#wijvenweek. Ah ja, ik moest nog zeggen waarom ik een topwijf ben.

U moet het mij vergeven, het is in opdracht van de wijvenweek dat er hier vandaag een beetje een dikke nek wordt opgezet.

Ik ben trots dat ik bij de radio werk. Ik ben totaal niet waar ik wil zijn, dat begrijpt u. Maar ik heb toch maar even mijn droom waargemaakt. Er zijn niet veel plaatsen en heel veel kandidaten en ik had het nooit durven te dromen. En ok,  ik zaag er misschien wel eens over, omdat media een hardere job is voor jezelf dan vele andere. Maar ik ben zo gelukkig als ik achter die microfoon sta. Niet te doen. En die andere droom, om nog meer met mijn stem te gaan doen, die krijgt ook altijd meer vorm. Ik had duizend dingen kunnen worden. Ik heb de moeilijkste weg gekozen, en zeker niet de beste (niet vet betaald, weinig vakantie), maar mijn hart ligt daar.

Ik ben trots omdat ik gelukkig kan zijn. Dat is zo lang zo verschrikkelijk moeilijk geweest. Maar eerlijk is eerlijk, het wordt me wel heel gemakkelijk gemaakt. Als ik ons huis binnenstap, ben ik onmiddellijk in een warme thuis. Met een man uit de duizend. Ik geloof dat er verschillende potjes en dekseltjes zijn, maar deze combinatie zit toch verdomme goed. En ik hoop, dat Hugo in een heel warm nest opgroeit. Maar voorlopig, ben ik er ongelooflijk gerust in.

Ik ben trots omdat ik in Gent woon. Dat klinkt misschien gek, maar mensen die me goed kennen, weten wat voor een strijd dat is geweest. En het maakt me nog elke dag gelukkig. Als ik de afrit Gent Centrum opdraai, dan maakt mijn hart een sprongetje. Als ik door de stad fiets, word ik gelukkig. Ik zal altijd wel een ‘Antwerps’ accent blijven hebben, maar voor de rest Gents in hart en nieren.

Man, wat een moeilijke post. Moet ik hier nog vertellen dat ik mijn mannetje kan sta in de keuken? En dat ik perfect de strijk kan doen, terwijl mijn eten aan het pruttelen is, ik ondertussen met een vriendin aan de lijn hang en met een half oog volg wat er op televisie is? Dat gebeurt, maar ik heb vorige week ook mijn appelcrumble laten aanbranden omdat ik teveel met andere dingen bezig was.

Misschien wilde u wel weten hoe ik dat precies doe om met mijn lief in een deuk te liggen, maar daar heb ik geen verklaring voor. Het kan ook zijn dat u vol ontzag bent omdat ik met zes maanden zwanger nog ga sporten, maar dat is niet nodig.

En ik hoop dat ik een goede en leuke vriendin ben voor vrienden en familie, maar soms laat ik ook mijn hoofd hangen. Ik heb op dat vlak soms echt niet genoeg tijd en energie om te zijn wie ik wil zijn. En te doen wat ik wil doen.

Maar ik wil deze wijvenweek wel goed afsluiten. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen met mijn lief, ons eerste kindje is onderweg en die zwangerschap loopt eigenlijk op rozen, we wonen in ons eigen huis en we komen eigenlijk niks te kort. Ik kan alleen maar hopen dat het zo blijft. Niet alleen voor ons, maar ook en vooral voor onze dierbaren.

Ik ben misschien geen topwijf, maar wel een gelukkig wijf.