Er zijn weinig zekerheden in het leven, maar dat dit kind geen eeuwen meer gaat blijven zitten, is wel zeker. En het moet zelfs al heel zwaar mislopen, als het niet deze maand gebeurt. Waar een uitgerekende datum een paar maanden geleden nog iets voor andere mensen leek, kom ik nu ‘verse’ producten tegen in de supermarkt die de datum overschrijden.

En dat betekent blijkbaar wel het een en ander:

* Dat ik bezig ben aan mijn allerlaatste werkdagen, ik doe de week zelfs niet meer uit. En dat ik dat nauwelijks kan bevatten. Mijn lijf en hoofd snakken naar rust, maar toch is het raar. Ergens ben ik misschien toch ook wel bang om zo lang afwezig te zijn. Een klein beetje angst om vergeten te worden en geen echte plek meer te hebben als ik terugkom. Maar Sofie – stresskonijn – Verschueren is nu eenmaal zo geboren. En dat komt wel goed zeker?

* Dat ik het mega absurd blijf vinden dat je bij de gynaecoloog een kotje hebt om je uit te kleden, met een gordijntje en al. Om dan even later met je onderkant en buik volledig bloot je edele delen in zijn/haar gezicht te duwen.

* Dat ongeveer honderd mensen vorige week hebben gezegd “dat het zeker wel lastig is, met dat warme weer”, maar dat ik daar eigenlijk niet veel van gemerkt heb. Ik ben een zomerkind, ook hoogzwanger blijkbaar (en ook niet-zwanger zwellen mijn voeten op bij warm weer). En het slechte weer heeft dan wel als voordeel dat ik weer een warm bad kan nemen, maar als groot nadeel dat ik weer schoenen moet dragen (ipv de verfoeide Birckenstocks). Ik krijg dat namelijk niet meer zo vlot aan, schoenen. Ok, niet. Zeker niet met veters.

* Dat er dingen gebeurd zijn met mijn lijf die ik niet voor mogelijk hield. Ik kon er alleen maar van overtuigd zijn dat ik gigantisch veel zou bijkomen en er verschrikkelijk ging uitzien. Maar voorlopig is er nog geen 10 kilo bij (statische vreugdedans!) en krijg ik nog steeds volop “amai, jij bent zo mooi zwanger”-comments. (Er zijn er ook anderen, maar die negeer ik. Die weten er niks van. (Ja baas – “Ik heb nog nooit iemand gezien met zo’n grote buik – ik heb het op u) Afgelopen weekend hebben zelfs verschillende mensen gezegd “dat ik er zo stralend uitzag” en zelfs “volgens mij gaat gij slanker zijn na uw bevalling dan voor ge zwanger waart”. Ha, nu gij.

* Dat hoogzwanger zijn de huisvrouw in mijn lief wakker maakt. Dat hij me gewoon zo geweldig ziet sukkelen, dat hij ook echt veel dingen doet. En dat ik vurig hoop dat we deze trend nog jaren kunnen aanhouden. (En ook wel, bedankt liefje)

* Dat ik blijkbaar geen goede promo-machine ben voor zwangerschappen, omdat ik nogal wat kwaaltjes geëtaleerd heb. En dat ik het er echt wel moeilijk mee heb om mijn lichaam zo af te staan. Niet meer kunnen doen wat je wil, van kleine dingen (schoenen aandoen, bukken) tot grote dingen (sporten. En zo.) Maar – en hou u klaar voor de grote vrouwelijke paradox – dat ik het ook echt ga missen. Uw kindje voelen bewegen, is een fantastisch gevoel.

* Dat er niet veel baby-to-do-lijst overblijft. Toch niks meer superdringend, allez. We zijn er ongeveer. We kunnen ons ook nog een paar weken bezig houden, geen probleem. The basics are done, I think.

* Dat ik beter niet op youtube naar bevallingsfilmpjes zit te kijken. Want dat ik dan alleen maar heel hard wil weglopen. (En ik kan niet meer heel hard lopen)

* Dat ik niet te luid mag kreunen of zuchten, want dat mijn lief dan nog net niet mijn valiesje in de auto heeft gegooid om naar het ziekenhuis te vertrekken. Behalve in het weekend, als er vrienden en alcohol zijn. Gelukkig heb ik een plan B in noodgevallen. En hij kan dan met de fiets wel achter komen.

* Dat mijn moeder vanmorgen alle gele banaantjes op Hest met (1) heeft gekocht. Want dat ik gele snoepbanaantjes zoek, voor de doopsuiker. Ja, ik weet dat ze dat in het Kruidvat ook verkopen, maar ik heb een paar kilo nodig en ben niet van plan om daar heel veel geld aan te geven. Maar we gaan naar de Makro gaan, blijkbaar een snoepmekka. Ik kijk er al naar uit. (En intussentijd heb ik toch al 850 g – er kunnen weer wat zakjes gevuld worden!)

* Dat wij binnenkort niet gewoon Tom en Sofie zijn. Maar ook mama en papa. Dat er gewoon binnen afzienbare tijd een klein wezentje gaat bijkomen. Iets wat wij gemaakt hebben. En dat ik echt geen wandelend cliché wil zijn, maar dat zoiets echt een wonder is. Ons wonder.

 

 

 

(1) Hest Met is een plaatselijke uitspraak van de wekelijkse markt in Heist op den Berg. Een heel grote markt, op maandag.