee weken, but are you crazy? Ten eerste is dat de helft mijn totaal aantal verlofdagen dus sowieso njet, maar ten tweede en vooral: twee weken mijn kind missen? Ben je gek? Ik kom met moeite de dag door. We spreken dus nu over een weekje zeilen, ergens in een zonnig land.
Wat zijn de nadelen? Het kost geld (ik vind alles wat geld kost een nadeel en het is niet dat we met overschotten zitten), het kost verlofdagen (en die zijn zo schaars, wil ik die niet integraal aan mijn kind geven?) en waar we het echt over hebben: zijn wij in staat om ons kind een week te missen? Een hele week. Dat is 7 dagen en 7 nachten zonder knuffels, kusjes en zijn fantastische glimlach. Ga ik kunnen genieten van zon, zee, boot en goed gezelschap als ik honderden kilometers verwijderd ben van dat schaapje? Slik. Ik weet het niet.
Nu, we kunnen het ook over de voordelen hebben. Een week lang zon, zee, boot en goed gezelschap. Een week totaal ontspannen. Een week alleen als koppel leven en niet als ouders. Vakantie met de grote V. Want laat ons eerlijk zijn, zeilen is fantastisch.
En dan heb ik het nog niet over de ene grootmoeder, die bij het horen van de mogelijke plannen al bijna euforisch werd en nog net geen appartement aan zee geboekt had om die week met Basiel op vakantie te gaan (hij zal dan dik een jaar zijn trouwens). Aan zee, zodat er eerlijk verdeeld kan worden met de andere grootouders, die daar vlakbij wonen. Om maar te zeggen, opvang is verzekerd. De moeilijkheid daar zal zijn om hem na een week weer te mogen meenemen. En wie zegt dat hij nog bij ons wil zijn na een week. Hoe traumatisch is zoiets voor een kind van een jaar?
Luxedilemma, zoals ik zei. Ik heb echt zin in een week zeilen, omdat het gewoon zalig is. En een peuter meenemen, is duidelijk geen goed idee. De kapitein wil zelfs niet uitvaren met Basiel aan boord, en terecht. En ik heb echt zin in even alleen met mijn lief te zijn. Maar. Maar.
Maar een hele week. Sjeezes lord. Dat is mega-lang.
Als nog niet mama zijnde zeg ik: neih… Begin eens met een weekendje zonder en hou die week voor het jaar erna ofzo. 🙂
Mira was een jaar toen we haar voor het eerst twee nachten na elkaar wegdeden (pukkelpop) en 2.5 bij drie nachten. Drie nachten/vier dagen is voor mij voorlopig het maximum: ik mis haar te hard.
Maar het kan zijn dat dat bij u niet zo is hé. Er zijn veel mensen die dat doen. Maar ik kan het niet.
Doen joh! Ik heb nog een co-shipper (T. Ja promotie inderdaad) en een bootskok nodig! We gaan in de kajuit uiteraard massas foto s van Basiel ophangen en al. Één weekje. Moet kunnen, toch?! 😉
Groeten,
De kapitein P.
Mijn collega deed dat gewoon toen haar kind net geen één was. Prima gelopen en ze hebben allemaal superhard genoten. (Dat toen die Ijslandse vulkaan uitbarstte en ze niet meer terug naar huis geraakten, toen wél stress kregen, want hun dutske, dat kan u met uw bootje niet overkomen.) Ik zou dus zeggen: doén!
Mijn ouders hebben mij dat ook eens gelapt toen ik net een jaar was en ik heb er echt geen trauma aan overgehouden. Dat gezegd zijn wij ook nog niet langer van onze kroost gescheiden geweest dan twee nachten. Moeilijk!
Toen onze zoon 2 jaar was, moest ik 5 nachten weg voor het werk. De eerste 2 avonden vond ik de hel, maar daarna kon ik de rust wel appreciëren. Ik spendeer mijn vakantie bij voorkeur met de kindjes, maar een weekje lijkt mij echt wel te doen. Basiel zal het heerlijk vinden aan zee 🙂
Ik heb ze alletwee nog niet langer dan 2 nachten moeten missen. Ik vond dat genoeg.
Maar ik ben ook niet zo’n reistype. Dat maakt het gemakkelijker.
Een nachtje over slapen en dan beslissen. En vooral: je niet schuldig voelen. Ik geloof nooit dat Basiel er veel van zal merken. Die zal zich elders ook amuseren!
Theo is deze zomer (één jaar en een paar weken oud) van zondag tot en met vrijdag naar zee geweest met de grootouders terwijl wij werkten en hij heeft genoten van begin tot einde.
En wij zijn lekker gaan eten, hebben bijgeslapen en lang gewerkt. En we waren blij toen we hem weer zagen.
Ik zou zeggen: doen, ook al zal je je af en toe wat schuldig voelen. Maar geloof me, daar heb jij veel meer last van dan hij, de zoon zal het sowieso fantastisch vinden (om over de grootouders niks te zeggen).
Ga om te beginnen eens een weekendje weg, dan zal je zien dat het allemaal wel meevalt en kan je met een gerust hart een week gaan zeilen.
Ik ben ook altijd zo voorzichting met mijn twintig dagen verlof en nu heb ik -dankzij de overuren- toch weer vijf dagen over om naar volgend jaar mee te nemen. Dat zijn dus 25 dagen verlof volgend jaar. Hoera!
Tja. Voor mezelf is dat een makkelijke, ik heb zelfs mijn bijna-4jarige nog nooit meer dan 2 nachten elders gelaten, en ik vind het gewoon toffer om vakanties te doen met mijn kinderen erbij. Maar dat ben ik hé. Jij kan alleen voor jezelf uitmaken waarbij je je goed voelt. Maar als je je kind van 1 jaar geen week wil missen, dan is dat in elk geval niet abnormaal ofzo. Succes met het kiezen
oe ik zou dat niet kunnen, als de zoon eens een nachtje gaat logeren bij oma en opa dan loop ik al verloren rond in huis :-). maar langs de andere kant… op die leeftijd gaat basiel daar niet zo veel last van hebben hé, allé hij zal natuurlijk wel merken dat jullie er niet zijn en jullie missen maar zolang hij zijn eten, knuffels en bezigheid krijgt gaat dat wel lukken. Ik peins dat dat met de gemiddelde 5 jarige toch wel wat moeilijker zou liggen…
Zeven dagen uw kind verwaarlozen? en geen borstvoeding meer geven? Foei!
@P. Dat foto gedoe helpt echt niet, integendeel, herinner u het drama met siska schoeters (stubru) die werd geconfronteerd met een foto van Lucien (haar zoon) tijdens Music4life vorig jaar.
Hij gaat dan 14 maanden zijn, dan ging ik sowieso geen borstvoeding meer geven. De combinatie met fulltime werken is veel te slopend.
Doen! Het is een absolute luxe dat een week opvang geen probleem is. En het doet zo’n deugd om weer even gewoon met jullie tweetjes als koppel te zijn! Schip ahoi!
Voor Basiel gaat dat meevallen. Mogelijk zelfs beter nu dan later. Of je het daarom ook kan is natuurlijk iets anders. Persoonlijk heb ik mijn dochter van 6 nog nooit meer dan 3 dagen niet gezien. Ik zou het nog steeds geen week uithouden maar een paar dagen dat lukt al best nu. Binnen een jaar of 3 zal ze misschien zelf wel vinden dat ik haar niet meer als een klein meisje mag behandelen 🙂
Gewoon doen!!! oma en moeke gaan hem vertroetelen. Voor je het weet is het weekje om. Onstpannen ouders en een blij weerzien met Basiel! Hij gaat er echt geen trauma aan overhouden, echt niet!!! Appartement is al geboekt (met kinderbedje), dus hij moet mee….
euh, er is precies niet veel keuze meer 😉
Doen!
Basiel kan er alleen maar deugd van hebben om na 7 dagen (die hij doorbrengt bij uitgeruste grootouders die continu met hem bezig zullen zijn) 2 volledig uitgeruste ouders terug te krijgen, die hun afwezigheid willen compenseren door NOG meer met hem bezig te zijn… Dubbele win voor Basiel tegen Win voor zijn ouders: geen twijfel mogelijk!
Ik zou het ook niet kunnen. 2×1 nacht, verder zijn we hier op 1 jaar nog niet geraakt. Meneer gaat dus ook gewoon overal mee met ons op reis, ook al is het ver. Maar wij gaan natuurlijk wel niet zeilen. Ik lees in je post precies dat je al half overtuigd bent om ervoor te gaan jong, doen zou ik zeggen…
Ik zou het zeker doen als ik jou was! Een weekje genieten van je lief, zon, zee, vakantie en daarna volledig opgeladen weer samen voor jullie kleintje zorgen. Basiel gaat eens zo blij zijn als jullie terug zijn van vakantie, maar in tussentijd wel quality time met de grootouders doorbrengen wat ook niet onbelangrijk is.
Ga ervoor!
DOEN!! Het gaat jullie als koppel deugd doen, en Basiel gaat super genieten van zijn uitgeruste ouders en bovendien kunnen genieten van een vertroetelweek bij de grootouders. Ik zou er in ieder geval voor tekenen!! Wij zetten onze 3 kids ook elk jaar minstens 1 weekendje weg om als koppel even terug op ons “effe” te komen.
spijtig genoeg zit er voor ons geen weekje in omdat 3 kinderen iets moeilijker te plaatsen zijn dan 1 🙂 ik zou zeggen Geniet ervan!
Ons dochtertje gaat voor de eerste keer slapen bij de grootouders met oudjaar. 🙂 En ik zie er nu al met een klein hartje tegenop.
Maar toch zou ik zeggen doen. Of je moet het echt echt niet over je hart kunnen krijgen natuurlijk. Maar ik ben er zeker van dat het voor kleine Basiel niet zo’n drama is. Die gaat de tijd van zijn leven hebben, alle aandacht, verwennerijtjes.
Hier is de zoon van straks 2,5 nog geen nacht uitbesteed… Ik weet dat we daarmee een uitzondering zijn en wil daarvoor zeker geen reclame maken, maar met onverwachts overleden grootouders aan de ene kant en zwaar zieke aan de andere is het nu eenmaal zo gelopen 🙁 En jongere familieleden hebben zelf meestal een meer dan druk gezins- en werkleven, dus ja. ‘t Is dus inderdaad een grote luxe dat het kan en dat mensen er zelfs staan voor te springen, lijkt me heerlijk! Een week zou ik het persoonlijk niet kunnen of willen, maar enkele dagen lijken me wel eens de max. Misschien eerst dat eens proberen en zien hoe het alle partijen bevalt? Of gewoon wel direct voor de week gaan, niemand anders kan of hoeft dat voor jullie in te vullen of te beoordelen, gewoon doen en genieten 😉 (en ongetwijfeld missen, maar ook dat passeert weer!)
Doen !!!!! Je bent niet alleen moeder maar ook een mens. Dus geef jezelf die verdiende vakantie. En geef Basiel ook eens “een weekje zalig verwend worden door de grootouders”.
Ik zie geen enkele reden waarom je het niet zou doen.
Ai, da’s een moeilijke, want voor iedereen anders.
Ik heb vriendinnen die nog voor de eerste verjaardag probleemloos een kinderloos weekje inlasten.
Ikzelf ben met 18 maanden voor het eerst 5 dagen weggeweest. Maar op dag 1 zag ik kindje nog tot de middag, op dag 3 kwam kindje op bezoek en op dag 5 waren we tegen de namiddag alweer verenigd. Ik heb wel énorm genoten van de me-time.
Maar tja, het was dus wel een stuk minder lang.
En ook een half jaar later. Voor mij maakte dat een enorm verschil: 12 maanden of 18 maanden.
En ook wel: ik sta in het onderwijs, dus veel meer vakantie. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik in jouw geval, met zo weinig vakantie zoveel dagen zou kunnen en willen opofferen zonder kindje 🙁
Ben benieuwd wat het zal worden. Succes ermee!
Oh, dat is allemaal aan JOU om te beslissen. Ga goed na bij JEZELF hoe het voelt en wat jij ervoor over hebt. Laat je vooral niet onder druk zetten. Uitstel is geen afstel. Als het NU nog niet goed voelt, dan kan je misschien wel volgend jaar gaan.
Mijn papa zou zeggen: “slaap er eens een nachtje over”
een week lijkt me ook al lang. Wij stellen een New York-reis uit tot die van ons blij zal zijn dat hij eens een week zonder ons zal zijn 🙂 (en ook tot we het geld hebben om dat volledig tot in de details goed te doen). Maar we proberen één keer per jaar zonder kind op weekend te gaan (vorig jaar was hij er toen 7 maanden, deze keer zal hij er 18 maanden zijn)
Als ik de kans zou krijgen, ik zou het absoluut doen. Zou ik mijn knollekes missen? Ja hoor, enorm, maar ik zou er ook ontzettend van genieten…
Toen onze oudste 5 maanden was, trouwde mijn beste jeugdvriendin in New York en was ik zo wat verplicht om hem uit handen te geven voor 6 dagen. In het begin zeer erg, maar na 3 dagen begon ik er echt van te genieten.
Sindsdien nemen we elk jaar een weekje voor onszelf, nu al 5 jaar aan een stuk en het is telkens genieten.
Maar hoe kleiner ze zijn, hoe gemakkelijker voor hen, ze beseffen het niet en zijn toch reuzeblij als je terug komt
Doen dus.. (en probeer wat extra onbetaald verlof bij te nemen op je werk om je minder schuldig te voelen)
Inderdaad als ze heel klein zijn vond ik het gemakkelijker om ze eens een vijftal dagen elders te laten slapen omdat we eens als koppel alleen op reis gingen maar nu ze groter zijn vind ik het verdorie veel moeilijker want nu hebben ze meer besef van alles en gaan ze even graag op reis en voor mij voelt het slecht aan om ze dan bij meme en pepe te droppen terwijl ik weet dat ze zo graag mee gaan met ons. Ik zou het egoïstisch vinden van mezelf moest ik daar geen rekening mee houden en zo gaan ze nu bijna altijd mee met ons en als we al eens om de twee jaar eens alleen weg als koppel is dat maximaal 3 dagen en altijd binnen Belgïe dan missen ze zoveel nog niet 😉
Doen zou ik zeggen, je moet je daar zeker geen slechte mama voor voelen integendeel, het is zoals ik al eerder las; quality time als koppel moet je hebben want je komt er sterker uit en dat heeft enkel maar positief effect op alles. 🙂
Neem Basiel mee, hij zal er ook van genieten.
Waarom geen borstvoeding meer op 14 maanden? Je kan het toch combineren met andere voeding?
Een peuter op een zeilboot, dat is om problemen vragen. En de kapitein vaart niet uit met een kind aan boord, die verantwoordelijkheid wil hij niet nemen (wat ik volledig begrijp). Ik ben ongelooflijk pro borstvoeding, zeker voor het eerste halfjaar. Als het comfortabel zou lukken, misschien tot een jaar. Maar vanaf dan…Nee, dat zie ik niet zitten. Een baby ok, een peuter voor mij niet ok aan de borst.
eerlijk? mijn eerste indruk is ‘het kan niet allemaal’, en voltijds werken en kindje tijd en eigen tijd en tijd met het lief en tijd met de vrienden… klinkt mooi maar niet haalbaar.
met zo weinig verlofdagen zou ik er voor kiezen om ze aan het gezin te besteden.
Toen onze 2 oudsten 5 en 3 waren zijn wij een week naar NY geweest…ik zou het niet meer doen. Ik liep daar tussen de wolkenkrabbers en kon alleen maar aan mijn kinderen denken…ik miste ze keihard en de eerste nacht kreeg ik een nachtmerrie dat er een ongeluk gebeurde met ons dochtertje…AKELIG!!!!
Maar aan de andere kant is NY één van mijn mooiste reizen geweest, dus ja…een waar dilemma hé…
Dat zou ik écht niet kunnen. Je komt me nu al over als een moeder die niet makkelijk kan loslaten (ik bedoel dit niet slecht), maar dan ga je wel je kind een week zorgeloos achterlaten? Ik herinner me hoe m’n zoontje vorig jaar genoot van onze gezinsvakantie in Toscane, hoe ik genoot om hem te zien dobberen in z’n zwembandje in het zwembad, hoe we na maanden hard werken ons terug als een écht gezin voelden op het eind van de week,… Natuurlijk is het nu de moment om het te doen, als je per se vakanties wil maken zonder je kind(eren), maar of je dan aan kinderen had moeten beginnen als je zo graag adult trips onderneemt? Pas op, een citytrip of weekendje onder jullie twee vind ik een subliem idee, maar dat vind ik helemaal anders dan een gezinsvakantie zomaar vervangen door iets met jullie tweeën. Dat de oma’s goed voor Basile zullen zorgen, geloof ik wel, maar ik vind het een gemiste kans. Je kan het niet allemaal hebben in’t leven hé. Sorry, maar je vroeg onze mening hé!
Ik vind het hier wel allemaal nogal harde commentaren. Iedereen zijn eigen mening uiteraard maar om mensen nu zo een schuldgevoel te geven. Ik denk dat vrouwen zichzelf al genoeg schuldgevoel aanpraten zonder dat ze de hulp van andere mensen nodig hebben.
Mijn mening: Je moet doen waar je je zelf het beste bij voelt. Ik denk dat een weekje er helemaal tussenuit je juist helemaal kan opladen waardoor je daarna nog een betere moeder kan zijn. Het is niet voor iedereen want sommige mensen zullen inderdaad net niet kunnen genieten omdat ze zich zorgen maken. Maar tijd als koppel vind ik net zo belangrijk als tijd met je kind. Gelukkige opgeladen mensen zijn in mijn ogen betere ouders.
Maar aub geef niet zo harde commentaren, vrouw zijn is al moeilijk genoeg..
Lore, jij hebt gelijk! Vrouwen moeten zichzelf niet zo opzadelen met eeuwige schuldgevoelens!!!
Werken = schuldgevoel tegenover kinderen die je ergens anders moet achterlaten…huisvrouw = schuldgevoel dat je geen “echte” job hebt.