Van’t weekend was er hier trouwkoorts. Niet omdat we zelf in het bootje zijn gestapt, maar omdat mijn lief getuige mocht zijn bij het huwelijk van B. en N. En wij bijgevolg in de suite mochten lopen (vreugdedans). Het was een schone dag, waarvan ik  de hoogtepunten graag met u deel.

–          Trouwen is cool. En melig. Ik ben dan ook trots dat ik maar één keer echt mijn zakdoek heb moeten bovenhalen, en dan nog wel toen mijn lief zijn handtekening zette in dat trouwboek in de kerk. Hij deed dat zo goed (ondanks zijn knalrode kop)

–          Chocomousse uitdelen op het einde van de trouwmis is wijs, zeker als het in het thema van de hele dag is, maar ik was een beetje teleurgesteld dat ik er niet van mocht eten (rauwe eieren, weetwel). Ik wou het nochtans, maar ik mocht niet van mijn bezorgde lief. Gelukkig voor mij was er later op de avond het meest indrukwekkende dessertenbuffet dat ik ooit in mijn leven ben tegengekomen. Als ze in Komen Eten spreken over een culinair orgasme, dan gaat het daarover.

–          Mijn lief is een stresskonijn als het over trouwen gaat, veel meer dan ik (die op alle andere vlakken het stresskonijn is). We waren bijna vertrokken zonder zijn kostuumvest zaterdagmorgen, bijvoorbeeld. Hij staat gewoon niet zo graag in de belangstelling, dat lief van mij. En daar zijn wel wat zweetdruppeltjes over gevallen (getuige zijn is een opvallende functie, deuh). Maar het is allemaal goed gekomen, vanzelf.

–          Het was koud. Zo koud. Maar alle prachtig uitgedoste vrouwen kropen meteen in de fleecedekentjes als we op de bruidsbus zaten, en dat schepte ook een band. Voor een keer was ik wel een klein beetje jaloers op het warme kostuum van de mannen.

–          Zit u goed neer? Want mijn lief heeft een speech gegeven! Jaja, een speech, voor al die mensen nog wel. En het was nog wel grappig en al. En goed. En ge kon niet eens zien dat hij het uur daarvoor zeven keer naar de wc was geweest van de zenuwen. Ik was apetrots. (En ook wel cool dat hij mij vernoemd heeft en dat iedereen geapplaudisseerd heeft, ook voor mij. En voor Hugo)

–          Er zijn boertige wijven op deze wereld. Zoals wijven die roepen “Amai, die heeft een dikke buik” als ge van de bruidsbus stapt. Ge kunt u niet voorstellen hoeveel moeite ik gedaan heb om er goed uit te zien met 31 weken zwanger. Kei veel dus. Ook dank aan de mensen die zeer verbaasd kijken als blijkt dat ik niet morgen moet bevallen, maar pas over een kleine acht weken. Sorry.

–          Ik word over het algemeen niet beschouwd als een fuifnummer, maar op zulke feesten ben ik meestal niet weg te slaan van de dansvloer. Ik heb twee slows gedanst met mijn lief (onze derde slow in totaal, nadat we er vrijdagavond nog snel eentje geoefend hadden thuis – hilarisch moment) en eentje met de peter van Hugo. En heel af en toe bij een ander streepje muziek heel kort uit de bol gegaan. Maar vooral veel op de zetel gelegen, die toevallig wel met uitzicht op de dansvloer geparkeerd was. Waarvoor dank.

–          Toen het ochtend was, heb ik drie aangeschoten/zatte mannen in de auto geladen en ermee naar Brugge gereden. De eerste twee minuten hadden ze veel praat, maar de rest van de tijd hebben ze gewoon geslapen. Behalve mijn lief, maar die had misschien nog een klein beetje iets goed te maken na de vrijgezellenavond. Ik spreek uiteraard niet over de volgende ochtend/middag, toen ze er nog frisser uitzagen.

–          Misschien. Ooit. Wie weet. Mijn anti-trouw-lief heeft toch wel al verschillende keren laten vallen dat het zo’n geweldige dag was. Het zou toch kunnen?