Zoals u weet is Valentijn en mijn verjaardag (oh ja, op dezelfde dag) een beetje in het water gevallen. Maar mijn lief was er toch redelijk op gebrand om er ten minste ’s avonds nog iets van te maken. Ik had een late shift en was dus sowieso al laat ‘thuis’. Bovendien deden we nog eens een poging om op de loodgieter te wachten, in de hoop en verwachting dat hij een wonder zou kunnen verrichten. Niet, maar dat verhaal wordt ongetwijfeld vervolgd.

Enfin. We zouden uiteindelijk toch gaan. Maar het werd een beetje krap, want mijn lief had gereserveerd om 20u en het was, nu ja, ongeveer 20u.

Bovendien moesten we nog naar ons ‘hotel’, want daar lagen de sjieke schoenen van mijn lief. En we gingen wel op restaurant, dus moest hij er wel opperbest uitzien. Ik moest me trouwens ook nog omkleden, want als je ergens logeert ben je altijd wel iets vergeten. En bovendien zitten we ook al even zonder wasmachine, dus is niet alles zomaar beschikbaar. Enfin. Nog even snel langs onze huidige verblijfplaats dus. Ik kreeg uiteraard geen tijd om me op te maken, want we waren al te laat. En het is wel Valentijn, dus ziet dat ze ons tafeltje_meteen_weggeven aan een ander verliefd koppel.

Trouwens wel ambetant, verjaren op Valentijn. Ge wordt dan overal verplicht om een Valentijnsmenu te eten. En iedereen denkt dat ge op restaurant zit om cliché romantisch te doen, maar nee hoor, wij zitten daar wel omdat ik nu toevallig jarig ben. Om die reden zal ik ook geen verjaardagsbloemen meer krijgen. Want mijn lief vindt het nogal vervelend om in de rij te gaan staan, met al die mannen die gewoon bloemen kopen omdat het Valentijn is. En stel u voor dat ge er daarna nog mee over straat moet lopen, dat is gewoon schaamtelijk. Toch.

Enfin. Aangekleed werd ik de deur uitgeduwd, om toch nog dat gereserveerde tafeltje te halen. Mijn lief heeft onderweg een keer of tien getwijfeld om het restauarant te bellen, om te zeggen dat we een beetje later zouden zijn. En onderweg, dat was dus echt een race.

Je kan het nog nauwelijks wandelen noemen. Het was (bijna) lopen. Ik werd bij de hand genomen, om de tred van mijn lief te kunnen volgen. En hij heeft marathonbenen die sowieso een paar (veel!) centimer(s) langer zijn dan de mijne. Dus hij kan er wel wat van. We liepen naar dat restaurant. Met hoge hakken nota bene. En zwanger, zo’n vijf maanden toch.

Mijn lief was doodsbang dat we onze tafel zouden kwijt zijn, maar ik had het nog wel grappig gevonden, in alle miserie. Dat we ook nog onze tafel zouden kwijt zijn. Maar lopen dus. Echt snel. En nog sneller. Toen we er uiteindelijk bijna waren, was ik uitgeput. Timecheck: 20u23.

Volgens mij geeft een restaurant een tafel nooit weg binnen het halfuur, dat valt nog totaal onder fashionably late. Maar daar was mijn liefste niet van overtuigd. We wandelden binnen. Zo normaal mogelijk. Ik moest naar adem happen.

“We hebben gereserveerd op naam van Brutin”.

– “Ok meneer, u kan nog kiezen waar u wil zitten. Maar ik moet wel nog even de tafel opnieuw dekken.”

Toen we neer zaten kreeg mijn lief een rode kop. In het boekje bleek dat hij gereserveerd had om 20u30.

Inderdaad, wij waren zo’n 6 minuten te vroeg. Oh boy.