Kijk, als ik me stort op zogenaamd wetenschappelijke onderzoeken of de Goed Gevoels van deze wereld, dan zal er vast wel een verklaring voor zijn. Ik kan me zelfs
perfect voorstellen wat sociologen, biologen en psychologen als uitleg klaar
hebben. Want in diezelfde boekjes word je ook veelvuldig gewaarschuwd voor de
breuk die er ontstaat als de baby er eenmaal is en het evenwicht dat je dan als
koppel moet zien terugvinden. I know. En als ik het al niet in al die boekskes
gelezen heb (en believe me, ik lees er veel. Voor het werk, of course. Uhum),
dan heb ik het ook al uitgebreid vernomen van vriendinnen. Vrouwen babbelen,
weetwel. Over alles (ja, gij daar bange man, over alles ja.)

Enfin. Het zit zo. Voor zover dat mogelijk is, ben ik me bewust van het feit dat onze relatie drastisch zal veranderen. Alsook, dat ons leven grondig door elkaar geschud zal
worden. En voor zover een mens zich daar op kan voorbereiden (niet dus), zijn
we daar op voorbereid. En hebben we allebei al duidelijke signalen afgesproken,
wanneer en hoe er aan de alarmbel getrokken zal moeten worden, als het nodig
blijkt te zijn. Maar het is toch ook gewoon een heel natuurlijk proces. Wat ook niet
over-geanalyseerd moet worden. Want ja, het gaat veranderen. En ja, dat zal even of
even langer moeilijk zijn, maar ik was er niet aan begonnen als ik niet dacht
dat we dat zouden overleven.

Toch zijn er momenten dat ik denk. Auch.  Zoals toen ik gisteren mijn meest comfortabele zwangerschapsbroek aantrok na het werk (alleen thuis, niet buiten) en ik toch een zachte “Dit ga je toch niet meer aandoen als Hugo geboren is e”, kreeg. (Het is trouwens een sportieve broek van Fragile, eigenlijk best nog wel dik ok. Maar te hippie volgens mijn lief) En ik panikeer ook wel eens over bepaalde dingen in de slaapkamer, die me na bepaalde knips en andere uitdrijvings- en uitrekkingswerken eerder, wel ja, raar lijken. Of minder prioritair of zo. Maar mits een bepaalde rustperiode, ben ik er ook wel van overtuigd dat zulke dingen weer op gang komen. Ik bedoel, heel wat mensen hebbenmeer dan één kind. Dat komt er niet deus ex machina, toch?

En ik weet niet wat dat hele moederschap met mij zal doen. Of wat een vaderhart bij mijn lief zal teweegbrengen. Ge kunt daar wel over nadenken, maar weten is toch nog
iets anders. And so what. Het is de natuur. We gaan ons best doen om af en toe
tijd voor ons uit te trekken (ow ja, die babysits die zich al aangeboden
hebben, ge moogt gerust zijn) en misschien dat het na verloop van tijd zelfs
voor een nachtje of meerdere nachtjes eens zal gebeuren. Ik ben ervan overtuigd
dat ouders die kunnen loslaten en af en toe de batterijen opladen, veel
gelukkigere ouders zijn en dat zoiets het kind in kwestie alleen maar ten goede komt. En ik heb het over af en toe he. En het is natuurlijk gemakkelijk om nu grote woorden te hebben, zo zonder echte praktijkervaring (Alhoewel, die heel speciale plaats die Mano in mijn hart heeft en in mijn leven heeft gehad, toch al een klein beetje in de buurt komt). Maar ik ga dat dus wel allemaal kei hard proberen.

Anyway. Ik denk dat het dan ook een natuurlijk proces is dat ge tijdens de zwangerschap zo geweldig dicht naar elkaar toegroeit, als koppel. En dat alle mannen op de wereld kunnen doodvallen, want dat ik gewoon de allerbeste naast mijn zijde heb staan. En dat hij mij fantastisch verzorgt, beschermt en verwent. En dat ik ervan overtuigd ben dat hij de allerbeste papa van de hele wereld gaat zijn. Van onze wereld.

Maar het ding is. Mannekes, het is niet meer normaal. De vlinders hebben hier bijna geen plaats meer. Ik ben zo verschrikkelijk ongelooflijk geweldig waanzinnig verliefd op hem.