– Zie ik er nu al zo uit. Waar ik drie weken geleden nog dacht dat het echt niet meer kon groeien, had ik me dus blijkbaar vergist. Bigger it is.

 

 

 

 

 

 

 

– Heb ik het waggelen ontdekt. Verplicht weliswaar. Het zit er gewoon niet meer in om heel normaal te stappen. Ik zwijg over fietsen, want ja, ik rij zoals een oude vent met velo-spelden.

– Had ik twee keer zin een ijsje, zei ik dat luidop en hoorden we vervolgens het irritante en heerlijke geluid van de ijskar. Ik heb ook al een paar geprobeerd om te zeggen ‘ik heb zin in 1 miljoen euro’, maar dat ging helaas minder vlot.

– Ga ik die bewegingen in mijn buik stiekem wel geweldig missen. Man, wat een heerlijk gevoel is dat. Maar zitten we normaal gezien nog wel even gerust. Blijkbaar gaat iedereen ervan uit dat ik overtijd ga gaan. (Allez, vooral diegene die zelf een paar dagen/weken te lang hebben gewaggeld)

– Heeft mijn lief beslist om de marathon van Zaragoza te lopen. Ik weet niet of ge dat weet, maar dat ligt dus in Spanje. Dat gaat allemaal door eind september, wanneer dat prutske een kleine drie maanden zal zijn. Uiteraard gaat mijn lief er van uit dat wij beiden meegaan. Is dat heel zot? Met het vliegtuig, dan in een appartement/huisje en met peter&meter en nog wat vrienden. Nee he. En een baby. Of toch?

– Moet ik nog twee weken werken. Tot en met donderdag 7 juni. En ga ik dan langer thuis zijn dan ik kan bevatten. Sinds ik afgestudeerd ben, ben ik nog nooit langer dan twee en een halve week weggeweest van werk. En nu dus wel. Zottekes. (En man, wat kijk ik uit naar die rust. Het is lastig op het werk, ondanks de zitzak)

– Vertrek ik morgen op luiewijvenweekend. En kijk ik daar geweldig naar uit, maar ga ik mijn lief ook gigantisch kei hard missen. Ik kan hem echt niet goed missen de laatste tijd. Ik ben nog meliger dan anders. Ik hoop dat het snel overgaat, want dat is niet gemakkelijk voor die jongen.

– Is er al heel veel gebeurd, maar moet er ook nog heel veel gebeuren. Afwerking mostly, maar toch. Het is heel vreemd dat het echt dichterbij komt. Ik blijf soms nog denken. Morgen word ik wakker en heb ik die hele zwangerschap gedroomd. Echt raar.

– Hebben we voor het eerst op onze koer gegeten. Dat moet nog helemaal in orde gemaakt worden, maar met wat improvisatie komt een mens ook al ver. Buiten kunnen eten op uw eigen terras, is de max.

 

 

 

 

 

 

– Wil ik toch ook even een speciale vermelding geven aan mijn lief. Hij is geweldig. Maar echt. En hij gaat de allerbeste papa van de wereld worden. (Ik had u verwittigd he, meligheid troef)