Wij hebben een feestweekend achter de rug. Want Mano is zes geworden. Dat betekent bijna eerste leerjaar, dat betekent geen kleuter meer, dat betekent dat de eerste puisten nabij zijn – dat betekent dat hij stilaan echt een grote jonge wordt. Zucht. Wat gaat het snel. (Ik klink cliché, maar dat mag, want clichés zijn voor een goede reden clichés, ze zijn namelijk vaak kei waar)
Toen ik hem leerde kennen was hij een schattig ventje van 5 en nu is hij plots al 6. (Gelukkig nog steeds een schattig ventje.)
De grote festiviteiten begonnen zaterdagmiddag, met een groots verjaardagsfeestje voor de hele klas. (Want we willen toch niet dat er kindjes zijn die zich uitgesloten voelen?) Twintig kinderen in een binnenspeeltuin, die hebben dus de tijd van hun leven e. Mano hebben we bijna niet gezien. Hij scheen het ook geweldig normaal te vinden dat zowel mama met haar lief als papa met zijn lief broederlijk naast elkaar zaten. Terwijl dat toch niet zo evident is, zo bewezen ook de gezichten van sommige ouders die hun kinderen kwamen afzetten/ophalen en het allemaal wat bizar vonden.
Man, die heeft cadeautjes gekregen. Ik was daar niet goed van. Wat mensen niet geven om naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje te komen? Hallo?! Cadeaus van 20 of 25 euro zijn geen uitzondering. Ben ik ouderwets, niet mee of gewoon arm? Ik vind dat echt bijzonder veel. Het gaat toch om het samenzijn?
We hebben de cadeaus trouwens netjes verdeeld tussen mama en papa. (lees: Sofie moet nu heel dringend naar Ikea voor een nieuwe kast, want ons huis lijkt wel een speelgoedwinkel zonder rekken)
De zaterdag werd afgesloten met een mannenavond. Papa en zoon hebben samen een dvd’tje gekeken (een enge film, of wat had je gedacht?) en dingen gedaan die waarschijnlijk niet mogen van Sofie, zoals chips morsen in de zetel. Of zo. Ik hoop dat ze zich geweldig geamuseerd hebben.
En gisteren, de eigenlijke grote dag. Ballonnen op de stoel, een donut als ontbijt en daarna een volksverhuizing naar Waver. Waar ons moeke zo geweldig was om haar huis ter beschikking te stellen voor een bbq’tje. Ik had ook nog tiramisu gemaakt (waarvan ik pas in Berchem besefte dat die nog in Ekeren stond, that’s me), er was nog een cake, koffie en vooral veel gezelligheid. (Schoon)families die elkaar toch een beetje moeten aftasten, eindelijk eens samen zaten en konden ‘roddelen’ over hun kinderen die beslist hebben om verliefd te worden, kleinkinderen die heerlijk hebben zitten ravotten, een knappe man die het vuur op meesterlijke manier liet branden, hip hip hoera’s, lekker eten dat vlotjes naar binnen ging en veel warmte. Het was de zoete inval in de Bergstraat en dat maakte het geweldig plezant. Mijn lief en ik hebben daarna nog lang zitten nagenieten. Verwonderd over de hele dag.
En Mano, die heeft het weekend van zijn leven gehad. Maar wij eigenlijk ook wel.