De uitgerekende datum zit ondertussen speels naar mij te lonken. Op zich is 21 juni een geweldig mooie dag om te bevallen, want dan zal Hugo altijd jarig zijn op de officiële start van de zomer. Maar ik vind vandaag persoonlijk ook wel ok. Maar ik heb al lang door, dat ik er helemaal niks aan te zeggen heb.

En ook al is zitten wachten op een baby behoorlijk frustrerend, het heeft ook zijn voordelen. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel rust gehad. Gewoon even thuis zijn, zonder te moeten, is echt wat ik al jaren nodig had. Ik ben veel te veel doorgegaan, maar nu denk ik alleen aan mezelf. Ik ben dan ook soms te lui om de simpelste dingen te doen. Maar ik sta het mezelf volledig toe. Want ik besef dat deze tijd nooit meer zal terugkomen. (Ik zeg dit, maar u begrijpt dat ik natuurlijk hoop dat zo dadelijk mijn water breekt)

En er gebeuren ook wel fijne dingen ondertussen.

–          Zo heb ik van de week ruzie gemaakt met de man van de ijskar. Als er staat ‘slagroom 50 cent’, dan verwacht ge toch niet dat ge 50 cent per bol moet betalen. Dat is gewoon belachelijk. Ik eet dus nooit meer slagroom (voor ik zwanger was, lustte ik dat zelfs niet, dus dat zal wel niet zo moeilijk zijn). En ik stel voor dat de man van de ijskar eens nadenkt over zijn marketing, want ik zal toch niet de enige zijn die zich gepakt voelt als ge plots 1 euro moet betalen aan slagroom omdat ge twee bollen hebt gepakt (banaan en pistache, mmmm)

–          Ben ik nog steeds verschrikkelijk stoer. Nog maar net een spin gevangen in onze slaapkamer, omdat mijn lief. Wel ja, misschien een klein beetje bang was. Hij is wel een trapladder gaan halen, zodat ik het beest ook effectief kon bereiken.

–          Heb ik nog een trip gemaakt van 100 km naar de heimat, omdat er nu eenmaal een feestje was dat ik niet wilde missen. Het was met een klein hartje wel, want ge weet toch nooit. Maar niks gebeurd, ik ben nog altijd kei zwanger en kei hard niet bevallen.

–          Hoop ik dat sommige dingen echt genetisch zijn, zoals bevallen. Bij mijn moeder is het twee keer supersnel gegaan (de derde keer was keizersnede wegens stuitligging). Kort maar krachtig, ik kan daar mee leven.

–          Verveel ik mij eigenlijk niet, ik ben gewoon vol verwachting. En zo zitten wachten is lastig. En ik wil nog zoveel doen, maar soms ben – ik zei het al, dus nu moet u het wel geloven – veel te lui.

–          Krijg ik ongelooflijk veel sms’en, mails en telefoons. “Nog niks?” En vraag ik mij af wat ik dan moet terugsturen op het moment dat er wel iets is. Misschien moeten jullie daar binnenkort mee stoppen, voor het pijnlijk wordt. Als er iets is, dan hoor je het ongetwijfeld!

–          Is het anderzijds wel heel fijn dat zoveel mensen meeleven. Vrienden en familie zijn de max. En wij hebben zalige exemplaren van beide. *blessed*

–          Heb ik ongelooflijk veel postzegels gekocht. En dacht de mevrouw van de Delhaize dat er een vergissing was. Ze kon vast niet bedenken dat het voor geboortekaartjes was, want allez, het is niet alsof ik er zwanger uit zie en binnenkort wel eens geboortekaartjes zou moeten versturen.

Allez, ik ga eens een dutje doen. Zo’n vermoeiende dag joh.