Ik kan mijn mannetje staan, uiteraard. Ik heb 7 jaar alleen gewoond. Mijn familie schrikt trouwens nog altijd als ze ontdekken dat ik soep kan maken (hallo!). En als ze in Gent op bezoek komen, hebben ze nog altijd de neiging om te zeggen “We zullen iets gaan eten, dan hebt ge ook eens echt eten.” Hihi, ik kan redelijk goed koken, maar ik laat ze in hun waan, want niet moeten afwassen is wel fijn natuurlijk.
Ik heb ook minpunten. Handig ben ik nooit geweest. Ik heb mijn appartement zelf geschilderd ja, en het is wat je noemt ‘artistiek’. (lees: niet overal recht en gelijkmatig). En ik heb alles zelf ingericht en bijna alles zelf in elkaar gezet met de handleiding van Ikea (alleen het bed was wat te groot en bij de zetel heeft mijn collega K. geholpen – we hebben nog altijd een vijs over). Ik ben vooral niet handig omdat ik lomp ben. Het is voor mij ronduit gevaarlijk om klusjes te doen. Als ik niet op de spoed wil belanden, moet ik hulp vragen. Bepaalde dingen beginnen nu toch redelijk precair te worden, dus bij deze.
1. Het is donker in de badkamer (die geen ramen heeft, dus ja, de ganse dag). Het licht werkt(e) met een touwtjesmechanisme. Ge kent dat wel, mensen hadden dat vroeger in het midden boven hun bed. Een touwtje ipv een schakelaar. De zoon vond het geweldig leuk om niet rustig te trekken maar met het touwtje te gooien. Resultaat: het mechanisme is kapot. Als je op het toilet zit ben je verplicht om de deur wagenwijd open te zetten, anders vind je het wc-papier niet terug.
2. Nog in de badkamer: geen douchegordijn. Een jaar geleden is het hele ding naar beneden gekomen. Ik heb nieuwe buizen om op te hangen en het douchegordijn ligt al maanden klaar. Maar boren, dat durf ik niet. Douchen zonder douchegordijn heeft trouwens 2 gekke bijwerkingen: je bent verplicht jezelf helemaal naakt in de spiegel te bekijken (want ik sta meestal naakt in de douche, edoch, gevaarlijk als je een vrouw bent) – na het douchen lijkt de badkamer op een zwembad. Logisch.
3. Ook het licht in de slaapkamer is kapot. De lichtbron is boven het bed. Ik kan daar dus geen stoel of iets anders opzetten om er aan te kunnen (want dan valt ge om, deuh). Ik heb dus echt een groot mensexemplaar nodig om dat draadje er weer in te stoppen. Ik heb het ooit zelf gedaan met een ladder, maar toen stond het bed er nog niet.
Er is nog. Dat de lampedaire in de living na anderhalf jaar nog niet ophangt, daar zwijg ik over. En dat ik al twee winters geen chauffage heb, daar zaag ik ook niet over. Dat is deels de schuld van mijn eigen koppigheid en grotendeels van mijn huisjesmelkende huurbazen. Ik zeg daar niks over. Maar in het donker zitten, dat is echt onhandig.
Het lief zegt al ongeveer maaaaaaaaaaanden dat hij het allemaal in orde gaat brengen. Maar komt het ervan? Nope. Ik verdenk hem van zware bluf. Hij kan eigenlijk helemaal niet klussen of zo. Dus als er andere mensen zijn die mij even willen komen assisteren bij het weer licht maken van al die donkere ruimtes. Ik ben er klaar voor.