Vandaag is een grote dag, want we verlaten de veilige haven van de materniteit en gaan naar huis. Wij met ons drietjes. Helemaal alleen, zonder een belletje waar je dag en nacht op kan duwen als er iets is.
Klaar om naar huis te gaan
Gisteren panikeerde ik nog een heel klein beetje, omdat een ‘verpleegster’ me nogal een schuldgevoel gegeven had. Dat ik toch niet zo goed bezig was met de borstvoeding en al. Ik volgde namelijk een beetje mijn gevoel, ipv de strikte regeltjes. Vandaag bleek dat het om een eerstejaarsstudente ging, en dat ik me er dus niet veel van hoef aan te trekken. Zeker niet met een kindje dat al twee dagen op rij is aangekomen (Hoera, al 125 gram!). Vanaf nu heb ik dus vertrouwen in mijn boobies (en mijn gevoel).
Er was nog wel een kleine hindernis. Basiel is geboren met een klein aanhangseltje aan zijn linkeroor. Niks erg, maar wel iets dat er beter niet hangt. En daarom best snel verwijderd wordt. We moesten dus met dat klein boeleke naar de plastisch chirurg. Het was gelukkig een heel toffe dokter, anders was ik meteen flauw gevallen bij het binnenstappen van de operatiezaal. We moesten dat kleine schaapje dus echt op groene operatietafel leggen, kunt ge u dat voortellen? (Ook heel gek om een operatiezaal binnen te stappen met een maxicosi, maar dat mocht blijkbaar toch). Ik dacht dat mijn hart ging barsten toen ik hem daar zag liggen, maar ze stelden ons wel op ons gemak. We moesten hem goed vasthouden, er werd een steriel deken over gelegd en vijf minuten later was het gebeurd. Een draadje erin en we mochten vertrekken. En eigenlijk heeft ie alleen maar even gehuild bij de verdoving. En zelfs minder erg dan toen hij eerder vanmorgen een hielprik kreeg. Not quite his mother, toen die op de verlostafel lag. Zijn pijngrens heeft van zijn vader.
Er ontstond daarna nog een hele grappige discussie. Iemand had blijkbaar een nieuwe regel ingevoerd aan de balie. Iedereen die langskwam moest en zou voortaan een armbandje hebben. En omdat ze geen babymaatje hadden, hebben we het dan maar aan de maxicosi gehangen. De chirurg vond die nieuwe regel nogal belachelijk en liet dat ook duidelijk blijken. Grappig (en afleiding van het bloedende oortje van ons kind). Enfin, terwijl ze sneden stond de radio op Nostalgie trouwens. Ook best grappig.
Maar we zijn dus thuis nu. En dat is raar. Alles staat en ligt hier een beetje overhoop, maar wij zijn allebei zo kapot dat er voorlopig niet veel gebeurt. We kijken vooral verliefd naar elkaar en naar Basiel. Omdat we het nauwelijks kunnen vatten. Dat langverwachte wondertje is er eindelijk. En alles gaat goed.
Ik doe mijn best. Maar er gaan echt nog melige moederblogs volgen, I’m very sorry.
Laat ze maar komen, die melige moederblogs 🙂
Laat ze maar komen! En wat de borstvoeding betreft: volg je gevoel! (en dat van Basiel). Blij te lezen dat het zo goed gaat, geniet!
home sweet home !
Weet je, zo’n 18 jaar geleden kwam ik thuis met mijn baby in een draagmandje. En ik wist begot vanzeleven langs geen kanten wat ik daar nu eigenlijk mee moest aanvangen. Euh, wat nu? Dat was het overheersende gevoel. Ik vergeet het nooit.
En ja, die borstvoeding, volg je gevoel maar. Moeders weten het het beste.
Amai dat ventje zit er wel warmpjes in, ik begin al te zweten als ik hem zie liggen. Nu ja, bij mijn eerste was ik ook ééntje die bang was dat mijn kleintje het kou zou hebben bij mijn derde durfde ik al veel meer hihihi altijd je moedergevoel volgen wat ze ook zeggen. Want jij voelt je kindje het best aan.
Mommy knows best… je gevoel volgen en veel tijd met je spruit doorbrengen…. x
zo een schoontje dat dat is!
Na 5 weken kan ik zeggen: volg je gevoel bij die borstvoeding!! Het bewijs dat je goed bezig bent is er nu al, zo goed bijkomen in gewicht.
Onze mini had na 3 dagen al RX foto want gebroken sleutelbeen. Man man, zakdoeken vol bij mij. Maar ook dat is ondertussen achter de rug. Dat van dat oortje, dat wordt een stoer verhaal voor later.
Ik was best wel stressy, heel herkenbaar, zo zonder “belletje” en extra hulp naar huis. Maar dat komt in orde, echt!!
Het is cliché (maar dat is zoveel bij een baby): geniet geniet geniet!!
Bij mij was er een verpleegster die bij hoog en bij laag beweerde dat ik 4 uur tussen de voedingen moest laten. Nou, ik heb eens mooi geknikt, maar ik wist wel beter. Zoveel mogelijk aanleggen dus, dat brengt de productie goed op gang. Maar dat is zo te lezen bij jou geen probleem want hij komt goed bij!
Ik deed een beroep op een vroedvrouw die aan huis kwam, en die zei dat het eigenlijk niet kon dat ze in ziekenhuizen die zichzelf borstvoedingsvriendelijk noemen, aansturen op 6 voedingen per dag. (Als een kind dat uit zichzelf vraagt, zou ik dat gewoon doen, maar een kind dat net geboren is, vraagt meestal meer voedingen.)
Nu, ik heb het uiteindelijk maar 7 weken volgehouden. En volhouden was het wel, helaas. Ik was de hele tijd ziek, ik had geen reserves.
Hopelijk lukt het bij jou beter! Geniet van je mannetje, ‘t ziet er een lieverdje uit.
Proficiat!
En geniet nu maar lekker thuis met z’n 3-tjes.
Geniet ervan nu jullie thuis zijn!
Lijkt me overigens helemaal niet fijn om te zien, zo uw baby in een operatiezaal.
En ‘t is echt een schoon baaske!
Proficiat Sofie ( en Tom)
een schoon kindeke dat basieleke. zodra we terug in t’ land van nostalgie terug zijn , komen we eens kijken. Naar Basiel , zijn oortjes en zijn oudjes
nonkel eddy en tante vivi
Fijne thuiskomst gewenst!! En ocharm, met dat oortje. Gelukkig dat het niets erg was!
Maar zooooo melig seg! :p