In onze omgeving is iedereen duchtig aan het trouwen geslagen. En voor u zich zorgen maakt, ik ga daar niet over zagen. Hier wordt niet getrouwd, ik heb me er bij neergelegd.

Maar er is trouwkoorts, dat wel. Vorig weekend moesten we naar de trouw van mijn ex-collega. Daar was nog een andere ex-collega, die dit weekend het jawoord geeft. En u wist vast al wel dat i. ook ten huwelijk is gevraagd, ik bedoel dat heeft zelfs in de krant gestaan en al. En dan zijn er nog heel goede vrienden van ons, die elkaar in de lente eeuwige trouw beloven.

Over die vrienden gesproken. We zaten daar vorig weekend mee op een terrasje aan de zee, toen er plots een zeer belangrijke vraag kwam. Van de bruidegom voor mijn lief. Oh ja, hij mag getuige zijn (hij kreeg nog 24 uur bedenktijd, maar ik denk niet dat hij zelfs maar 24 seconden nodig had). Mijn lief was vereerd en blij, en Sofie was er ook redelijk euforisch gelukkig mee. Ik bedoel. In de suite lopen, I ain’t gonna get any closer.

En ik ga sowieso al ongelooflijk graag naar huwelijken. En voor u mij ervan verdenkt een zware feestganger te zijn. Ik hou nog meer van de ceremonie, dan van het feest. Ik ben echt zot van trouwmissen (ook al ben ik geen halve centimeter gelovig), stadhuizen, trouwjurken, traantjes, verliefde blikken, trouwringschuiven. De hele rimram. Ik ben een meisje, ik mag dat. Ik kijk al enorm uit naar april 2012. En uiteraard heb ik een volledig nieuwe outfit nodig, dat spreekt voor zich.

Maar vorig weekend de trouw van K. dus. Allez, ook die van J. uiteraard, want het is wel handig om met twee te zijn. K. heeft me jaren geflankeerd aan mijn bureau op Nostalgie, maar heeft vorig jaar de radio geruild voor het onderwijs. Ik mis haar aan mijn zijde, als ook de sporadische carpoolritjes. Ze hebben plaats gemaakt voor terrasjes, chocoladedates of zelfs ziektebezoekjes. Ook leuk natuurlijk. Ze zag er stralend uit. Echt, ongelooflijk mooi. En gelukkig. En ze is vergeten om haar bruidsboeket weg te gooien, dus het is niet dat ik het had kunnen vangen.

Maar het ging hier dus niet over trouwen. Wel over dansen. Want ik stond daar op de dansvloer. And suddenly it hit me. Ik heb nog nooit met mijn lief gedanst. Met de man met wie ik een huis gekocht, waar ik elke dag naast wakker word. Hij danst niet.

En die keer in de Charlatan telt niet mee. We waren toen een week of wat samen. Hij had zich aangekondigd als ‘ik doe daar dus niet aan mee, aan verliefd gedoe in het openbaar’. Om mij vervolgens drie uur lang binnen te draaien. Zoveel, dat er van dansen geen sprake was.

Hij had mij vorige week gewaarschuwd, dat hij onder geen beding met mij (of iemand anders) een slow zou dansen. Ik was er uiteraard van overtuigd dat hij wel zou zwichten als ik hem met mijn krachtigste puppy-ogen zou aankijken.

Maar hey. Ik heb tot 3u15 op de dansvloer gestaan. En er is geen slow voorbij gekomen.

Doen ze dat niet meer tegenwoordig misschien?

(Of had hij gewoon de DJ omgekocht?)