In onze agenda stond nog eens een afspraak bij Kind en Gezin. Ik moet zeggen dat ik dat eigenlijk heel leutig vind. We hadden al wel door dat we met een gezond bazeke zaten, maar ik vind het fijn om dat allemaal af en toe bevestigd te zien.

In cijfers is Basiel nog altijd een grote jongen, maar geen reus meer. Met zijn 7,150 kg en 67 cm op 18 weke is hij zelfs een klein beetje ‘vermagerd’. Maar ook dat blijkt allemaal normaal te zijn. Over de prikjes kunnen we kort zijn. Dat bedoel ik heel letterlijk. Hij zet zijn keel open op het moment van de prik, daarna begint hij onmiddellijk weer te lachen. Voorlopig heeft hij er ook nog geen last van gehad achteraf, dus wij zijn chill.

Of toch niet. Want ik moest schoorvoetend vragen aan de verpleegster hoe ik mijn ‘probleem’ het beste aanpakte. Zie je, ik zou mijn kind graag zes maanden exclusief borstvoeding geven. Maar omdat ik niet in Scandinavië woon, word ik helaas maandag weer op het werk verwacht. Het is ook niet toegestaan om de baby naast mijn bureau te zetten, dus wordt volledige borstvoeding een beetje moeilijk (vrees ik). Een kolfmachine doet niet hetzelfde werk als een lurkende baby, het zal dus heel moeilijk worden om voldoende te produceren. Na me goed geïnformeerd te hebben, ben ik er ook geen voorstander van om het kind al groentepap te geven. Iedereen lijkt zo gehaast om daar mee te beginnen, maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Integendeel.

Enfin. Ik zei dus. “ Ja, ik zou graag borstvoeding willen blijven geven, maar ik vrees dat ik niet genoeg melk zal hebben met afkolven en alleen ’s avonds live geven.”  De bom. Het komt er op neer dat we (de verpleegster en ik) vijf minuten later bijna allebei aan het huilen waren. Zij, omdat ze de wanhoop in mijn ogen zag wat maandag betreft – ik, omdat mijn gemoed het niet goed aankan te moeten horen dat ik mijn masterplan van zes maanden borstvoeding waarschijnlijk zal moeten opgeven. Gezellig hoor, zo twee vrouwen die tranen proberen weg te duwen. (Allez ok, misschien was het bij de verpleegster niet zo erg als bij mij, dat kan).

We hebben de boel dan een beetje afgeleid met Basiel, die weer zonder problemen de show aan het stelen was. En met de conclusie dat we vrijdag kunstvoeding gaan kopen en dat in reserve houden, want we willen niet dat het kind honger heeft. Ik weet niet waarom ik zo huiverachtig sta tegenover kunstvoeding, maar ik gruwel daar echt van. Ook al hebben we ondertussen het grootste nadeel van borstvoeding aan de lijve ontdekt: je kan je fysiek heel moeilijk verwijderen van de baby.

Het was niet de bedoeling dat dit een triestige post ging worden. Ik blijf het gewoon heel moeilijk hebben met de maandag die er zit aan te komen. Daarom wil ik toch graag eindigen met een grappige noot.

Bij K&G moeten de kindjes eerst helemaal uitgekleed worden, voor ze op de weegschaal mogen. Nu lag er op het verzorgingskussen naast mij een blote babyboy  van twee maanden, met een zwarte huidskleur. En éen geval is waarschijnlijk geen bewijs, maar in zijn geval klopte het cliché. Amai zeg, Basiel zijn piemeltje was er niks tegen.