Als ge vijf jaar geleden mijn mening gevraagd zou hebben over boelekes op de slaapkamer van de ouders, dan was ik niet mals geweest. Baby’s horen op hun eigen kamer, zodat ouderslaapkamers ten allen tijde een oord van rust en plezier kunnen blijven. Ha, wat was ik toen onwetend. Ik gaf toen namelijk nog geen borstvoeding. Ik had ook geen baby, quoi. (En rust en plezier kunt ge ook wel ergens anders vinden, hebben we al gemerkt)

Tijden veranderen. Ik lees al lang de Joepie niet meer, dus ik mag mijn mening wel herzien. Want toen de bevalling naderde/ik concreter over de praktische kant van de zaak begon na te denken/babbelde met ervaren vriendinnen, begon er iets te schuiven. Misschien toch maar een paar maanden dat kleintje bij ons leggen. Omdat het gewoon zo makkelijk is om een zuigeling op te pakken en aan te leggen. Ik hoef er zelfs niet voor uit bed, dat scheelt een stuk in slaaponderbreking. En ook wel omdat ons hart te klein bleek om dat dutske meteen in een andere kamer te leggen. Maar zeg het niet voort.

Zo komt het dat het kind ondertussen drie bedjes heeft. Drie ja, inderdaad. Zijn kamertje is ingericht en daar staat een bed (want een slaapkamer zonder bed, is ook maar belachelijk). Beneden staat er een park dat op babybedhoogte is ingesteld, daar slaapt hij overdag. En ’s nachts ligt hij naast mij, in de vriendenwieg.  U kan hieruit afleiden dat hij nog nooit in zijn eigen bed op zijn eigen kamer heeft geslapen. Dat staat gepland voor wanneer ik weer moet gaan werken en de borstvoeding ga afbouwen, maar dat is pas voor oktober of zo.

De vriendenwieg, daar wil ik het toch even over hebben. Het betreft hier een familiestuk van de Decroubeles. Janne en Sien zijn eruit gegroeid en sindsdien (en tussendoor) wordt het ding naar hartelust uitgeleend. Lien heeft beloofd een lijstje te maken van alle baby’s die er ondertussen al ingelegen hebben, en dat is vrij indrukwekkend. Ik ben trots en gelukkig dat Basiel daar eentje van is.

Want het is dus werkelijk een fantastisch ding.

Door de geschiedenis natuurlijk. Het is een fijne gedachte dat we het wiegje mogen lenen van vrienden en dat er al zoveel kindjes hebben ingelegen. (Merci!)

Door de esthetiek. Het is gewoon echt een heel schoon ding. Als het niet zo groot was, ik sleurde het elke dag naar beneden om overdag in de living te staan. Zodat iedereen die op bezoek kwam het zou kunnen zien. Zo’n tof dingske.

Door de prakticiteit (geen idee of het een officieel woord is, indien niet heb ik het zojuist uitgevonden). Het ding sluit qua hoogte volledig aan bij ons bed. Als ik op mijn linkerzij of rug lig, zie ik met een halve oogopslag mijn kleine ventje volledig liggen. In eender welke positie kan ik het ding met mijn hand, arm of voet zachtjes wiegen – kei handig om een huilende baby te sussen. En zoals gezegd, ik hoef mijn bed niet uit. Ik ga zitten, neem Basiel uit zijn wiegje, leg hem aan de juiste kant, leg me ernaast, ontbloot de juiste borst en leg hem eraan (dat laatste doet hij eigenlijk zelf). En ondertussen kan ik verder soezen tot hij gedaan heeft. Easy. En luxe als elke minuut slaap geld waard is.

Door de schattigheid. Ziet dat ventje daar liggen. Dat is toch echt om op te eten?

 

 

 

 

 

 

 

 

Hebben er zeker al ingelegen: Nona – Janne – Helena – Sophia- Mira – Sien – Victoria – Juliette – Elias -Basiel (de jongens zijn duidelijk in de minderheid)