Mensen die hier al heel lang komen lezen, weten dat ik anderhalf jaar lang voor een fantastisch klein ventje heb gezorgd. Mijn leven zag er toen helemaal anders uit. Ik schrijf er niet meer over, maar dat betekent niet dat die kleine vent niet meer in mijn hart zit. Integendeel. Alleen is die kleine vent intussen een grote vent geworden (8 jaar en al grote tanden en al). Dat ik er niet over schrijf, is omdat het nog altijd heel moeilijk ligt. Het afscheid deed pijn en dat doet het nog. Ook al is mijn leven sindsdien voor de rest alleen maar verschrikkelijk veel fantastischer geworden.

Gelukkig ben ik altijd goed blijven overeenkomen met de mama van die grote vent. Het klikte eigenlijk al van in het begin (ook al was zij toen de ex van mijn lief, ondertussen – thank god – ex-lief). Dat betekent dat ik kan bellen, langskomen en hem af en toe van school mag gaan halen. Hij is niet uit mijn leven verdwenen, dat zou voor ons allebei te raar zijn. Maar het is ook niet zo dat we elkaar heel erg vaak zien.

Enfin, ik wil er hier geen sentimenteel gedoe van maken. Maar ik was toch ongelooflijk blij dat hij afgelopen weekend mijn kleine vent is komen bewonderen. Verschillende liefdes en moedergevoelens door elkaar. Met vooral een dikke knuffel.