In de babykamer hangen geen gordijnen die jij normaal gezien zou maken. Je hebt geen dekentje kunnen stikken voor Basiel. We zijn nog niet kunnen gaan wandelen, waarbij jij waarschijnlijk van trots zou overlopen. Je hebt hem nog niet in je handen gehad. Er is geen foto van mijn fantastische oma met mijn fantastische zoon.

Het is bijna een jaar geleden, oma. Dat ik ergens in een haventje in Kroatië zag dat ik 4 gemiste oproepen had en meteen wist hoe laat het was. Hoe ik helemaal alleen naar huis gevlogen ben, om afscheid te nemen. In een waas. Ook al was je eigenlijk al een hele tijd weg, met je gedachten en je wijsheden op een andere plek. Waar wij niet bij konden.

Het is al meer dan twee jaar geleden oma, dat jij plots van een actieve vrouw veranderde in een dwalende dame. Het is bijna twee jaar geleden dat ik voor de eerste keer afscheid nam van jou, omdat een hersentumor mijn echte oma had meegenomen.

Het is een dikke twee weken geleden oma, dat ik mama werd. En dat ik dat niet tegen jou kon vertellen. Je nummer staat nog altijd in mijn lijst, maar ik kon je niet bellen met het goede nieuws. Je hebt nooit geweten dat er een kindje onderweg was. Ik ben zelfs niet zeker of je nog beseft hebt dat ik met Tom het grote geluk ben tegengekomen. Ik verlang zo naar een babbel met jou. Met een astridje of een croque, met een buggy naast ons.

Je hebt het maar liefst vijf keer gedaan. En ik ben zo benieuwd naar hoe dat bij jou ging. Ik wou dat we konden praten. Dat jij kon zien hoe Basiel rustig wordt als hij op mijn borst ligt. Dat jij kon zeggen dat ik dat goed deed, dat moeder-zijn. Dat mijn zoon kon genieten van mijn oma, zoals ik dat heb kunnen doen.

Zoveel duizenden kleine dingen doen me denken aan jou. Een pak windels onlangs, omdat ik daar zo vaak mee speelde toen ik bij jou was. Of rijstpap, omdat niemand die zo lekker kon maken als jij. Met verse melk van de boer.

Ik wil je zo graag zeggen oma, dat het moederschap me zo verschrikkelijk bevalt. Dat ik zo trots ben. En dat ik je zo verdomd hard mis.