Als de gynaecoloog zegt dat ik weer mag beginnen te sporten, dan ben ik niet te houden. Het is iets moeilijker te regelen dan vroeger, want Basiel kan uiteraard niet mee. En aangezien papa zes op zeven dagen traint voor een marathon, kan ik niet zo vaak weg. Ik ben toch al drie keer kunnen gaan, en ik ben daar blij mee. En gisteren was, ja, speciaal.

Toen ik de sportclub binnenstapte, zat er een ‘oude mevrouw’ aan de toog in sportkledij. 65-plus, zeker. Ik dacht nog bij mezelf, amai, gaat die nog meedoen met de BBB-les? Chapeau dat die zoveel courage heeft.

“Goeiemiddag dames, ik vervang P. vandaag, want die is op vakantie.”

Owkee, dus de dame waarvan ik dacht ‘zo zot dat die gaat meedoen’, blijkt de lerares te zijn. Maar hey, geen vooroordelen, iedereen krijgt een kans. En ik heb ook niet gegniffeld toen ze haar leesbril moest opzetten om de knopjes van de cd-speler te herkennen. Niet.

Deze mevrouw deed trouwens wel haar best om er jong te blijven uitzien. De haren vlotjes geblondeerd en vastgemaakt met een roze rekkertje. Van het type dat meisjes van 5 graag dragen, ik bedoel, dat is jong he. Het kapsel werd verder aangevuld met kleurrijke speldjes, om alles op zijn plaats te houden. Allez, met wat moeite zag ze er zo toch tien jaar jonger (en slechter) uit.

Het was al snel duidelijk dat het tempo niet verschrikkelijk hoog zou liggen vandaag. De tijd tussen de oefeningen duurde me veel te lang. Ze deed trouwens ook niet mee, wat ik haar overigens wel vergeef. Ook met het tellen ging het niet zo vlot, we zaten er nogal vaak naast. En mijn rechterbeen heeft harder moeten werken dan het linker, omdat ze telkens vergat hoeveel reeksen we al hadden gedaan. Maar ik kan daar allemaal tegen.

Hoogtepunt was toen ze vroeg of we er iets op tegen hadden om met twee te werken. Niemand durfde iets te zeggen. Ge weet natuurlijk ook nog niet wat er komt. Het bleek heel pijnlijk te zijn, want niemand heeft mij gekozen. Gelukkig bracht dat geen trauma’s van de turnles naar boven, want daar was ik wel altijd snel weg. Vanwege mijn bruut geweld vooral, alvast niet om mijn balvaardigheid. Maar ik wijk af, samenwerken dus. Aangezien ik alleen was, had ik de eer om op het podium te klimmen en de oefening met de lerares te doen. Mijn geluk kon niet op.

Het is namelijk warm en ge zweet. Dat schijnt een normale fysieke reactie te zijn als ge sport tijdens een hete zomerdag. En dan moesten we elkaar stevig vastpakken. Aangezien ik veel meer oefeningen gedaan had dan zij, was ik ook merkelijk natter. Gezellig om zo iemand vast te pakken, ge schaamt u helemaal niet. We gleden gewoon weg van het zweet. Ook de andere sporters were not amused. Nadat ze het had getoond, liet ze mij ook vollen bak vallen. Want zij deed namelijk geen oefeningen. Daar stond ik dan. Ik voelde me superzielig.

Geen vriendje en geen beenversterkende oefeningen, het moet zowat de ergste dag van mijn leven zijn geweest.