Het begon met een brief van een incassobureau. Ik moest blijkbaar een hallucinant bedrag betalen aan Telenet, omdat ik een factuur niet betaald zou hebben. Dat verbaasde me sterk, want ik ben nogal een pietje precies als het daar op aankomt. Ik kan niet tegen onbetaalde facturen en maak dat dan ook onmiddellijk in orde. Serieus, ik word ongelooflijk zenuwachtig als ik met iets onbetaalds zit, dat gebeurt dus niet.

Ik heb meneer Google ingeschakeld om incassobureau Intrum beter te leren kennen en kwam al snel bij oplichting uit. Ik dacht dus, ik negeer die brief gewoon, want ik ben in orde met al mijn  facturen. Maar toen kwam er een tweede. Ik bedacht dat ik het toch best even bij Telenet zou checken, om zeker te zijn.

Ze hebben allebei hun fouten en gebreken, maar ik heb toevallig altijd bij Telenet gezeten. Ondertussen al op vier verschillende adressen. Op mijn kot heb ik televisie geïnstalleerd, omdat ik als student radio en televisie wel vond dat ik mijn studieobject moest kunnen bekijken. Daarna ben ik verhuisd naar mijn kleine appartementje op het Casinoplein. Ook daar heb ik internet en analogie televisie laten installeren.

Toen ik bij mijn lief ging wonen op de Martelaarslaan, bleek die belgacom te hebben voor internet. Ik heb internet dus afgesloten en het kabelabonnement laten overzetten. We wilden graag digitale televisie, maar dat bleek door de hoogte en de ouderdom van ons gebouw niet mogelijk. We bleven dus analoog, met mijn abonnement. Uiteindelijk zijn we naar ons eigen huis verhuisd en hebben we zowel digitale televisie als internet laten installeren, opnieuw van Telenet. We hebben altijd alles correct betaald en van niemand iets gehoord.

Maar dus even checken bij Telenet dus. “Ja mevrouw, er staat hier inderdaad nog een factuur open. In januari 2012 heeft u uw kabelabonnement niet betaald, voor het adres Casinoplein in Gent.” Dat is vreemd, ik woon daar ook al anderhalf jaar niet meer, bizar dat ik niet betaald heb toch? “U zal dat toch moeten betalen, mevrouw.”

Excuseer. Ik kan heel duidelijk bewijzen dat ik daar al maanden niet meer woon. Het wordt zelfs nog erger, ik heb mijn kabelabonnement voor 2011 in januari betaald. Ongeveer twee dagen later ben ik mijn lief tegengekomen en de rest kent u, we zijn zo supersnel gaan samenwonen dat ik er nog amper een maand gewoond heb (in theorie dan toch). Ik heb dus een jaar betaald, voor iets waar ik maar twee maanden gebruik van gemaakt heb. En dan zou ik nog moeten betalen voor 2012? Ik dacht het niet.

Mevrouw, ik woon daar niet meer. Al anderhalf jaar niet meer, waarom moet ik dat nog betalen?’. U bent er wel in geslaagd om mijn internetabonnement (zelfde klantennummer) af te sluiten, maar televisie is blijkbaar blijven doorlopen. U bent langsgeweest op ons nieuwe adres om televisie te installeren, maar u slaagde daar niet in. En nu moet ik daar toch voor betalen?

Ik weet dat de vriendelijke dame aan de telefoon er niets aan kan doen. Ook al heeft ze wel 20 keer gezegd dat ik het bedrag alsnog moet betalen. IK WOON DAAR NIET MEER. Wat begrijpt u daar precies niet aan?

Nu begint dus een strijd. Want bewijzen dat ik daar niet woon, dat is van geen tel. Ik moet bewijzen dat Telenet is langsgeweest op de Martelaarslaan om televisie te installeren (wat dus niet lukte) en dan laten ze misschien de extra kosten van het incassobureau vallen. “Maar het initiële bedrag zal u nog altijd moeten betalen, mevrouw.”

Nou, ik dacht het niet. Ik ben een heel brave klant. Ik betaal altijd heel correct en doe altijd wat jullie vragen. Of de fout nu bij mij of bij jullie ligt (wat betreft het overzetten/afsluiten van het kabelabonnement), ik betaal niet voor iets waar ik al anderhalf jaar geen gebruik van maak.

Normaal zijn bewijzen ook geen enkel probleem. Maar een paar weken geleden hebben we nog eens grote kuis gedaan en hele hoop naar het containerpark gedaan. Ik dacht niet dat ik mijn facturen van twee jaar en twee adressen geleden nog nodig zou hebben. Ze liggen nu dus ergens op het oudpapierkerkhof.

Ik weiger te betalen. Maar ik wil ook geen deurwaarder aan mijn deur, want dan doe ik in mijn broek. Ik heb een brave mail gestuurd om het uit te leggen. En hoop dat ze menselijk zijn. Maar dat is ijdele hoop waarschijnlijk.

Wordt vervolgd.