Vanaf het moment dat een kind op de wereld floept (en ik begrijp dat dat floepen niet overal even vlot verloopt), begint voor de ouders een proces van loslaten. Eerst is dat als moeder nogal letterlijk, van in de buik naar de grote wereld. Daarna gaat het in kleine en grote etappes naar het moment waarop het nest verlaten wordt. Ik denk dat toch, want voorlopig zijn we nog niet echt ver.

Wij waren aan een nieuwe stap toe, Basiel een nachtje ergens anders laten logeren. We vonden al snel een excuus onder de vorm van een quiz waarvan de organisatie in de handen van vrienden lag. Hoewel mijn hart eigenlijk veel te klein was voor een avondje/nachtje/ochtend zonder Basiel,  keek ik er ook wel naar uit om een avond/nacht/ochtend helemaal alleen met mijn lief te zijn. En hij was in goede handen, ongeveer het allerbelangrijkste.

Het begon allemaal goed. We lieten een heel gelukkig jongetje achter, vrolijk op de arm bij oma en opa. Ik moest even slikken (wat wordt hij groot), maar ik keek ook echt wel uit naar het avondje uit. Dit ging lukken. Een klein minpunt aan gaan quizzen, is dat je daar geen gsm’s en dergelijke mag gebruiken. Om niet vals te spelen, maar ook niet om te checken of alles goed gaat met het kleine boeleke dat je voor de eerste keer achterlaat. De eerste drie rondes was ik me van geen kwaad bewust. Tot ik tijdens de eerste pauze besloot om even te bellen.

Bij het opnemen van de telefoon, hoorde ik een klein ventje op de achtergrond brullen. Nu moet u weten dat hij dat eigenlijk zelden of nooit doet. Als het dan wel het geval is, is hij behoorlijk overstuur. Mijn hart brak. En oma en opa probeerden het nog te ontkennen, maar er was daar in Brugge een klein probleempje. Meneer Basiel Brutin weigerde om uit een fles te drinken en was zo stilaan aan het omkomen van de honger. (Ik overdrijf, maar zo klonk het gehuil langs de telefoon.) (Hij dronk voorheen altijd probleemlos van een fles. Probleemloos)

Slik. Even nadenken. Wat kunnen we doen? Borsten per expresskoerier naar Brugge sturen? Geen optie. Rietje in de fles stoppen, vastkleven aan een andere tepel en baby bedriegen? Lukt ook niet. Blijven proberen in een hevig huilende (schreeuwende, krijsende, brullende) baby een fles afgekolfde melk  te duwen? Geen effect. Een baby proberen de nacht  en volbende ochtend te laten door brengen zonder eten. Not in a million years.

Ondertussen stonden de tranen al in mijn ogen. Echt waar, mijn moederhart kon dit niet aan. Na even in de ogen van mijn lief te kijken, ben ik in de auto gesprongen. Mijn  borsten moesten naar daar. Ik kan u zeggen, de weg van Zomergem naar Brugge is even lang als van Gent naar Zadar, op dat moment. En ik heb gebleit van begin tot einde. Gebleit is misschien een understatement. Het kan ook zijn dat ik – een beetje – hysterisch huilde. Ik weet niet precies waarom, maar mijn lijf schreeuwde om mijn baby. Ik kon het even niet aan.

Ik ben er uiteindelijk toch geraakt. Basiel was van pure uitputting in slaap gesukkeld maar werd bij de kleinste aanraking weer huilend wakker. Dan ben je zo blij dat je je bloes kan opendoen en een borst in zijn mond kan duwen. Man man. Basiel was ook blij. Hij heeft gesnokt alsof zijn leven er van af hing. (Bij nader inzien, was dat misschien ook wel ergens zo).

Nadat hij zijn portie live melk genoten had, ben ik weer in de auto gesprongen en opnieuw naar de quiz gereden. De planning werd omgegooid. We konden bijna niet anders dan ook in Brugge te gaan slapen. Vanaf nu leg ik een reservetandenborstel en propere onderbroek in de auto. Ge weet maar nooit, weet ik ondertussen.

Ik kon weer ademen. Basiel lag lekker te ronken. Zomergem en Brugge bleken bij nader inzien toch echt niet zo ver uit elkaar te liggen. Ik heb nog net een heel klein stukje van de laatste ronde kunnen meepikken. Het grote kwisdrama bleek vooral  te liggen in het feit dat we na mijn aftocht een plaats gezakt waren in het klassement. En dat ik mijn emoties weer moest opruimen. Onderweg met springende borsten naar huilende baby, drong het pas echt tot mij door dat ik een arm, been en zeven ribben zou overhebben voor dat kindje. Alles bedoel ik. Alles. Mijn hele lichaam is één grote Basielhiel geworden.

Het is allemaal goedgekomen. ’s Morgens was er weer een zalig vrolijk jongetje. We hebben uiteraard onmiddellijk opnieuw geprobeerd om hem via een fles te voeden. Hij weigerde weer alle medewerking, tot ik hem de fles gaf. (En ge krijgt die bevoorrechte positie als mama gewoon cadeau he, echt zot). Nadat hij gekalmeerd was, dronk hij ook weer op schoot bij papa en oma. Ik denk dat hij vanaf nu elke dag een flesje afgekolfde melk gaat krijgen, want over twee weken (waaat, twee weken, snik) moet ik weer aan het werk. En datzelfde weekend moeten we naar een trouwfeest. Hij MOET dus weer uit een fles leren drinken.

Ik dacht dat we het probleem tepel-speen-verwarring gecoverd hadden. Maar niet dus. Volgende poging tot logeerpartij over twee weken. Wordt vervolgd.