Morgen is het zover, dan lopen we in de suite bij de trouw van onze goede vrienden B. en N. Aangezien hier waarschijnlijk nooit een jawoord gegeven zal worden, ga ik er deze keer maar helemaal voor.

Toen ze aan mijn lief vroegen om getuige te worden, was er trouwens van een zwangerschap nog geen sprake. Enfin, we werkten er misschien al een klein beetje aan, maar het kwam toch nog een beetje als een verrassing. Toen ik begon te tellen, was er dus al snel paniek. Want ik zou een dikke 31 weken zwanger zijn, on the big day.

En uiteraard dacht ik toen aan het ergste, dat ik er zeker ging uitzien als een walrus meets olifant. Zoiets. We zijn zover, en we hebben een gigantische buik, maar voor de rest valt het redelijk mee. Er zijn 6 kilo bijgekomen, terwijl Hugo al 2 kg weegt, dus dat is eigenlijk heel goed gedaan. Ik ben zwanger en daardoor gigantisch, maar het valt nog mee.

Er waren verder nog een paar vereisten voor de suite. De vrouwen moesten in het kort gaan. Ik heb dus al een paar maanden geleden een schoon kleedje van Fragile gekocht, om er toch zo elegant mogelijk uit te zien. En los van het feit dat ik morgen ga bevriezen, wilde ik niet winterwit op de foto’s staan. Er moest dus iets aan de teint gedaan worden. Zonnebank was geen optie, dan maar de airbrush.

Na lang twijfelen, vond ik dat mezelf toch mocht verwennen. Dus ik maakte een afspraak. En daar trok ik gisteren nogal zenuwachtig naartoe.

Maar het begon al heel grappig toen de meest stoere kerel uit een kamertje kwam en zei. “Ik wil de volgende afspraak voor mijn gelaat, toch niet zo lang laten wachten. Kan het nog binnen de maand?” Hij zag er geweldig uit trouwens, dat wel. Er werd een afspraak gemaakt en toen hij vertrok (langs de achterdeur trouwens!), riep de hele zaak. “Dag Jeffrey!”. Een heel vaste klant dus. Ik hoop dat hij model is of zo, want anders vond ik het toch maar een beetje. Raar. Of zo.

Maar daarna was het aan mij. Ik werd naar een ruimte met een soort douche geleid en kreeg een wegwerpslipje in mijn handen geduwd. Ik moest me uitkleden en wachten. Toen kwam de dame terug, trok een verfpak aan en nam haar wapens. Het zag er een klein beetje uit als een hogedrukreiniger, en zo klonk het ook. Ik moest draaien en keren en vreemde houdingen aannemen. En ondertussen werd ik verneveld.

Dat was dus echt ijskoud he. Maar niet te doen. Dat product was niet verwarmd, dus ge krijgt gewoon koud water over u. Brr. Maar het was gelukkig vrij snel voorbij. Daarna mocht ik gewoon mijn loszittende kledij aantrekken. De dame raadde me wel aan geen beha aan te trekken, om lijntjes te vermijden. Ik moest nog naar de winkel, maar met een winterjas durfde ik dat wel aan zonder beha. En toch, de vrees voor lekken was niet gering.

Er volgde nog een uitdaging, want ik mocht de komende zes uur niet nat worden. Ten eerste was het pijpenstelen aan het regenen. Ten tweede moest ik nog koken. Een uitdaging. Maar met een soort boerka over mijn hoofd en plastic handschoenen, is dat toch gelukt.

Het beste moest trouwens nog komen. Want toen ik ging betalen, begon de dame me met complimenten te overladen. Ze vroeg eerst hoe ver ik was en begon er dan mee te gooien. “Amai, u bent wel heel mooi zwanger. Toen ik uw rug aan het spuiten was (denk verder niet na over deze zin), kon ik helemaal niks zien. En dan draait u zich om en daar is plots een prachtig rond buikje”. Ik glom van trots. Danku madam. Echt merci.

Na zes uur moest ik trouwens douchen, en zag mijn water bruin. Net als mijn voetzolen, die zien er uit alsof ik twee uur in de het vuil heb rondgelopen. En dat gaat er niet af. Ik ben bruiner, maar het is niet overdreven. Al zien mijn duimen er wel uit alsof ze drie weken op een Bounty-strand hebben gelegen. En het wegwerpbroekje heeft blijkbaar ook gekke sporen nagelaten, maar dat kan ik gelukkig niet zien. En ik ruik ook al een dag naar bruinen zonder zon. Het is niet overal egaal, maar het kan er door.

En wat zeker is, ik ga er morgen stunning uitzien. Deu-euh.