Ik was blij als een klein kind dat de gynaecoloog vorige week het licht op groen zette. Want het kriebelde serieus. En gisteren was het zover. Ik ben zelfs speciaal aan het afkolfapparaat gaan hangen, zodat een eventueel hongertje door mijn lief kon worden opgevangen terwijl ik weg was. (Ik ben voorlopig geen fan, voelde me net een koe, maar soit). Ik moet eerlijk zijn, ik was behoorlijk zenuwachtig. Voor het sporten én voor het achterlaten van Basiel.

Het begon al toen ik mijn sportkleren bij elkaar zocht. Probleem 1: de sportbeha. Met borstvoedingsborsten (lees: meloenen) geraak je niet zo makkelijk in de sportbeha van voor je zwangerschap. En hoe gaat dat dan als die meloenen beginnen te lekken? (Sorry, redelijk plastisch, mijn excuses). Ik heb uiteindelijk beslist om ze er toch maar in te wurmen, samen met borstcompressen. Geen gezicht, maar het kon even niet anders.

Het was een beetje raar om de fitness weer binnen te stappen. Want ja, er is daar natuurlijk wel nog een klein beetje een buikje en ik had ook geen idee hoe het met mijn conditie gesteld zou zijn. Om eerlijk te zijn, ik vreesde het ergste. Ik wilde dus heel graag op mijn voorhoofd  zetten ‘Ik ben juist bevallen, give me some credit’. Maar dat is ook zo belachelijk. Ik ben het toch maar gaan zeggen tegen de lesgever. Voor het geval dat ik na een halfuur moest opgeven.

Ok, toegegeven. Ik vond het wel fijn dat hij me complimenteerde op mijn aanwezigheid. En toen hij vroeg waar het kleintje dan was, moest ik bijna een traan wegpinken omdat ik mijn klein ventje had achtergelaten. Ik ben maar op de spinningfiets gekropen en beginnen te trappen.

Ik heb gezweet. Man toch. En deugd dat het deed, niet te doen. Tot mijn allergrootste verbazing, had ik zelfs helemaal geen moeite om het tempo te houden. In vergelijking met mijn laatste spinningles (op zes maanden zwanger zoiets) een redelijk gigantisch verschil. (Een beetje zelfstoef, mag wel he). Ik heb een uur lang genoten van het afzien. Heerlijk.

Alleen jong. Na die gigantische fietstocht van eergisteren en die spinningles van gisteren. Mijn gat doet zeer maat, serieus.