Ik heb een absolute topvent. Hij is hilarisch grappig, een fantastische papa, een zalig lief. Grootste minpunt, hij doet geen zak in het huishouden. Ik herpak mij, hij doet alleen de zak in het huishouden. Hij zet namelijk de vuilniszakken buiten. Maar daar kunnen we het bij houden. Nu ik nog thuis ben, is dat geheel normaal, maar toen we allebei full time werkten was het ook zo.  (En binnenkort dus opnieuw) Hij ziet het niet, ik kan er niet kwaad om zijn. En als hij binnenkort zoveel geld verdient dat we een poetsvrouw kunnen nemen, vergeef ik het hem. Met plezier.

Mijn verbazing was dan ook groot toen hij vanmorgen zei “laat die afwas staan he, ik ga dat straks doen”. Straks is na zijn twee uur durende marathontraining, die akelig dichtbij komt. Eind september gaan we naar Zaragossa, samen met peter en meter, om de marathonloper te steunen. Er wordt dus hevig getraind. En effectief, na de training begon hij spontaan af te wassen. Het kon niet op, ik kreeg zelfs onder mijn voeten dat ik de afwasmachine al geleegd had. Ik wist niet waar ik het had.

Toen ik even later aan de luiertafel stond om Basiel van een propere pamper te voorzien, kwam hij er bij staan. Om de natte doekjes aan te geven. Ik begon het geheel verdacht te vinden. Dit was erover. Ik keek hem vragend aan.

“Ja schat, ik heb ergens gelezen dat de helft van de koppels scheiden omdat partners niet genoeg helpen in het huishouden.”

Stilte. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden.

“Ge moet er niet mee inzitten. Wij kunnen niet scheiden liefje. Daarvoor moet ge eerst getrouwd zijn.”

Dat zei ik. Maar ik dacht. Ha, hij wil mij nog niet kwijt. En maakte daarbij een innerlijke vreugdedans. En ooit he. Dan weet ik het u te zeggen, van dat aanzoek en die ring.