Ge kent dat wel, ge hebt nog een Bongo-bon liggen en omdat elk weekend al helemaal vol zit, stelt ge dat uit tot het allerlaatste moment dat ge kunt gaan. Zo zijn we vorig jaar halsoverkop naar Barcelona gegaan, en gingen we dit weekend naar Lille en Arras. Het laatste weekend van februari, dat is ons Bongo-weekend.

We wilden eigenlijk een weekendje naar Lille/Rijsel gaan, maar daar bleken alle hotels al volgeboekt. Net als op veel andere plaatsen. En met zo’n bon (historische steden) wilt ge toch ergens naartoe gaan waar ge niet alle dagen komt. We vonden geen goedkope vluchten,  dus werd Praag afgevoerd. Maar ik was nog nooit in Rijsel geweest en hoor daar altijd leuke dingen van, dus waarom niet daar even passeren? Er was geen Bongo-kamer meer vrij in Rijsel, dus zouden we voor de overnachting nog een beetje verder rijden, richting Arras. Topplan. En Rijsel bleek ook echt een goede zet, we gaan zeker nog een keertje terug. Je bent er vanuit Gent ook op drie kwartier, dus eigenlijk ideaal.

Ik heb het romantisch weekend gedoopt. Omdat het waarschijnlijk toch één van de laatste keren is dat we met ons tweetjes op ‘vakantie’ gaan, zonder dat we ons zorgen hoeven te maken over Hugo. Niet de laatste keer dat we met ons tweetjes op weekend gaan, dat mag ik wel hopen. En okee, over een dikke twee weken gaan we nog wel naar New York. I know. Ja, u mag daar gerust heel jaloers van worden.

Geforceerde romantiek, dat werkt eigenlijk niet zo goed. Maar mijn lief is eigenlijk de helft van de tijd romantisch, zonder dat hij het beseft. Dus er was wel voldoende van dat, maar we hebben toch vooral gigantisch hard gelachen. Zo gaat dat meestal bij ons. Dat heeft een paar redenen: mijn lief is ongelooflijk grappig, ik werk mezelf altijd in nesten waardoor het grappig wordt en wij belanden ook altijd in dingen waar je maar beter gewoon mee kunt lachen.

Zoals ons hotel. Het stond omschreven als het beste hotel van Arras, waar elke kamer op een unieke kamer zou ingericht zijn en klassiek en modern comfort op een spectaculaire manier gecombineerd werden. Drie sterren bovendien, wij waren vol verwachting.

Het begon dan ook goed, toen we kamer 111 toegewezen kregen. Ok, ik ben hier bijna zes maanden zwanger, maar ge moet nu toch ook niet overdrijven e?

We zaten dus in de gehandicaptenkamer van het hotel. Ik denk dat ze de brol gewoon aan de Bongobons geven, omdat ze daar verder toch geen geld aan verdienen. Enfin. We hadden door onze andersvalidenstatus dus geen bad, maar wel een douche met een stoeltje. We konden ook perfect met onze rolstoel onder de wastafels rollen, alleen jammer dat we geen rolstoel hadden. En onze wc, man man, dat was een gigantische balzaal. Je kon daar gerust een feestje in geven. Maar we hebben gegierd. (Ok, vooral ik, ik vond het echt hilarisch).

 

 

 

 

 

 

 

Het was geen sjieke kamer, allemaal heel basic en de potjes shampoo en toestanden die voorhanden waren, stonken eigenlijk gewoon echt. Gelukkig hadden we ook mannendouchegel bij, kon ik me toch nog een beetje verfrissen zonder naar rotte wc-eend te ruiken. We hadden dan ook hoge verwachtingen van het ontbijt, want dat zou zeker de reden zijn waarom dit hotel het ‘beste van Arras’ was en drie sterren dubbel en dik verdiende. Want oh ja, de wifi die ze beloofden, bleek ook niet te werken. Ik heb toch geen smartphone, en zelfs mijn lief zette dat internet dan maar even opzij voor de romantiek. Zalig eigenlijk, mag wel vaker gebeuren (of ik moet misschien toch eens meegaan met mijn tijd, ooit).

Maar het ontbijt dus. Na een hele dag tsjollen door Rijsel en Arras en een tartiflet in de plaatselijke berghut zijn we al rond 21u dood neergeploft in het bed. Ik heb natuurlijk een geweldig excuus. Drie blaren op mijn kleine teentjes en bijna zes maanden zwanger, ik kon werkelijk niet meer. De nacht was goed, het ontbijt zou de absolute topper worden. Vol verwachting daalden we af naar de ontbijtzaal.

Ik ben zot van ontbijtbuffetten op hotels, ik zou evenveel kunnen eten als ge op een dag nodig hebt. Om toch maar alles geproefd te hebben. Maar dat bleek hier niet nodig, want zoveel was er niet. En er waren vooral ook heel veel lege kommen, die niet werden aangevuld. Het enige waarvoor de ontbijtmadam snel was, was om te vragen wat ons kamernummer was. Voor de rest was ze met niks snel. Er stonden dus heel wat mensen te wachten op een tafel die opnieuw gedekt zou worden (gebeurde niet, dan maar aan een ‘vuile’ tafel eten) of op koffie of eitjes die maar één keer gemaakt werden. En uw fruitsap, dat moest ge zelf persen trouwens. Nu, ik heb me toch laten gaan, determined om van alles een keer te proeven. En opnieuw, we hebben gegierd.

We vonden dat we het aan onszelf toch verplicht waren om dat geld er uit te halen, dus hebben we een paar potjes confituur meegenomen. Mijn lief had er vier in zijn zakken gestopt voor ik er erg in had, ik heb geprobeerd om er eentje mee te nemen, maar dat lukte niet zonder een gigantisch rode kop. Ik ben een slechte dief, een vreselijk slechte dief. En zo grappig is mijn lief dan ook wel, om kei hard te zeggen ‘amai, hebt gij nu echt een potje confituur meegenomen’ voor heel dat hotel als we rechtstaan. Gelukkig dat ze in Frankrijk zijn Westvlaams niet zo goed verstaan (ik hoop het). Maar bon, we hebben vijf potjes confituur.

Na een vruchteloze zoektocht naar de beroemde markt van Arras en nog een stevige wandeling door het centrum, zijn we gewoon naar huis gereden. Na een romantisch en vooral grappig weekend.

Ah nee wacht, mijn lief is eerst nog kei hard in een hondenstront getrapt met zijn sjieke schoenen. Hilarisch.

(Er zijn niet meer foto’s, want ik was mijn fototoestel vergeten. En mijn lief is niet zo rap met zijn smartphone als er geen internet is)