“En wat 2011 dan wel mag brengen, daar moet ik nog eens over nadenken. Ik heb een stevige wishlist, maar ook al wel geleerd dat je de dingen gewoon moet nemen zoals ze komen. Dus, laat maar komen.”

Vorig jaar heb ik dezelfde oefening gedaan. Even stilstaan bij het voorbije jaar. Ik heb de post toen afgesloten met bovenstaande woorden. En jongens, is me dat een straf jaar geworden. Ergens in mijn kleine teen voelde ik dat het een heel speciaal jaar zou worden, maar dit had ik niet durven te dromen.

In  januari was het aanvankelijk allemaal een beetje wazig. Tot er plots een bom insloeg, die ervoor zorgde dat mijn leven helemaal op zijn pootjes viel. Een gemeenschappelijke kennis, een voorzichtige maar hilarische mail, de deurbel, een nacht die nog op afstand was maar tegelijkertijd zo dichtbij kwam, een kus in de ochtend. Voorzichtige vlinders die al snel tot een gigantische vlindertuin uitgroeiden en nog nauwelijks in bedwang te houden waren. Nog steeds niet.

In februari gingen we naar Barcelona. Een reis die we geboekt hebben op dag drie van de relatie.  Na mijn  verjaardag hebben we nooit meer op mijn appartement geslapen. Voor ons was het vrij snel duidelijk dat we er volledig voor zouden gaan. We beslisten om te springen en echt te gaan samenwonen. Voorzichtig lichtten we vrienden en familie in. Er waren enthousiaste reacties, maar ook bezorgdheid. En ten slotte was iedereen gerust. En stond niemand er nog bij stil.

In maart werden de allerlaatste spullen verhuisd en heb ik de deur van het oude leven definitief achter mij dicht getrokken. Er was de hilarische bubbelbadrace, waar ik echt superleuke herinneringen aan heb. Het was ook de maand waarin ik noodgedwongen een paar dagen mijn mond moest houden, omdat ik er een vervelend stukje had laten uithalen. Mijn kersvers lief ging naar Mexico en hem missen deed pijn. Amai, het is nog maar maart en ik doe al melig. Het was ook in deze tijd dat we ongeveer beslisten om misschien toch wel een huis te kopen. We moesten ook afscheid nemen van de grootvader van mijn lief, wat heel intens was.

En toen ging het snel. Want in april zagen we een huis en hebben we dat gekocht. Dat ging allemaal razendsnel. Drie maanden en 2 dagen waren we samen toen ons bod werd goedgekeurd. Dat is zot snel, maar het voelt allemaal juist. Ondertussen is iedereen het gewoon. Ook rond deze tijd, zei ik ja tegen de zeilreis. En kwam er nog iets bij om naar uit te kijken.

In mei haalde mijn lief zijn rijbewijs. Begonnen op 1 mei, examen afgelegd de 24^ste en kei hard binnen. Ik overweeg een carrièreswitch naar rij-instructrice. Op een vreemde manier kwam er een trouwkleed in mijn leven, hoewel er hier nog steeds geen plannen zijn om die stap te zetten. En die misschien nooit zullen komen. En dat is niet erg. Want alles is fantastich zoals het is.

In juni heb ik mijn lief geweldig ongelukkig gemaakt, door hem een podium  te geven in een vrouwenboekje. De Flair, weetwel. Ze zochten snelle koppels. Zoals mensen die bijvoorbeeld na drie maanden een huis kopen, zoals wij dus. We gingen ook housesitten. En vooral, elke dag was ik nog verliefder en gelukkiger dan de vorige. (Sorry, opnieuw pretty melig)

In juli keerde het geluk een beetje. We gingen op reis, wat heerlijk was. De droomreis kreeg een zwarte schaduwkant. Want toen we de eerste haven bereikten, kwam ook het telefoontje dat oma de strijd had opgegeven. Ik vloog naar huis om de begrafenis te kunnen bijwonen en geraakte nooit meer in vakantiesfeer. Ik mis oma, elke dag.

In augustus waren we ook nog een beetje op reis. Er kwam een neefje bij, Niels. Het huis werd officieel van ons, maar we moesten toch nog wachten om te verhuizen. Het was ook het moment waarop we elkaar in de ogen keken en wisten dat we graag een kindje wilden. Dat het welkom was. Dat als je de man van je leven vast hebt, je dat voelt.

In september gingen we naar Berlijn met een hoop vrienden, om mijn lief te steunen tijdens de marathon. Ergens daar is Hugo ook ontstaan, naar alle waarschijnlijkheid. In september ging mijn lief een hele week op zakenreis en was het echt gek om hem een week te missen. Een mens raakt zo snel gewend aan wat er precies altijd geweest is.

In oktober ging ik op luienwijvenweekend. Kocht ik vier paar nieuwe schoenen. Hakte ik alweer een reisknoop door en bestelde mijn lief tickets voor New York. Lustte ik plots niet meer graag dessertjes en chocolade. Deden we een test, die positief bleek te zijn. Roos konijn werd Hugo. Het is allemaal snel gegaan, maar dat past blijkbaar bij ons.Een kindje seg. We krijgen echt een kindje.

In november konden we het echt niet langer verzwijgen en werd iedereen op de hoogte gebracht die het nog niet wist. Ouders werden plots grootouders. Iedereen was blij. De verhuis kwam ook eindelijk dichterbij. Mijn lief gaf een feestje, en dat was voor bepaalde mensen zeer memorabel. En had ik al gezegd dat ik zwanger was en dat het redelijk vermoeiend, mottig en onaangenaam was?

In december is het de laatste maand op de zesde verdieping, met ons prachtige uitzicht. Kunnen we bijna zeggen dat het een jaar is, hoewel het voor ons als een eeuwigheid voelt. Alsof het nooit anders geweest is. Heerlijk. We vieren voor het eerst samen kerst en wandelen voor het eerst samen het nieuwe jaar in. We blikken terug. We zijn klaar voor het nieuwe jaar en alles wat het gaat brengen. Een nieuw huis en als alles goed gaat, nieuw leven.

Het was een heftig jaar. Intens. Ik heb jaren gevochten en gezocht. En plots, valt alles op zijn plaats. En kan je gewoon gelukkig zijn. 2011 was een heel speciaal jaar, maar 2012 biedt ook al fantastische vooruitzichten. Ik wens iedereen die hier komt lezen, het allermooiste en het allerbeste. En vooral, gelukkig zijn.